Mojżesz jest najważniejszym żydowskim prorokiem. Tradycyjnie przypisuje mu się napisanie Tory i wyprowadzenie Izraelitów z Egiptu i przez Morze Czerwone. W Księdze Wyjścia rodzi się w czasie, gdy faraon egipski nakazał utopić każdego Hebrajczyka płci męskiej. Aby chronić Mojżesza, jego matka wysyła go w koszyku w dół Nilu, gdzie ostatecznie zostaje zauważony przez córkę faraona. Przyjmuje go jako swojego i wychowuje na dworze faraona.

Mimo że jest wolny, współczucie Mojżesza dla niewolników prowadzi go do zabicia nadzorcy, którego widzi bijącego niewolnika – co zmusza Mojżesza do ucieczki z Egiptu. Podczas gdy historia paschalna ukazuje współczucie Mojżesza, przedstawia go również jako niechętnego do wypełnienia rozkazu Boga, by ocalić Żydów. Jednak częstym motywem judaizmu jest to, że rzeczy, które powinno się robić, nie są cnotami, ale micwot – przykazaniami i obowiązkami. Mojżesz otrzymuje polecenie powrotu i poprowadzenia Żydów do wolności.

Po wyjściu Mojżesza i Żydów z Egiptu, Bóg daje mu Dziesięć Przykazań, które stają się podstawą żydowskiego prawa i myśli. Z tego powodu Mojżesz jest często nazywany dawcą prawa.

Mojżesz i Żydzi nie docierają do Izraela, dopóki nie wędrują przez pokolenie po pustyni. Mojżesz prowadzi ludzi do Ziemi Obiecanej, ale sam nie może do niej wejść – to ilustracja tego, jak bardzo wyidealizowany jest Izrael w tradycji żydowskiej i dlaczego dzisiejsza polityka Izraela, w tym konflikt izraelsko-palestyński, może stać się czasem drażliwym tematem podczas sederu.