Republikanisme wordt gedefinieerd als een voorkeur voor een republikeinse regeringsvorm. De voorstanders van republicanisme hebben een sterke afkeer van monarchieën die als een erfenis worden doorgegeven, zoals die van de koninklijke familie van Engeland. Aanhangers van het republicanisme geven er de voorkeur aan dat hun regering een zelfbestuur is, ingesteld door de burgers van hun land. Om dit concept te verkennen, overweeg de volgende definitie van republicanisme.

Definitie van republicanisme

Naamwoord

1. Loyaliteit aan, of sympathie voor, een republikeinse regeringsvorm.
2. Het hebben van republikeinse principes.

Oorsprong

1685-1695 Frans républicain

Wat is republicanisme

Republicanisme is een verzameling overtuigingen die zijn gebaseerd op het idee dat de vrijheid van de burgers van een land voortdurend wordt bedreigd door degenen die aan de macht zijn, en dat het de verantwoordelijkheid van die burgers is om die macht te beschermen. Als voorbeeld van de beginselen van het republicanisme wordt aangevoerd dat overheidsambtenaren zich niet kandidaat mogen stellen voor een openbaar ambt, of een openbaar ambt moeten gebruiken voor hun eigen persoonlijk gewin. In plaats daarvan zouden ze moeten handelen op een manier die hun gemeenschap als geheel ten goede komt.

In eerste instantie geloofde men dat alle Amerikaanse burgers onder het republicanisme als gelijk werden beschouwd, hoewel de definitie van “burger” door de jaren heen is veranderd om verschillende dingen te betekenen. Zo wordt in de moderne tijd een zwarte als burger beschouwd, terwijl dat in de begintijd van het republikanisme niet het geval was. Republikeinse burgers geloven dat zij voorbereid moeten zijn op negatieve invloeden die de natie op het pad van tirannie of dictatuur zouden kunnen zetten. Vrijheid wordt beschouwd als iets kwetsbaars, en het is aan de burgers van de natie om het te beschermen.

De definitie van republicanisme is ingewikkeld geworden, vanwege het feit dat Amerikaanse republikeinen vandaag de dag de principes ervan heel anders interpreteren dan de republikeinen die het concept oorspronkelijk in de dagen van de Renaissance creëerden.

Klassiek republikanisme

Republikanisme kwam weer tot leven in Europa tijdens de Middeleeuwen, toen bepaalde staten meer neigden naar het idee van een republikeins regeringsstelsel. Deze staten waren meestal kleiner maar rijker. Tegen de tijd dat de Renaissance zich aandiende, was Europa verdeeld in monarchale staten en republikeinse staten. In een republiek wordt de macht gegeven aan gekozen personen die handelen namens hun burgers, en regeringsleiders regeren volgens de wet.

Omdat geleerden uit de Renaissance verwezen naar idealen uit de antieke wereld om te bevorderen wat zij beschouwden als een ideale regering, wordt de vorm van republicanisme die zich tijdens de Renaissance ontwikkelde aangeduid als “klassiek republicanisme”. Hoewel het een vernieuwd systeem is, bevatte deze versie van het republicanisme ideeën uit klassieke systemen, vandaar de naam.

Moderne geleerden menen dat het verwarrend is om naar dit regeringssysteem te verwijzen, omdat de term “klassiek republicanisme” zou kunnen worden geïnterpreteerd als het regeringssysteem waar men in de oude wereld daadwerkelijk op steunde. Sindsdien hebben zij voorgesteld de term “vroegmodern republicanisme” te gebruiken om het regeringsstelsel te beschrijven dat zich tijdens de Renaissance ontwikkelde. Daarom wordt dit regeringsstelsel soms ook aangeduid als “burgerlijk humanisme”.

Het klassieke republicanisme is, ondanks zijn naam, eigenlijk een vroege theorie van de democratie. Het kernbeginsel ervan is dat de best mogelijke regering er een is die een “gemeenschappelijk goed” bevordert ten voordele van iedereen in de samenleving, in tegenstelling tot mensen die worden gemotiveerd door hun eigenbelang. Het klassieke republicanisme werd geïnspireerd door de geschriften van klassieke filosofen als Aristoteles en Cicero.

