Het probleem met SMET is niet alleen het onderhoud dat de robots vereisen – hoewel dat een grote last kan zijn voor een squad van negen – maar ook hun beperkte mobiliteit. “Er zijn plaatsen waar we onze soldaten vragen om te gaan waar niets anders kan gaan … jungle terrein, steile dijken, water, en dichte stedelijke omgevingen,” zei Sando. “Er zijn gebieden waar soldaten kunnen lopen en kruipen en klimmen dat we gewoon geen voertuig van deze grootte bij hen konden plaatsen.”

De SMET blijft zeer nuttig voor lange marsen met zware ladingen, de vloek van infanteriesoldaten die steeds meer worden overbelast door body armor, munitie en elektronica. De mogelijkheid om de uitrusting van de robot op te laden in plaats van voor meerdere dagen batterijen mee te nemen voor elk uitrustingsstuk, is op zich al een aanzienlijke gewichtsvermindering. Toekomstige SMET-varianten, zei Sando, zouden langeafstandssensoren, communicatierelais of zelfs wapens kunnen dragen.

Maar wanneer troepen te voet moeten gaan naar plaatsen waar je alleen te voet kunt komen, moeten ze de robotvoertuigen achter kunnen laten en iemand anders voor hen laten zorgen. Daarentegen, zei Sando, “de Soldier-Borne Sensor is kleiner dan een pakje sigaretten, ik kan het gebruiken wanneer ik het nodig heb, ik kan het terugzetten.”