Wat is Bijbelse Hoop?

Want Gij zijt mijn hoop (tikvah), o Here GOD; Gij zijt mijn vertrouwen van mijn jeugd af. (Ps.71:5)

Wij denken gewoonlijk aan hoop als een gevoel dat iets wenselijks waarschijnlijk zal gebeuren. In tegenstelling tot een wens of verlangen, impliceert hoop de verwachting van het verkrijgen van wat gewenst is. In het Hebreeuws is hoop het woord tikvah (teek-VAH). Strong’s definieert het als een koord, verwachting en hoop. Het komt van de Hebreeuwse wortel kavah, dat samenbinden, verzamelen betekent; verwachten: – teerhouden, wachten (op, aan, op).

Heb je het concrete idee van een geweven koord opgemerkt? Terwijl hoop in het Engels abstract is, geeft hoop in het Hebreeuws een sterk visueel beeld. Een gebonden koord, touw of draad kan niet alleen met de ogen worden gezien, maar het is iets wat men met de handen kan vastpakken. Met andere woorden, hoop is iets dat echt genoeg is om ons er aan vast te klampen. Hoop is niet iets dat buiten ons bereik ligt.

Het woord tikvah komt in de Bijbel voor het eerst voor in het boek Jozua in het verslag van de twee Israëlitische spionnen en de vrouw Rachab van Jericho.

De mannen zeiden tot haar: “Wij zullen vrij zijn van deze eed aan u, die gij ons hebt doen zweren, tenzij gij, wanneer wij in het land gekomen zijn, dit koord van scharlakendraad bindt in het venster waardoor gij ons hebt laten neerdalen, en uw vader en uw moeder en uw broeders en het ganse huisgezin uws vaders tot u in huis neemt. (Joz. 2:17-18)

Zij zeide: “Naar uw woorden, het zij zo.” En zij zond hen weg, en zij vertrokken, en zij bond het scharlaken koord voor het venster. (Joz. 2:21)

Hoewel het Hebreeuwse tikvah hier in zijn letterlijke betekenis wordt gebruikt als een “koord of draad,” onthult het ook het figuurlijke beeld van hoop. De scharlaken draad was de hoop van Rachab. Het was haar enige garantie dat haar gezin gespaard zou worden door de Israëlieten. Hoewel het fysieke koord was vastgebonden om hun veiligheid te verzekeren, moest Rachab nog steeds WACHTEN op de realisatie van de belofte van de verspieders.

Dit is waar de wortel van tikvah, kavah, relevant wordt voor ons begrip. Wij kunnen ons typisch verhouden tot hoop. Maar we vergeten te vaak dat hoop geworteld is in wachten. Geduldig zijn en wachten op een verwachte zaak of uitkomst is voor de meeste mensen erg moeilijk. Er zijn talloze voorbeelden van Bijbelse helden die worstelden met wachten, soms met verwoestende gevolgen. Denk aan het ongeduld van Abraham en Sarah met het voortbrengen van een erfgenaam. Zij stemden er uiteindelijk mee in om gebruik te maken van het surrogaat Hagar dat Ismaël voortbracht. De gevolgen van hun ongeduld kunnen vandaag de dag nog steeds worden gevoeld door de nakomelingen van Ismaël, een hardnekkige vijand van Israël.

Dus, de echte vraag is hoe houden we vast aan hoop? Hoe voorkomen we dat we rusteloos worden? Hoe voorkomen we dat twijfel ons overmeestert?

De waarheid is dat wij ons kunnen vastklampen aan de hoop die wij hebben in de beloften van Elohim (God). Zoals we ons vastgrijpen aan een sterk touw, is onze hoop tastbaar en veilig. Niettemin moeten wij wachten op hun vervulling en niet moe worden. Maar hoe zit het met de ontelbare zaken in ons dagelijks leven die geen directe verwijzing naar een belofte in de Schrift hebben; is onze hoop echt als we erop vertrouwen dat YHWH in deze zaken zal ingrijpen?

