Header Ad

Op Trench, het nieuwe conceptalbum van Twenty One Pilots, vond ik alles wat ik verwachtte van het muzikale duo-reggae beats, krachtige teksten, snelle raps en aanstekelijke melodieën-alles behalve God.

Laten we je bijpraten over wat er is veranderd sinds het album van de band uit 2015, Blurryface. Op dat album vertegenwoordigt het personage Blurryface de onzekerheden van leadzanger Tyler Joseph. Op Trench heeft Blurryface een nieuwe naam. Zowel op het album als in de bijbehorende muziekvideo’s manifesteert Blurryface zich als Nico, een mysterieuze bisschop die rode gewaden draagt en de geesten van mensen bevat binnen de stad Dema, een geografische manifestatie van twijfel, duisternis en depressie.

In de muziekvideo’s voor de leadsingles van Trench, “Jumpsuit”, “Nico and the Niners” en “Levitate”, zien we Joseph proberen te ontsnappen aan zijn onzekerheden, alleen om gevangen te worden genomen, een andere ontsnapping te proberen, en vervolgens weer gevangen te worden genomen. Het verhaal doet denken aan eerdere albums Blurryface en Vessel (2013) waarin Joseph vertelt over soortgelijke cyclische worstelingen met twijfel, angst en depressie.

Toen ik Trench uitpakte op mijn YouTube-kanaal, grapte ik dat de wereld ervan op “het Narnia van depressie” leek, wijzend op de sombere teksten en allegorische implicaties voor de echte wereld. Echter, toen ik verder ging met het verkennen van het album, realiseerde ik me dat als Trench Narnia is, het een personage mist: Aslan.

God heeft een grote rol gespeeld op eerdere Twenty One Pilots albums. Joseph roept Hem aan op Vessel tracks “Holding on to You” en “Trees,” en op Blurryface, smeekt hij om gered te worden in “The Judge” en “Goner.” Maar op Trench, gaat de cyclus van ontsnappen en gevangenschap verder met slechts drie personages: Nico de bisschop, de verzetsbanditos (die Josephs fans, vrienden en familie voorstellen) en Joseph zelf.

Trench mist een Christusfiguur. In het algemeen leidt, redt en ondersteunt een Christusfiguur andere personages. Soms zijn de toespelingen op Jezus expliciet, andere keren niet. Denk aan Gandalf in The Lord of the Rings, Obi Wan Kenobi in A New Hope, en, natuurlijk, Aslan in The Chronicles of Narnia. Terwijl Christusfiguren elders in de catalogus van Twenty One Pilots voorkomen, is er geen te vinden op Trench. Niemand verlost Joseph, niemand offert zich voor hem op en niemand leidt hem naar een hoopvol einde.

In plaats daarvan lijken de videoclips van het album te communiceren dat het niet uitmaakt hoe vaak Joseph aan zijn twijfel of onzekerheden ontsnapt, die gevoelens en angsten zullen hem altijd weer heroveren.

De liedjes, evenzo, verbeelden een voortdurende, misschien eeuwige strijd, met name “Leave the City,” een somber, traag nummer aan het einde van het album. In een interview met Alternative Press legde Joseph uit: “Toen ik eenmaal begon met creëren, wist ik dat ik de plaats waar ik heen ga een naam zou geven…. Ik heb het over de wereld waar ik doorheen reis, maar ik bereik nooit echt de plaats waar ik probeer te komen. Het is niet omdat ik een geheim bewaar: Je kijkt naar iemand die nog steeds probeert uit te vinden waar die plek is.”

Op “Leave the City,” zegt Joseph “I’m tired of tending to this fire,” “They know that it’s almost over,” en “It’s only time before they show me / Why no one ever comes back / With details from beyond.” Het lied beschrijft een zeer reële en ernstige worsteling met het geloof, misschien een die veel christenen zelf hebben ervaren in tijden van geestelijke rijping.

Later in het interview, legde Joseph uit “het proces dat ik op deze plaat heb doorgemaakt is het dichtst dat ik ben geweest bij het entertainen van een wereld waar geen God is.” Hij verduidelijkt: “Ik geloof nog steeds in God. Ik wil mezelf nog steeds een christen noemen, want ik ben een christen.”

Deze bekentenis van Joseph zet mij aan om Trench te beschouwen als een manier voor Joseph om te experimenteren met een projectie van zijn leven zonder de aanwezigheid van een Christusfiguur, een verkenning van de vraag: “Als God niet bestond, waar zou ik dan zijn?” De melancholie van “Leave the City” en de dubbelzinnigheid van Trench’s muziekvideo’s suggereren dat Joseph worstelt met het idee van een goddeloos lot. Hij hoopt dat het niet het geval is, maar soms berust hij in het gevoel.

Over het geheel genomen beschrijft Tyler Joseph in Trench wat het betekent om als mens (of christen) te leven in het aangezicht van brute twijfels, angst en onzekerheid. Het kan angstaanjagend zijn voor christenen om toe te geven dat ze niet helemaal weten waar ze heen gaan. We zijn vaak bang dat twijfel zelf een zonde is. We willen de indruk wekken dat we ons geloof volledig in de hand hebben.

Als kind zag ik het christendom als zwart-wit. Ik was een christen of ik was het niet. Telkens als ik twijfelde, begroef ik het diep, omdat ik niet “buiten de grenzen” van het christendom wilde treden voor de momenten dat ik mijn vragen vermaakte.

Dus voor mij is Trench een herinnering om twijfel frontaal aan te pakken, om erover na te denken en om er met anderen over te praten. Ik kan geen “laat twijfel verdwijnen” spier spannen en het voelen verdwijnen. In Trench richt Joseph de schijnwerper op zijn twijfel in plaats van een eenvoudige oplossing te zoeken. Hij denkt diep na over twijfel. Hij schrijft er liedjes over. En, misschien wel het meest beangstigend voor gelovigen, hij geeft zijn twijfel toe aan de wereld – zowel aan christenen als niet-christenen.

Dit kan Trench ongemakkelijk maken om naar te luisteren, maar ik denk dat dit een teken is dat christenen meer bereid moeten zijn om de twijfel in anderen te accepteren. In een wereld die scepticisme bevordert, en in een kerk die soms degenen die vragen stellen isoleert, kunnen kwetsbaarheid en eerlijkheid van alle kanten het enige zijn dat ons samen kan brengen door een oprecht en echt begrip van ons geloof.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.