De tijgerhaai weegt meer dan 1.000 kilo en kan tot 1,5 meter lang worden, en is daarmee de op drie na grootste haai ter wereld. (Alleen walvishaaien, reuzenhaaien en grote witte haaien worden groter.) Tijgerhaaien zijn niet alleen groot, maar ook behoorlijk bizar: ze eten letterlijk afval, baren enorme nesten en een van hen speelde een rol in het grootste onopgeloste moordmysterie van Australië.

1.

1. Ze LIJKEN OP ZWEMMENDE AFVALSTOFFEN.

Tijgerhaaien hebben een breed diëet: Zij eten alles van albatrossen, giftige zeeslangen, en andere haaien aan door de mens gemaakte voorwerpen zoals verfblikken, leren jassen, rubberbanden, en zelfs nummerplaten. (Die scène in Jaws waar Hooper een Louisiana plaat uit de maag van een dode tijgerhaai haalt is wetenschappelijk accuraat!)

2. VERWARREN ZE NIET MET ZANDTIGERHAREN.

U zou kunnen veronderstellen dat de tijgerhaai (Galeocerdo cuvier) en de zandtijgerhaai (Carcharias taurus) neven zijn, maar de laatste is nauwer verwant aan de grote witte (Carcharodon carcharias) dan hij is aan de tijgerhaai.

3. NIET ALLE HAAIEN STRIPEN.

Hoor het woord tijger en je denkt verticale strepen, maar die strepen evolueren in de tijd. Baby tijgerhaaien – ook wel puphaaien genoemd – zijn bedekt met rondachtige grijze vlekken die versmelten tot strepen als de haaien volwassen worden. Na een bepaalde leeftijd beginnen de strepen te vervagen; ze zijn nauwelijks zichtbaar bij volgroeide volwassenen.

4. TIJGERHAREN PREFER WARM WATER.

Tijgerhaaien worden gezien in tropische tot warme gematigde wateren over de hele wereld, en een studie gepubliceerd in Global Change Biology in maart 2018 onthulde dat de haaien een “Goldilocks” -zone hebben. “Onze studie suggereert dat 22 graden niet te koud is voor de dieren en het is niet te warm voor hen,” vertelde hoofdauteur Nicholas Payne aan de BBC. “Het is ongeveer juist in termen van hun optimale voorkeur voor temperatuur.” De wetenschappers kwamen tot die conclusie na het monitoren van gemerkte haaien in de buurt van Hawaii en het vergelijken van die bevindingen met tientallen jaren Australische visgegevens.

5.

Als je de kaken van een tijgerhaai open zou kunnen wrikken, zou je tanden zien met dramatische inkepingen die zijwaarts wijzen. Je zou ook zien dat de tanden op de linker- en rechterhelft elkaars spiegelbeeld lijken. De tanden van een tijgerhaai hebben een dubbele functie: Ze helpen de vis zich vast te grijpen aan worstelende slachtoffers en kunnen dwars door de dikste huiden scheuren, waardoor ze goed uitgerust zijn om achter zowat elke prooi aan te gaan die beschikbaar is.

6. ZE ZIJN MOGELIJK DE ENIGE HAAIEN DIE REGELMATIG OP SCHILDEN JACHTEN.

Elk jaar bezoeken 12.000 nestelende zeeschildpadden Raine Island in het Groot Barrièrerif, en tijgerhaaien – die op de schildpadden jagen – lopen niet ver achter.

Om zijn maaltijd te krijgen, moet de haai eerst een goede greep krijgen, maar de schildpad maakt het niet gemakkelijk: Als een haai te dichtbij komt, kan een schildpad reageren door zich zijwaarts te draaien, zodat de bovenkant van het schild loodrecht op de kaken van de haai staat, waardoor hij te breed wordt om in te bijten. Schildpadden in deze positie zullen ook in strakke cirkels rond het roofdier zwemmen, waardoor de kwetsbare flanken van het reptiel worden beschermd.

Volgens een studie uit 2016 hebben de haaien de neiging om gezonde schildpadden te vermijden en in plaats daarvan energie te besparen door achter zieke of stervende (of dode) schildpadden aan te gaan.

7. ZEEVRUIMTE ZEEMT TE BEGUNNEN WANNEER TIGERHAREN IN DE OMGEVING ZIJN.

Hoewel Shark Bay in Australië een grote verscheidenheid aan organismen herbergt, heeft het zijn bijnaam te danken aan de 28 haaiensoorten die er zijn gezien – waaronder tijgers, die er bijzonder vaak voorkomen.