Het leven is niet zwart-wit. Er zijn veel “grijze” gebieden, omdat we de meeste tijd slechts “vaag” zien. Onze natuur zoekt zekerheid en absoluutheden, ongeacht de kwestie of het onderwerp. Hoop leeft in de grijsheid en onzekerheid van het leven; het kan wazig lijken. Maar, als we ons eraan blijven vastklampen, zal de scherpe helderheid van zwart en wit in beeld komen en daarmee de volle technicolor van het leven. Toch is dit besef niet waarom ik schrijf. Ik wil in staat zijn om stabiel te wandelen op het vage grijze pad waar ik me momenteel op begeef.

Sommige van onze reizen en seizoenen op deze reis van het leven met YHWH zijn niet logisch voor onze natuurlijke geesten. Wat in de natuur lijkt te zijn oneerlijk, proberen, of zelfs verkeerd zijn in feite de plaats waar Hij wil dat we zijn. Hoe zouden we anders leren leunen op ons geloof, vertrouwen en hoop in Zijn belofte om ons nooit te verlaten of te verlaten? Toch betekent dat niet dat we niet het gevoel zullen hebben dat Hij dat heeft gedaan. Maar gevoelens zijn geen betrouwbare graadmeter voor de waarheid. Gevoelens van leegte, droogte of verlatenheid brengen ons er alleen maar toe om de Almachtige aan te roepen. Als alles tiptop in orde is, roepen we meestal niet.

Mijn gezin bevindt zich op een plek in de wildernis waar we het voortdurend uitschreeuwen. Het lijkt alsof de woestijn ons gaat verteren… maar dit is waar ik moet KIEZEN om met geestelijke ogen te zien en op de beloften van mijn MEESTER te staan. Hij heeft werkelijk alles onder controle. En als ik alleen maar al mijn zorgen aan Hem kan overgeven, dan zal ik die sjaloom vinden waar ik zo wanhopig naar op zoek ben. Als u zich op een soortgelijke plaats van wanhoop bevindt, doe dan met mij mee en vat moed, ook al lijkt het alsof de hemel overal om u heen naar beneden stort.

Wacht op de HEER; wees sterk en laat uw hart moed vatten; ja, wacht op de HEER. (Ps. 27:14)

Ook wanneer het Woord niet direct tot uw situatie spreekt of misschien zelfs in strijd lijkt met een belofte waar u op hebt gestaan, weet dan dat YHWH liefde is. Ongeacht het probleem, de kwestie, of de situatie, uiteindelijk ZIJN Zijn wil en doelen zonder twijfel vervuld. We moeten gewoon onze façade van controle loslaten en gewillige vaten zijn, ongeacht de kosten.

Dit brengt me bij de vraag waarvan ik hoop dat ik die bevestigend kan beantwoorden:

Kan ik loslaten wat ik denk dat me steunt als ik niet kan zien waar ik zal landen? Vertrouw ik erop dat Hij me vangt of me een touw toewerpt?

Er is een kostbaar scharlaken koord dat niet alleen door de Bijbel loopt, maar door elk van onze levens. Maar om het te kunnen zien, moeten we doen waar ik over geschreven heb. We moeten het van onszelf loslaten en vasthoudend Zijn koord grijpen. Dat is onze enige echte HOOP.

Ik denk dat mijn (en vele andere mensen) probleem het gevoel is (daar is dat woord weer) dat we het niet waard zijn om gevangen te worden. We weten allemaal dat we niets verdienen. Misschien is deze limbo-achtige woestijn echt een plaats van herinnering. We moeten onthouden wat YHWH al gedaan heeft in ons leven. Hij is geen wispelturige Griekse god. Hij is betrouwbaar en Hij verandert niet. Dit is wat we moeten doen wanneer angst, twijfel en zelfs rusteloosheid onze hoop probeert in te halen.

We moeten denken aan dat tastbaar geweven koord dat speciaal voor ons werd gevlochten. Misschien is dit wel de reden dat het koord van Rachab de kleur rood of scharlaken had. Het is om ons te herinneren aan onze scharlaken zonden en het scharlaken bloed dat ze wegwast wit als sneeuw. Net als Rachab, verdienen wij het niet om gespaard te worden. We zijn het niet waardig, maar toch houdt Hij van ons. Hij vergeeft ons nog steeds. We moeten niet proberen te forceren of onze weg te werken rond onze situatie. Echte hoop wacht op de Meester om de weg te wijzen, alles wat we moeten doen is lopen zoals Hij leidt.

Kunnen we vasthouden aan deze hoop te midden van wervelende chaos?