Główną przyczyną zgonów pacjentów z chłoniakiem pęcherzykowym była sama choroba, pomimo poprawy przeżywalności dzięki leczeniu rytuksymabem, donoszą autorzy retrospektywnej analizy zbiorczej, opublikowanej w Journal of Clinical Oncology.1

Badacze połączyli dane z 2 kohort pacjentów z nowo rozpoznanym chłoniakiem pęcherzykowym w stopniu od 1 do 3A. Jedna kohorta pochodziła z instytucji amerykańskich i obejmowała 920 pacjentów; druga pochodziła z instytucji francuskich i obejmowała 734 pacjentów.

Kohorty amerykańska i francuska miały podobne wskaźniki 10-letniego przeżycia całkowitego (odpowiednio 77% vs 80%). W obu kohortach do 10 lat wystąpiły łącznie 283 zgony, z czego 248 (88%) miało sklasyfikowaną przyczynę zgonu.

Ogółem, do 10 lat 10,3% pacjentów zmarło z powodu chłoniaka pęcherzykowego, co czyni go najczęstszą przyczyną zgonu. Kolejną najczęstszą przyczyną była śmiertelność związana z leczeniem, która spowodowała 3,0% zgonów. Inne przyczyny zgonów obejmowały inne nowotwory złośliwe (2,9%), inne przyczyny (2,2%) i nieznaną przyczynę (3,0%).

Pacjenci, którzy osiągnęli 24-miesięczne przeżycie wolne od zdarzeń (EFS), mieli podobną późniejszą skumulowaną częstość występowania śmiertelności związanej i niezwiązanej z chłoniakiem; 10-letnia skumulowana częstość występowania wynosiła 6,7% w przypadku śmiertelności związanej z chłoniakiem i 5,7% w przypadku śmiertelności niezwiązanej z chłoniakiem. Osoby, które nie osiągnęły 24-miesięcznego EFS, miały jednak wyższą późniejszą skumulowaną częstość występowania śmiertelności związanej z chłoniakiem niż śmiertelności niezwiązanej z chłoniakiem; 10-letnia skumulowana częstość występowania wynosiła 36,1% dla śmiertelności związanej z chłoniakiem i 7,0% dla śmiertelności niezwiązanej z chłoniakiem.

Ponad połowa zgonów spowodowanych chłoniakiem (77 ze 140) dotyczyła chorych na chłoniaka pęcherzykowego, który uległ transformacji po rozpoznaniu.

„Pomimo poprawy przeżycia całkowitego u chorych na FL w erze rytuksymabu, ich wiodącą przyczyną zgonu pozostaje chłoniak, zwłaszcza po transformacji choroby. Śmiertelność związana z leczeniem również stanowi problem, co potwierdza potrzebę stosowania mniej toksycznych terapii” – napisali w podsumowaniu autorzy badania.

.