Ondanks dat het steeds drukker wordt, heeft het Torres del Paine National Park een woestheid die door geen enkel aantal bezoekers kan worden getemd. Kijk maar naar de namen van enkele van de toppen van het Paine Massief, de Andesketen die je overal lijkt te volgen: Sword, Blade, Shark’s Fin en Fort.
Het trio van steile granieten naalden die het visitekaartje van het park vormen – de gelijknamige Torres (torens) – zien eruit alsof ze zijn gebouwd in Tolkien’s Mordor, en ze worden vergezeld door de stekelige, kronkelende uitsteeksels van de Cuernos (hoorns). Zij zijn waarschijnlijk het eerste wat je ziet als je met de auto het park binnenrijdt. Rondom deze indrukwekkend duivels uitziende geologie liggen meren van doordringend helder groenblauw, graslanden en steppe, gletsjers, keteldalen, valleien, watervallen en stromende rivieren.
Om niet te vergeten dat je zo ver in het zuiden bent overgeleverd aan de elementen, kun je verwachten dat je op vrijwel elk moment van de dag wordt beukt door de wind, bekogeld door regen of plotselinge sneeuw, of verblind door de verblindend hete zon. Soms zult u in de loop van een paar uur met verschillende weersystemen te maken krijgen. Welkom in Patagonië.
Toegang tot het park
Terwijl u vanuit Argentinië over de weg het park binnenkomt, vliegt u naar Punta Arenas, de (bijna) zuidelijkste stad van Chili, een krakkemikkig plaatsje met een pioniersgeest. Afhankelijk van de vluchtschema’s, verblijf je hier een nacht voor of na je tijd in het park zelf.
Om in het park te komen, reis je 300 km door de Patagonische steppe naar Puerto Natales, en dan nog eens 100 km naar het park zelf.
Verken het park
De meeste bezoekers kiezen voor een verblijf in het nationale park zelf, hoewel je technisch gezien aan de rand kunt blijven en elke dag naar binnen kunt rijden. Er is een breed scala aan overnachtingsmogelijkheden, van knusse yurts en guesthouses tot vijfsterrenhotels waar geen kosten aan verbonden zijn. Eenmaal in het park kunt u het landschap op verschillende manieren ervaren – te voet, per auto, te paard of per boot.
Lago Grey is het eindmeer van de reusachtige Grey Glacier, een grote tong van het Zuid-Patagonische Ijsveld die 15 km het park in reikt. U kunt kajakken of een cruise in kleine groep over het meer maken, waarbij u vlak langs de mintblauwe ijsbergen vaart die door de wind en de regen zijn gebeeldhouwd. Ze kalven af van de gletsjersnuit, die u kunt zien tijdens een boottocht.
U krijgt een goed idee van de wildernis van het park door alleen maar rond te rijden en een glimp op te vangen van grazende guanaco’s en misschien wel slungelige reena’s. Zelfs als u zichzelf niet als een wandelaar beschouwt, zijn er korte wandelingen die naar miradors (uitkijkpunten) over gletsjermeren leiden (hoewel sommige ook per 4×4 kunnen worden bereikt).
Een van de belangrijkste wandelingen in het park is de meerdaagse W Trek, maar u kunt deze ook opdelen in dagwandelingen: een route brengt u direct naar de voet van de Torres, terwijl een andere u door de Franse Vallei laat klauteren, naar miradors over de Franse gletsjer en over een meer, Nordenskjold. In de Franse vallei kunt u donderslagen en gerommel horen – dit zijn de geluiden van het afkalven van de Franse gletsjer.
U kunt de omgeving vanuit elk hotel te paard verkennen, maar als paardrijden u bijzonder interesseert, kunt u in een estancia (ranch) verblijven waar gauchos – deskundige Patagonische ruiters – werken, die u meenemen op langere tochten. U kunt meer lezen over paardrijden in het Torres del Paine National Park in onze gids voor actieve reizen naar Chili.
Beste tijd om het Torres del Paine National Park te bezoeken
Januari en februari bieden het meest betrouwbare weer, maar het is er erg druk, dus we raden u aan het park in de lente te bezoeken (oktober tot november). U kunt ook in maart of april gaan om de herfstbladeren van het park op hun mooist te zien.