Voor het nageslacht is Michelangelo altijd een van de kleine groep van de meest verheven kunstenaars gebleven, die net als William Shakespeare of Ludwig van Beethoven de tragische ervaring van de mensheid met de grootste diepte en universele reikwijdte tot uitdrukking konden brengen.

In tegenstelling tot de grote bekendheid van de werken van de kunstenaar, is hun visuele invloed op latere kunst relatief beperkt. Dit kan niet worden verklaard door aarzeling om een kunst te imiteren, alleen omdat deze zo groot leek, want kunstenaars als Rafaël werden als even groot beschouwd, maar werden in veel grotere mate als bron gebruikt. Het is veeleer mogelijk dat het bijzondere type expressie dat met Michelangelo wordt geassocieerd, van een bijna kosmische grandeur, remmend werkte. De beperkte invloed van zijn werk omvat enkele gevallen van bijna totale afhankelijkheid; de meest getalenteerde kunstenaar die op deze manier te werk ging was Daniele da Volterra. Voor het overige werd Michelangelo behandeld als een model voor specifieke beperkte aspecten van zijn werk. In de 17e eeuw werd hij beschouwd als superieur in anatomische tekeningen, maar minder geprezen voor bredere elementen van zijn kunst. Terwijl de maniëristen gebruik maakten van de ruimtelijke compressie die in enkele van zijn werken te zien is, en later van de serpentine-achtige poses van zijn beeld van de Overwinning, exploiteerde de 19de-eeuwse meester Auguste Rodin het effect van onafgewerkte marmeren blokken. Bepaalde 17de-eeuwse barokke meesters verwijzen misschien nog het meest naar hem, maar op een manier die zo is getransformeerd dat er geen letterlijke gelijkenis is. Naast Gian Lorenzo Bernini, toont de schilder Peter Paul Rubens misschien het best de bruikbaarheid van Michelangelo’s creaties voor een latere grote kunstenaar.

Creighton E. Gilbert De redactie van Encyclopaedia Britannica