Pomimo licznych danych wspierających krótkoterminową skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leków stymulujących w leczeniu dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), dostępne są jedynie ograniczone informacje na temat długoterminowych skutków stosowania tych leków. Z jednej strony nie jest jasne, czy leczenie ADHD amfetaminopodobnymi lekami stymulującymi przez dłuższy czas w okresie rozwoju dziecka może nieść ze sobą negatywne konsekwencje, przejawiające się wzrostem używania nielegalnych narkotyków, częstszym występowaniem manii, psychoz lub innych przejawów psychopatologii. Z drugiej strony nie wiadomo, czy korzystne działanie leków stymulujących wykracza poza ostre łagodzenie objawów i wpływa na ważne zmienne wynikowe, takie jak późniejsza psychopatologia, osiągnięcia edukacyjne, zachowania antyspołeczne oraz status społeczny lub zawodowy. Dane pochodzące z obserwacji naturalnych w próbach klinicznych są ograniczone brakiem odpowiednich kontroli i trudnymi do określenia i kontrolowania błędami selekcji własnej. Z badań tych wyciągnięto sprzeczne wnioski, chociaż w większości z nich nie stwierdzono trwałych negatywnych skutków przewlekłego leczenia stymulantami. Badania na zwierzętach, głównie na gryzoniach, wskazują, że powtarzana ekspozycja na stymulanty prowadzi do behawioralnego uwrażliwienia na psychomotoryczne działanie tych leków. Ekstrapolacja tych danych na zastosowanie terapeutyczne u ludzi jest trudna ze względu na różnice międzygatunkowe oraz stosunkowo duże dawki i pozajelitową drogę podawania, stosowaną zwykle u zwierząt. Niniejszy raport oparty jest na wynikach warsztatów zorganizowanych przez National Institute of Mental Health w grudniu 1999 r. w celu omówienia możliwych podejść badawczych do badania długoterminowych skutków leków stymulujących u dzieci z ADHD. Zarówno kliniczne, jak i podstawowe dane neurobiologiczne są przeglądane, a możliwości przyszłych badań są podkreślane.