De Chicago Housing Authority (CHA) werd in 1937 opgericht om huisvesting te bieden aan arme stadsbewoners met een laag inkomen. Van 1938 tot 1968 bouwde de CHA talrijke appartementencomplexen, aanvankelijk laagbouw, die werden beheerd door managers die de bevoegdheid hadden potentiële huurders van wie zij dachten dat ze lastig zouden zijn, te weren. Een paar waren van verschillende rassen. Aanvankelijk werden projecten zowel in blanke als zwarte wijken geplaatst, maar blanke wethouders blokkeerden later de bouw ervan in blanke wijken. Na 1955 werden de meeste openbare woningen gebouwd in torenprojecten op superblokken die in of aan de rand van zwarte buurten werden geplaatst in ruimten die door stadsvernieuwingsprogramma’s waren vrijgekomen. Onder druk om bewoners te herhuisvesten die verdreven waren door de aanleg van snelwegen en stadsvernieuwing, zag de CHA af van de selectie van huurders, en het onderhoud op lange termijn van de eenvoudige structuren werd zeer problematisch, vooral gezien het ongewoon hoge percentage kinderen in de gebouwen en het gebrekkige onderhoud door het bureau. Na beschuldigingen dat de stad rassenscheiding in stand hield door haar volkshuisvestingsbeleid om alleen in zwarte gebieden te bouwen, en de intrekking van aanzienlijke federale financiering voor nieuwbouw, werd het bestaande patroon in de ruimte bevroren. Aangezien hoogbouw in de volkshuisvesting tot een brede mislukking is verklaard, heeft het beleid sinds 1996 geleid tot de sloop van verschillende prominente projecten, waaronder veel eenheden van de Robert Taylor Homes, Stateway Gardens, en Cabrini-Green complexen.