Klassiek republicanisme en natuurrechten

Het klassieke republicanisme propageerde de filosofie van de natuurrechten, die terug te vinden is in de Onafhankelijkheidsverklaring. Natuurlijke rechten (of “onvervreemdbare rechten”) zijn rechten die niet afhankelijk zijn van, noch kunnen worden veranderd door door de mens gemaakte wetten, culturele gewoonten, of de overtuigingen van welke cultuur of regering dan ook. Deze rechten omvatten zaken als leven, vrijheid en het nastreven van geluk. Andere natuurlijke rechten zijn onder meer het recht om zich te beschermen tegen fysieke schade, het recht om te aanbidden zoals men verkiest, het recht om zich te uiten.

De reden waarom het klassieke republicanisme zo overheersend is in de Onafhankelijkheidsverklaring is dat de kolonisten erkenden dat zij wilden dat hun regering heel anders zou zijn dan die van het Britse parlement. Zij geloofden dat zij hun burgerplicht vervulden door zich van Groot-Brittannië af te scheiden met het oog op het behoud van het “algemeen welzijn.”

Geschiedenis van het republicanisme in Amerika

De geschiedenis van het republicanisme in Amerika is in feite sterk beïnvloed door de geschiedenis van het Britse parlement. Amerikaanse kolonisten die voorstander waren van het republicanisme werden vooral beïnvloed door de geschriften van Britse filosofen in de vroege achttiende eeuw. Kolonisten in de vroege geschiedenis van het republicanisme in Amerika vergeleken het beeld dat zij voor ogen hadden van een ideale republiek met de feitelijke monarchie die in Groot-Brittannië aanwezig was.

Het probleem was echter dat de monarchie van Groot-Brittannië corrupt was geworden – precies datgene wat het republicanisme trachtte te vermijden. Uiteindelijk waardeerden de Britse burgers hun eigen persoonlijk gewin boven de zelfopoffering die zij moesten doorstaan om winst te maken. Dit leidde ertoe dat de Britse burgers accepteerden dat hun koning meer macht naar zich toe trok, precies de macht die hen hun vrijheid zou kosten. Amerika zag dit en realiseerde zich dat, als het als natie wilde overleven, het precies het tegenovergestelde moest doen van wat Groot-Brittannië aan het doen was, en zo begonnen de eerste dagen van de geschiedenis van het republicanisme in Amerika.

Dientengevolge hadden de Founding Fathers van Amerika aanzienlijk andere ideeën dan die van de monarchieën van de oude wereld. Onder anderen John Adams, Benjamin Franklin, James Madison en Thomas Jefferson streefden naar een democratie van burgers die beoordeeld zouden worden op hun individuele verdiensten, niet op wie hun voorouders waren. Zij streefden er ook naar dat er regelmatig verkiezingen zouden worden gehouden, om er zeker van te zijn dat degenen die de leiding hadden, degenen waren die het beste met het publiek voorhadden.

Daarnaast werd een systeem van checks and balances ingevoerd om ambtenaren in toom te houden. In een dergelijk systeem kon het niet gebeuren dat een van de sectoren van de samenleving te veel macht kreeg en de meerderheid bedreigde, omdat de meerderheid haar veto mocht uitspreken over de voorstellen van die sector. De grondleggers meenden dat deze elementen samen een ideaal voorbeeld van republicanisme zouden vormen, waaraan andere regeringen over de hele wereld zich zouden willen spiegelen. Sommige historici geloven dat het republicanisme voor de Founding Fathers meer was dan een regeringsvorm; het was een manier van leven.

Modern republicanisme

Modern republicanisme was een filosofie die in 1952 door president Dwight Eisenhower in het leven werd geroepen. Het doel van deze filosofie was om meer evenwicht te brengen tussen overheidsbemoeienis en individuele vrijheid. Dit idee stond tegenover de meer extreme opvatting van het klassieke republicanisme dat iedereen zou moeten werken ten bate van de samenleving met weinig tot geen overheidsbemoeienis.

Eisenhower’s modern republicanisme filosofie was een reactie op de extreme Republikeinen van die tijd, die vonden dat President Truman’s Fair Deal en President Roosevelt’s New Deal programma’s beide moesten worden afgeschaft. Beide programma’s hadden eerder de overheidsuitgaven en -bemoeienis verhoogd. Eisenhower probeerde een aantal ideeën van de vorige presidenten te behouden, terwijl hij ook een manier bood voor de mensen en de economie om meer vrijheden te behouden.

