Cannon, Freddie “Boom Boom,” (Freddy Picariello), de eerste “allemans”-rockster; geb. Lynn, Mass, 4 dec. 1940.
Een vaste waarde in het oldies circuit zolang zoiets bestond, tijdens de late jaren 1950 en vroege jaren 1960, had Freddy Cannon acht Top 40 singles. De zoon van een dance-band leider, Cannon werkte met de Boston-gebied vocale groep de G-Clefs en opgenomen met de Spindrifts. Boston DJ Jack McDermott nam een liedje dat Freddy en zijn moeder schreven mee naar producers Bob Crewe en Frank Slay. Getiteld “Rock ‘n’ Roll Baby” voegden Crewe en Slay hun eigen accenten toe aan het liedje en hernoemden het “Tallahassee Lassie”; ze gaven de songwriter ook de naam Freddy Cannon. De plaat kwam uit op Swan, een label dat gedeeltelijk eigendom was van “American Bandstand” presentator Dick Clark, en (niet verrassend) Cannon werd een vaste waarde in het programma. Het deuntje haalde #6 in de hitlijsten. Ze volgden dat op met een bewerking van de saaie Crescent City kastanje “Way Down Yonder in New Orleans.” Het werd Cannon’s grootste hit en bereikte #3 aan het eind van 1959 en werd goud.
Tussen 1960 en 1965 had Cannon nog zes Top 40 hits. Ze varieerden van een rock remake van Red Foley’s “Chattanooga Shoeshine Boy” tot de #3 hit van Chuck Barris, “Palisades Park.” Als een van de weinige rockzangers die de Britse revolutie overleefde, bereikte Cannon #16 in 1964 met zijn Warner Bros, debuut, “Abigail Beecher.” Dick Clark hielp hem opnieuw aan zijn laatste Top 40 single in 1965, “Action,” het thema voor Clarks televisieshow Where the Action Is.
Cannon bleef platen opnemen gedurende de jaren 1980 en 1990, waaronder een 1981 plaat met de Belmonts (Dion’s oude achtergrondgroep), “Let’s Put the Fun Back in Rock and Roll” en een liefdadigheid kerst trio met Johnny Tillotson en Brian Hyland op het kerstalbum, A Gift of Hope dat ook Frank Sinatra, Hank Williams Jr., Dionne Warwick, Willie Nelson en andere notabelen. Geen slecht gezelschap voor iemand die in bijna een kwart eeuw geen hit had gehad.
Discografie
-Hank Bordowitz