Łatwość, z jaką hemoglobina uwalnia tlen do tkanek jest kontrolowana przez erytrocytarny 2,3-difosfoglicerynian (2,3-DPG) tak, że wzrost stężenia 2,3-DPG zmniejsza powinowactwo do tlenu i odwrotnie. Ten artykuł przeglądowy opisuje syntezę i rozkład 2,3-DPG w szlaku Embdena-Meyerofa w krwinkach czerwonych i krótko wyjaśnia molekularne podstawy jego wpływu na powinowactwo do tlenu. Omówiono interakcję wpływu pH, Pco2, temperatury i 2,3-DPG na krzywą dysocjacji oksyhemoglobiny. Opisano rolę 2,3-DPG w wewnątrzerytrocytarnej adaptacji do różnych rodzajów hipoksemii. Wykazano, że zwiększone powinowactwo do tlenu krwi przechowywanej w roztworze kwasu cytrynianowego i dekstrozy (ACD) jest spowodowane spadkiem stężenia 2,3-DPG, który występuje podczas przechowywania. Opisano metody utrzymywania stężenia 2,3-DPG w przechowywanej krwi. Omówiono kliniczne implikacje przetaczania krwi przechowywanej w ACD osobom starszym, anemicznym i ciężarnym do uzyskania akceptowalnych anestezjologicznie i chirurgicznie stężeń hemoglobiny. Hipofosfatemia w połączeniu z żywieniem pozajelitowym zmniejsza stężenie 2,3-DPG i tym samym zwiększa powinowactwo do tlenu. Ponieważ pooperacyjne stosowanie płynów dożylnych, takich jak dekstroza lub dekstroza/sól, również prowadzi do hipofosfatemii, wskazane może być dodawanie nieorganicznego fosforu do rutynowo podawanego pooperacyjnego płynu dożylnego. Zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej wpływają na powinowactwo do tlenu nie tylko poprzez bezpośredni wpływ pH na krzywą dysocjacji oksyhemoglobiny, ale również poprzez kontrolę metabolizmu 2,3-DPG. Powinno to być uwzględnione w postępowaniu w przypadku zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej i przedoperacyjnej aklimatyzacji pacjentów z chorobą sierpowatokrwinkową. Wiadomo, że znieczulenie zmienia położenie krzywej dysocjacji oksyhemoglobiny, ale uważa się, że jest to niezależne od wpływu, jaki środki znieczulające mogą wywierać na stężenie 2,3-DPG. Przeprowadzono już in vitro manipulację stężeniem 2,3-DPG za pomocą steroidów. Wyjaśnienie roli 2,3-DPG w kontroli powinowactwa do tlenu może ostatecznie doprowadzić do jatrogennej manipulacji powinowactwem do tlenu in vivo.