Onder Eisenhower’s moderne republikeinse plan, was de regering in staat om meer positieve maatregelen voor haar burgers te implementeren. Zo kon zij het sociale zekerheidsprogramma uitbreiden en het minimumloon beter controleren. Bovendien voorzag het nieuwe systeem in huisvesting voor mensen met een laag inkomen, en werd het ministerie van Volksgezondheid, Onderwijs en Welzijn opgericht om ervoor te zorgen dat de overheid diep investeerde in de zorg voor het welzijn van haar burgers.

Ondanks al deze verbeteringen ging Eisenhower niet failliet aan de overheid, of haar burgers, om dingen gedaan te krijgen. Hij steunde in feite een bescheiden uitgavenprogramma dat resulteerde in een volledige daling van twee procent van de overheidsuitgaven in de loop van zijn presidentschap.

Republicanisme Voorbeeld in Rhode Island

Een voorbeeld van geschillen over het republicanisme betrof de staat Rhode Island, en kwam tot stand in 1841. Op dat moment functioneerde de regering van Rhode Island nog onder de verouderde voorwaarden die in 1663 waren vastgesteld in een koninklijk handvest. Dit handvest legde strenge beperkingen op aan wie mocht stemmen, en liet geen wijzigingen van de wet toe. Groepen die tegen het handvest protesteerden, hielden een conventie om het opstellen van een nieuwe grondwet af te dwingen, en ook om de staatsregering omver te werpen en een gouverneur te kiezen. Deze beweging stond bekend als de “Dorr Rebellion.”

De rebellie begon als een vreedzaam politiek protest, maar het werd uiteindelijk gewelddadig. Als gevolg daarvan kondigde de oude charterregering de staat van beleg af voor het gebied, wat betekent dat een tijdelijke wet werd ingesteld en gehandhaafd door militaire troepen. De staat van beleg wordt gewoonlijk alleen afgekondigd wanneer de burgerregering gebroken is verklaard, of in tijden van burgerlijke onrust.

De wetgevende macht van de staat eiste dat federale troepen naar het gebied werden gezonden om de opstand te breken, maar president John Tyler besloot uiteindelijk de soldaten niet te sturen omdat hij vond dat de dreiging van binnenlands geweld naarmate de tijd vorderde aanzienlijk afnam. De opstand werd neergeslagen toen Dorr besloot de groep te ontbinden, nadat hij zich realiseerde dat hij uiteindelijk in de strijd zou worden verslagen door de naderende militie.

Martin Luther, een lid van de Dorr Rebellie (geen relatie tot Martin Luther King, Jr., noch de Martin Luther die de Vijfennegentig Stellingen schreef), werd gearresteerd door een staatsambtenaar, Luther M. Borden, die Luthers huis doorzocht en naar verluidt zijn eigendom beschadigde. Luther spande een rechtszaak aan en klaagde dat het Hooggerechtshof moest oordelen dat de charter regering niet “republikeins van aard” was, en daarom ongrondwettig.

Bovendien klaagde hij dat Borden niet met gepaste autoriteit had gehandeld bij het arresteren van Luther en het doorzoeken van zijn huis. Als het Hof Luther in het gelijk zou stellen, dan zou het tegelijkertijd vaststellen dat de “Dorrite” regering (een alternatieve republikeinse regering) de ware en wettige regering van Rhode Island was. Het Hooggerechtshof oordeelde uiteindelijk dat de federale rechtbanken niet bevoegd waren om de kiesgerechtigdheid in elk van de staten vast te stellen; evenmin was het de verantwoordelijkheid van de federale rechtbanken om vast te stellen of een staatsregering al dan niet wettig was ingesteld. Het Hof merkte voorts op dat de vorming van republikeinse regeringen, alsmede de controle op eventueel binnenlands geweld dat in de staten zou kunnen uitbreken, van politieke aard zijn, en door het Congres en de President moeten worden beslist. Het Hof schoof de gehele beslissing door naar hen.

Gerelateerde juridische termen en kwesties

• Krijgswet – Het tijdelijk opleggen van militaire controle over de burgerbevolking van een bepaald gebied.