IN een in dit laboratorium uitgevoerd experiment voor de bepaling van de oppervlaktespanning van vloeistoffen met behulp van de methode van rimpelingen, werd een stemvork, voorzien van een lepel en spleten op de twee tanden, werd gebruikt om de rimpelingen te produceren en om het oppervlak van de vloeistof te verlichten met intermitterend licht, verkregen door een smalle bundel zonlicht door deze spleten te laten gaan en het op het oppervlak te weerkaatsen met een gewone spiegel. Het werd dus noodzakelijk de frequentie van de stemvork met al zijn bezwaren nauwkeurig te bepalen. Het was duidelijk dat de gewone grafische methode niet kon worden gebruikt zonder meer complicaties en dus een wijziging van de frequentie, en er waren geen middelen beschikbaar om de stroboscopische methode toe te passen. De frequentie werd daarom bepaald in termen van de lengte, of de tijd van trilling, van een eenvoudige slinger die voor de spleten van de priemen werd gehangen. Het licht ging, nadat het de spleten van de twee tanden was gepasseerd, vlak boven de slingerbob langs en verlichtte een klein kruis dat de slingerbob met de ophangdraad verbond. Het licht viel uiteindelijk op een trommel, waaromheen een gewone fotografische film kon worden gewikkeld.