Ostre zapalenie dróg żółciowych jest zakażeniem żółci i dróg żółciowych, które w większości przypadków jest konsekwencją niedrożności dróg żółciowych. Dwie główne przyczyny to kamica żółciowa i nowotwory. Rozpoznanie kliniczne opiera się na triadzie Charcota (ból, gorączka, żółtaczka), ale niedostateczna czułość tej ostatniej doprowadziła do wprowadzenia w 2007 roku nowej skali zatwierdzonej przez Wytyczne Tokijskie, która obejmuje dane biologiczne i radiologiczne. W przypadku klinicznego podejrzenia, ultrasonografia jamy brzusznej szybko bada drogi żółciowe, ale jej możliwości diagnostyczne są słabe, zwłaszcza w przypadku niedrożności innej niż kamica, w przeciwieństwie do cholangiopankreatografii rezonansu magnetycznego i ultrasonografii endoskopowej, których możliwości diagnostyczne są doskonałe. Tomografia komputerowa jest szerzej dostępna, a jej możliwości diagnostyczne są średnie. Niezbędne jest pobranie próbek bakteriologicznych poprzez posiew krwi (dodatni w 40% przypadków) i żółci. W zakażeniu bierze udział wiele różnych bakterii, ale głównymi patogenami są Escherichia coli i Klebsiella spp., co uzasadnia zastosowanie w pierwszej linii leczenia przeciwbakteryjnego cefalosporynami trzeciej generacji. Systematyczne obejmowanie Enterococcus spp. i zakażeń beztlenowcami pozostaje dyskusyjne i zwykle jest zalecane w przypadku kryteriów ciężkości zakażenia Enterococcus lub zespolenia żółciowo-dwunastniczego w przypadku beztlenowców. Obecność stentu żółciowego jest jedynym zidentyfikowanym czynnikiem ryzyka związanym z zakażeniami patogenami wielolekoopornymi. Wraz z leczeniem przeciwbakteryjnym, endoskopowy lub radiologiczny drenaż dróg żółciowych jest kluczowym elementem postępowania. Pomimo poprawy postępowania, śmiertelność w przypadkach ostrego zapalenia dróg żółciowych utrzymuje się na poziomie około 5%.