De beroemde schrijver en eenmalige Lawrence-inwoner Langston Hughes, geboren in Joplin, Mo., wordt gevierd in de hele Universiteit van Kansas en de stad. Om zijn geboortedag te vieren en Black History Month te beginnen, spraken we met professoren van de campus om ons te vertellen wat we moeten weten over Hughes’ belangrijke en brede carrière en de blijvende invloed die zijn werk had op de Amerikaanse cultuur … in een notendop.

Hij groeide op in Lawrence, Kansas

Hoewel hij in Missouri werd geboren, verhuisde Langston Hughes naar Lawrence om bij zijn grootmoeder Mary Langston te gaan wonen. Hughes woonde tijdens zijn vroege jeugd voornamelijk bij zijn grootmoeder, terwijl zijn moeder rondtrok op zoek naar werk.

“Hughes bracht zijn vormende jaren door in Lawrence. Hij leerde veel van zijn waarden van zijn grootmoeder, die naar voren komen in zijn verschillende vormen van schrijven,” zei Edgar Tidwell, hoogleraar Engels. Een aantal autobiografische momenten uit zijn tijd in Lawrence verschijnen met name in Hughes’ roman “Not Without Laughter,” zei Tidwell.

Hij was een belangrijke leider van de Harlem Renaissance

“Als je aan de Harlem Renaissance denkt, denken mensen daar vaak aan als de jaren twintig in Harlem, New York City, en dat is natuurlijk; daar is het begonnen,” zei Evans die al zo’n vijf jaar Reading and Writing the Harlem Renaissance (ENGL 105) doceert.

Hughes zelf definieerde de Harlem Renaissance in deze enge zin. Maar “in 1925 voorspelde Alain Locke in zijn inleiding tot een bloemlezing genaamd ‘The New Negro’, een voortdurende soort renaissance van zwarte literatuur en kunst, die volgens hem geen einde kende maar zich voortdurend ontwikkelde,” zei Evans. “Ironisch genoeg bewijst Hughes het gelijk van Dr. Locke omdat hij en Zora Neale Hurston beiden lange carrières hadden die veel verder reikten dan de jaren 1920 in Harlem.”

Hij was een dichter van het volk

“Zijn levenswerk ging over het samenbrengen van mensen op sociaal, politiek en artistiek gebied,” zei Shawn Alexander, directeur van het Langston Hughes Center aan de KU en universitair hoofddocent Afrikaanse en Afro-Amerikaanse studies. “Tegelijkertijd, in zijn pogingen om mensen samen te brengen, daagde hij de natie uit om haar idealen waar te maken, zoals te zien is in twee van zijn beroemdste gedichten, ‘I, too, sing America’ en ‘Montage of a Dream Deferred.'”

Hij was ook een van de eerste artiesten die jazzpoëzie schreef. “Zijn eerste dichtbundel heet ‘The Weary Blues’ uit 1926. Hier integreert hij jazz en blues ritmes, onderwerpen, thema’s in de poëzie. Hij experimenteert hiermee,” zei Evans.

Hij was meer dan een dichter; hij was een schrijver in bijna elk genre dat je maar kunt bedenken

“Hughes is vooral bekend als dichter, maar hij schreef in vele vormen en genres, waaronder poëzie, kort verhaal, drama, de roman, autobiografie, journalistiek proza, songteksten en geschiedenis,” zei Alexander. “In 1962 publiceerde hij bijvoorbeeld de eerste uitgebreide geschiedenis van de National Association for the Advancement of Colored People, getiteld: ‘Fight for Freedom: The Story of the NAACP.””

Tijdens zijn carrière schreef Hughes 16 dichtbundels, 12 romans en verzamelingen korte verhalen, 11 grote toneelstukken, acht boeken voor kinderen, zeven werken van non-fictie, en talrijke essays.

“Een zeer productief schrijver in bijna elk genre dat je maar kunt bedenken. En zijn carrière overspande natuurlijk tientallen jaren. Zijn carrière eindigde toen hij in 1967 stierf. Hij was actief tot het laatst,” zei Evans.