Zeegrassen vormen de ruggengraat van het ecosysteem van Shark Bay; ze bieden beschutting aan kleine dieren en voedsel aan grote herbivoren. Maar de grassen werden gedecimeerd na een hittegolf in 2011. Sindsdien zijn ze geleidelijk weer teruggekeerd en wetenschappers hebben gemerkt dat ze sneller groeien op plaatsen waar tijgerhaaien vaak komen. Dit komt waarschijnlijk doordat de haaien zeeschildpadden en doejongs afschrikken, die graag van het gras eten. “Alleen al de angst voor haaien kan in veel gevallen voldoende zijn om een marien ecosysteem gezond te houden en in staat om te reageren op spanningen,” aldus bioloog Michael Heithaus in een nieuwsbericht.

8. TIJGERHAREN GEVEN GEBOORTE PITTERS.

Tijgerhaaien zijn 14 tot 16 maanden zwanger en baren minstens 10 jongen, met een gemiddelde van 30. Maar soms baren ze heel veel jongen. Maar soms krijgen ze er veel, veel meer dan dat: Er zijn meldingen van vrouwtjes die in één keer 80 jongen baren. Gewoonlijk wegen de pasgeborenen tussen zes en 13 pond.

9. In de Atlantische Oceaan migreren ze naar het zuiden voor de winter.

Er is nog veel te leren over de reisgewoonten van tijgerhaaien. Uit een zeven jaar durend onderzoek bleek dat Hawaïaanse vrouwtjes de neiging hebben om vaker en wijder rond de eilandketen te reizen dan mannetjes doen. Een andere analyse, gepubliceerd in 2015 in Scientific Reports, richtte zich op 24 volwassen tijgerhaaien in de Atlantische Oceaan en ontdekte dat zij in de wintermaanden in het gebied rond de Caraïben en West-Indië verbleven. Vervolgens trokken ze voor de zomer naar het noorden en brachten ze het warmste deel van het jaar door in het midden van de Atlantische Oceaan, waarbij ze zich zo ver noordelijk als Connecticut waagden (en ver weg van de kust). Niemand weet waarom de haaien deze reis maken, maar het zou iets te maken kunnen hebben met de jonge onechte karetschildpadden die in deze noordelijke wateren leven.

10.

In april 1935 was het Coogee Aquarium in Sydney, Australië, op zoek naar een grote vis om zijn nieuw gebouwde bassin te bezetten. Tijdens een visreis bij het strand van Coogee, ving Bert Hobson een 13 voet lange tijgerhaai voor het aquarium.

De haai was een grote hit in het aquarium, maar hij bleef niet erg lang. Zeven dagen na zijn aankomst werd hij ziek en braakte een vogel, een rat, wat smerig uitziend bruin slijm en een menselijke arm, die een touw om zijn pols had gebonden en een onderarmtatoeage van twee boksers.

Een amateurbokser genaamd James Smith was onlangs vermist geraakt, en hij had precies dezelfde tatoeage op één arm. Forensisch onderzoek stelde vast dat de arm niet was afgebeten, maar met een mes was verwijderd van de rest van Smiths lichaam.

Detectives kwamen erachter dat Smith voor het laatst was gezien terwijl hij kaart speelde in Hotel Cecil in Cronulla met zijn oude compagnon Patrick Brady, een vervalser, die al snel de nummer één verdachte werd. De autoriteiten werden later op de hoogte gebracht door een botenbouwer (en vermoedelijke crimineel) genaamd Reginald Holmes dat Brady Smith had vermoord tijdens een ruzie. Maar voordat Holmes kon getuigen in de rechtszaal, schoot iemand hem neer.

Brady’s advocaten voerden aan dat een afgehakte arm geen bewijs van een moord vormde. Smith, zo voerden zij aan, zou nog ergens in leven kunnen zijn, zonder een ledemaat, natuurlijk. Brady ging vrijuit, wat meer was dan kon worden gezegd voor de arme tijgerhaai – hij stierf in gevangenschap. Een necropsie onthulde geen andere menselijke resten.

11.

11. Het is zeldzaam, maar het is bekend dat tijgerhaaien voedsel delen met krokodillen en grote witten.

Bloederige, rottende walviskarkassen lokken allerlei dieren uit het houtwerk. Carnivoren die normaal hun pad niet kruisen, doen zich soms zij aan zij tegoed aan de dode zoogdieren. In 2015 werden twee grote witte haaien en drie tijgerhaaien gefilmd die zich tegoed deden aan het kolossale lichaam van een potvis in de buurt van New South Wales, Australië. Jaren eerder, voor de Zuid-Afrikaanse kust, zagen getuigen leden van beide soorten een karkas van een Byrd’s walvis opeten . Op Australische dronebeelden uit 2017 (hierboven) is te zien hoe een bultrugkarkas door zowel tijgerhaaien als zoutwaterkrokodillen uit elkaar wordt gepikt. Kijk goed naar de video en je ziet de krokodil en de vis binnen een paar meter van elkaar komen.