Hippocampale sclerose (HS) of Ammon’s hoorn sclerose bestaat uit verlies van neuronen in de dentaatkern en de piramidale laag van de hippocampus met variabele gliose. Er worden vier patronen van HS onderscheiden, waarvan het meest voorkomende de subvelden CA4 (eindfolium) en CA1 (Sommer sector) van de piramidale laag betreft. Deze laesies veroorzaken een inkrimping van de hippocampus die met MRI kan worden vastgesteld. Naast aanvallen wordt HS gezien bij een aanzienlijk deel van de patiënten met de ziekte van Alzheimer en andere vormen van dementie.

Over de pathogenese van deze laesie wordt al meer dan 100 jaar een “kip of het ei” discussie gevoerd. Sommige auteurs stellen dat HS de oorzaak is van toevallen en anderen dat het het gevolg is van toevallen. Voorstanders van de eerste visie stellen dat de hippocampus al vroeg in het leven beschadigd raakt door verwondingen bij de geboorte, gecompliceerde koortsaanvallen en andere gebeurtenissen, en dat deze schade de hippocampus vatbaar maakt voor toevallen. In tegenstelling tot de neocortex, blijft de hippocampus zich na de geboorte ontwikkelen en is hij kwetsbaarder voor dergelijke beschadigingen. In sommige gevallen van TLE is er een voorgeschiedenis van koortsaanvallen en andere insulten, maar in de meeste gevallen kan een dergelijke voorgeschiedenis niet worden opgehaald. Aan de andere kant is er ook sterke steun voor het idee dat HS secundair is aan toevallen, in het bijzonder status epilepticus. Dierproeven en waarnemingen bij de mens tonen aan dat zelfs één enkele aanval neuronale schade kan veroorzaken en dat deze schade kan optreden zonder convulsies, cumulatief is en correleert met de duur en de ernst van de elektrische abnormalirie. HS wordt ook gezien bij patiënten die aanvallen hebben als gevolg van hersentumoren, corticale dysplasie en andere hersenletsels. Sommige patiënten met toevallen en status epilepticus hebben echter geen HS.