Hij was rebels, brak met het zwarte literaire establishment

” Het essay ‘The Negro Artist and the Racial Mountain’ uit 1926 bleek een soort manifest voor de jonge zwarte Amerikaanse schrijvers en kunstenaars te zijn. En hierin articuleert Hughes voor het eerst een soort raciaal bewustzijn en cultureel nationalisme. Met andere woorden, Hughes breekt hier met de gevestigde orde in die zin dat hij de jongere schrijvers en kunstenaars vraagt trots te zijn op hun zwartheid en hun zwarte erfenis. En om dat tot een bron van informatie voor hun kunst te maken,” zei Evans. “Hughes is bovenal wat je zou kunnen noemen een dichter van het volk, omdat hij zijn poëzie en fictie schrijft op een manier die het toegankelijk maakt voor zo ongeveer iedereen. Je hoeft geen universitaire graad te hebben; je hoeft geen achtergrond in Griekse mythologie te hebben om te begrijpen waar hij voor gaat. De thema’s die hij behandelt zijn de thema’s van het alledaagse zwarte Amerikaanse leven. Ik zou zeggen dat dit zijn blijvende bijdrage is, omdat hij heeft geholpen een omgeving te scheppen die twee of drie generaties schrijvers heeft beïnvloed.”

Hij was een wereldreiziger

“Hij was meer dan alleen een Afro-Amerikaan. Hij was veel meer dan een Amerikaan. Hij was een man van de wereld,” zei Tidwell. “Veel mensen zijn zich niet bewust van het feit dat Langston Hughes een wereldreiziger was, of hebben de neiging daar niet veel aandacht aan te besteden.”

Zijn autobiografieën “The Big Sea” (1940) en “I Wonder as I Wander” (1956) zijn bewonderenswaardige verslagen van zijn reizen door de Verenigde Staten, Europa, Afrika, Rusland en Oost-Azië. Hij omarmde de internationale smaak van mensen en hun gemeenschapszin, zei Tidwell. Mensen werden van nature aangetrokken tot zijn warme persoonlijkheid, en er werd gezegd dat hij nooit een vreemde ontmoette.

Hij had een gecompliceerde relatie met zijn moeder

“Zijn moeder was grotendeels in en uit zijn leven,” zei Tidwell. “Maar ze was een zeer complexe vrouw.”

Tidwell was co-uitgever van het boek “My Dear Boy: Carrie Hughes’s Letters to Langston Hughes, 1926-1938,” waarin de relatie van Hughes met zijn moeder wordt onderzocht aan de hand van brieven die zij hem stuurde tijdens de laatste jaren van haar leven. Terwijl hij aan het boek werkte, zei Tidwell dat hij “begon te leren hoe echt ingewikkeld Hughes’ familierelaties waren. Het was een kans om te zien hoe het leven voor hen was door de ogen van zijn moeder. Hij beantwoordde zijn moeder niet altijd per kerende post; in plaats daarvan gebruikte hij zijn schrijven vaak om thema’s op te pakken die in haar correspondentie aan hem voorkwamen.”

Hij werkte samen met de vader van de zwarte geschiedenis

“Een korte, maar vaak verwaarloosde connectie deed zich voor toen Hughes van een tournee in het buitenland terugkwam naar de V.S. Hij verbleef in Washington, D.C., en werkte enige tijd voor historicus Dr. Carter G. Woodson,” zei Tidwell.

Hughes hielp Woodson bij het catalogiseren van nieuwe en opmerkelijke ervaringen en verwezenlijkingen van Afrikaanse Amerikanen. Deze prestaties werden gevierd in de Negro History Week, die Dr. Woodson in februari 1926 inluidde tussen de geboortedagen van Abraham Lincoln en Frederick Douglass. In 1976 breidden de Association for the Study of African-American Life and History (ASALH) en President Gerald Ford de herdenking uit tot de hele maand. Voor zijn eigen baanbrekende studie verdiende Dr. Woodson de benaming “de vader van de zwarte geschiedenis.”

Zijn nalatenschap leeft voort aan de KU

“Hughes’ nalatenschap leeft op talrijke manieren voort aan de KU, maar het meest voor de hand liggende voorbeeld is met het Langston Hughes Center,” zei Alexander.

Als onderdeel van het departement Afrikaanse en Afro-Amerikaanse Studies, dient het Langston Hughes Center (LHC) als een academisch onderzoeks- en onderwijscentrum dat voortbouwt op de erfenis en het inzicht van Langston Hughes. Het coördineert en ontwikkelt onderwijs, onderzoek en outreach activiteiten in Afro-Amerikaanse Studies, en de studie van ras en cultuur in de Amerikaanse samenleving aan de KU en in de rest van het Midwesten. Sinds de heropleving van het LHC in 2008 heeft het vier grote symposia gehouden en bijna 80 academische lezingen en programma’s gesponsord.

KU heeft ook het Langston Hughes Visiting Professorship gesponsord sinds 1977. Dit programma trekt prominente etnische minderheidsgeleerden aan op de campus in een breed scala van disciplines. De Langston Hughes Professor doceert twee cursussen per semester en verzorgt een symposium op de campus. Bovendien zijn verschillende vroegere ontvangers nu vaste faculteitsleden aan de KU.

Omslagfoto met dank aan het Langston Hughes Center.