Achtergrond: De plantaire voetspieren en plantaire fascia verschillen tussen verschillende voethoudingen. Echter, hoe elke individuele plantaire structuur bijdraagt aan de voethouding is niet onderzocht. Het doel van deze studie was om de associaties tussen statische voethouding en morfologie van plantaire voetspieren en plantaire fascia te onderzoeken en zo de bijdragen van deze structuren aan statische voethouding te bepalen.

Methoden: In totaal werden 111 deelnemers gerekruteerd, 43 werden geclassificeerd als hebbende pes planus en 68 als hebbende een normale voethouding met behulp van Foot Posture Index assessment tool. Beelden van de flexor digitorum longus (FDL), flexor hallucis longus (FHL), peroneus longus en brevis (PER), flexor hallucis brevis (FHB), flexor digitorum brevis (FDB) en abductor hallucis (AbH) spieren, en de calcaneus (PF1), midden (PF2) en metatarsale (PF3) regio’s van de fascia plantaris werden verkregen met behulp van een Venue 40 echografiesysteem met een 5-13 MHz transducer.

Resultaten: In volgorde van afnemende bijdrage, waren PF3 > FHB > FHL > PER > FDB allen geassocieerd met FPI en in staat om 69% van de verandering in FPI scores te verklaren. PF3 leverde de grootste bijdrage en verklaarde 52% van de toename in FPI score. Verminderde dikte werd geassocieerd met verhoogde FPI score. Een kleinere doorsnede (CSA) in de FHB en PER spieren verklaarde 20% en 8% van de toename in FPI score. Grotere CSA van FDB en FHL spieren verklaarde respectievelijk 4% en 14% toename in FPI score.

Conclusie: De mediale plantaire structuren en de plantaire fascia lijken de belangrijkste bijdragen te leveren aan de statische houding van de voet. Opheldering van de individuele bijdrage van meerdere spieren van de voet zou inzicht kunnen verschaffen over hun rol in de voethouding.