Van bekende schrijvers als Edgar Allan Poe tot minder bekende hedendaagse schrijvers, elke dichter op deze lijst heeft ijzingwekkende en bloedstollende gedichten geschreven. Deze gedichten zullen je ongetwijfeld de stuipen op het lijf jagen, net voordat het tijd is om het licht uit te doen!

The Raven door Edgar Allan Poe

‘The Raven’ is Poe’s populairste gedicht. Het is een vrij lang, bovennatuurlijk, droomachtig stuk dat gebruik maakt van Poe’s meest bezochte thema’s. Er is verlies, dood, angst, en, boven alles, de spookachtige aanwezigheid van de pratende raaf. Het schepsel schreeuwt de hele tekst door, één enkel woord: “Nevermore.” Dit gedicht is zeker een van de engste voorbeelden van schrijven in de Engelse taal en een geweldige plek om te beginnen als je op zoek bent naar een angstaanjagende nacht in.

Windigo door Louise Erdrich

Dit gedicht begint met een definitie van het titel schepsel, de windigo. Het wordt gedefinieerd als een “vleesetende, winterse demon met een man er diep in begraven”. Het kan alleen bevrijd worden door “kokend reuzel” of vet door zijn door te persen en de menselijke man uit de kern van ijs te smelten. De tekst van het gedicht beschrijft dit winterse schepsel dat op een jong kind afkomt door middel van ijzingwekkende en gedenkwaardige beelden. De windigo neemt het kind mee de nacht in en verslindt het al dan niet.

The Vampire door Conrad Aiken

In ‘The Vampire’ verkent Aiken de komst van het grote kwaad en de keuzes die de mensen in het kielzog daarvan maken. Het gedicht begint met de spreker, en zijn medemensen, die de komst van een groots wezen observeren. Een vrouw die macht heeft over de duisternis. De wereld komt tot stilstand en de vrouw, een vampier, verspreidt een gruwelijke duisternis over de hemel. Hoewel eerst verward, worden haar woorden uiteindelijk duidelijk. Ze spreekt over de wonderen die degenen die zich bij haar aansluiten te wachten staan, en de onheilige dood die ontkenners te wachten staat. Uiteindelijk eindigt het geweld, de nacht verdwijnt, en de nasleep wordt onthuld. Er liggen lichamen verspreid over het veld en bomen bespat met rood bloed

Ik voelde een begrafenis, in mijn brein door Emily Dickinson

Dit gedicht is een geweldige introductie in de wereld van Emily Dickinson. Ze schreef overvloedig over haar eigen worstelingen met geestelijke gezondheid, zoals blijkt uit de korte regels van dit gedicht. In de tekst gebruikt ze verschillende metaforen, die te maken hebben met leven en dood, om te praten over het einde, het begin en de diepe, onwankelbare angst om je verstand te verliezen. De spreekster schetst het afglijden van haar geestelijke gezondheid door het beeld van rouwenden die in haar hoofd ronddwalen. Ze zitten in een soort cyclus, niet in staat om eruit te breken of hun patroon te veranderen.

The Haunted Palace van Edgar Allan Poe

‘The Haunted Palace,’ dat werd gebruikt in Poe’s korte verhaal The Fall of the House of Usher, is een angstaanjagende, en uiterst realistische weergave van krankzinnigheid. De tekst beschrijft een bouwwerk dat langzaam aftakelt, net als de bewoners binnenin. Het huis wordt gebruikt als een metafoor voor de menselijke geest. Terwijl het huis uit elkaar valt, valt ook de geest uit elkaar. Poe probeerde vergelijkingen te trekken tussen deze twee verschillende structuren.

The Witch van Mary Elizabeth Coleridge

“The Witch” is een kort verhalend gedicht waarin de oorspronkelijke spreekster van het gedicht, de heks, de beproeving beschrijft die ze heeft doorstaan en alle ontberingen waarmee ze werd geconfronteerd terwijl ze over de aarde zwierf. Het relaas van de spreekster is beklemmend en aanvankelijk heeft de lezer medelijden met dit “kleine meisje”. Maar in de laatste strofe verandert alles. Het perspectief wisselt en de huiseigenaar die de heks in zijn huis binnenlaat, vertelt het gedicht. Hij vertelt hoe hij iets kwijtraakte aan zijn leven/huis toen hij de heks binnenliet. Ze nam iets ongedefinieerds van hem weg, wat het verhaal nog enger maakt.

The City in the Sea door Edgar Allan Poe

Dit stuk werd voor het eerst gepubliceerd onder een andere, even interessante titel, The Doomed City. Het wordt beschouwd als een van de beste die Poe ooit schreef, zeker in het begin van zijn carrière. Het handelt over een stad die een lezer zeker niet zal willen bezoeken. Ze is gedoemd tot rampspoed en wordt geregeerd door de personificatie van de dood. De afdaling van de stad in zee is een beklemmend beeld dat de donkerste beelden van hel en verdoemenis oproept

Omens van Cecilia Llompart

Een vreemd en huiveringwekkend gedicht, ‘Omens’ van Cecilia Llompart, brengt duistere en meeslepende beelden samen om te spreken over voortekens, orakels, nostalgie en dromen. In de tweede helft van het gedicht verplaatst de spreker zich naar de eerste persoon en neemt de lezer mee door spookachtige dromen die hem wanhopig naar lucht laten snakken. Het gedicht eindigt met twee retorische vragen van de spreker. Ze hebben betrekking op de toekomst, op wat verloren zal gaan en op wat in het verleden al is achtergelaten.

The Apparition door John Donne

In dit gedicht verhaalt Donne over de interactie tussen twee geliefden. De spreker richt zich tot zijn geliefde en vertelt haar dat hij naar haar “bed” zal komen nadat hij dood is. Hij zal haar niet troosten zoals zij graag getroost zou willen worden en zal in plaats daarvan weigeren de situatie aan haar uit te leggen. De spreker vraagt haar berouw te tonen, toe te geven wat ze verkeerd heeft gedaan, of dit lot later onder ogen te zien.

All Hallows’ Eve door Dorothea Tanning

Een kort gedicht van veertien regels, ‘All Hallows’ Eve’ neemt de lezer mee door een reeks beelden van nacht, duisternis, en pijn. Tanning maakt gebruik van klevende woorden als “scherven” en “verpulveren” als ze beschrijft botten kraken en onheil kruipt “in op rubber tredes”. Ze spreekt over krankzinnigheid bij huisvrouwen en lippenstift als een manier om “algemene dreads / te kalmeren”. Het gedicht eindigt met een reeks allitererende woorden, verwijzingen naar “smakelijke tegengiffen” en zelfs een metaforische weerwolf.