March on Washington, D.C. for Jobs and Freedom August 28, 1963

Door John E. Hansan, Ph.D., Een organisator voor de delegatie van Cincinnati

Een belangrijke gebeurtenis in de eeuwenlange strijd voor gelijke rechten voor zwarte Amerikanen was de “Mars naar Washington voor banen en vrijheid” in 1963. Op 28 augustus 1963 kwamen meer dan 250.000 mensen uit het hele land bijeen in Washington, D.C., om op vreedzame wijze hun steun te betuigen aan de goedkeuring van een zinvolle burgerrechtenwet, het beëindigen van de rassenscheiding op scholen en het scheppen van banen voor werklozen. Het was de grootste demonstratie die ooit in de hoofdstad van het land werd gehouden, en een van de eerste die uitgebreid op televisie werd uitgezonden. De mars wordt ook herinnerd als de gelegenheid voor de “I Have A Dream”-toespraak van dominee Martin Luther King. Het was een toespraak van hoop en vastberadenheid, en het belichaamde de boodschap die de demonstranten verkondigden van raciale harmonie en het geloof dat zwarte en blanke Amerikanen in vrede zouden kunnen samenleven. De mars gaf ook wijdverspreide publiciteit en politieke impulsen aan de toen in behandeling zijnde burgerrechtenwetgeving, waarvan een versie op 2 juli 1964 door president Lyndon B. Johnson werd ondertekend.

Achtergronden

Tijdens het begin van de jaren zestig werden talrijke demonstraties en protesten voor burgerrechten gehouden, vooral in het zuiden. Het wijdverbreide gebruik van geweldloze vreedzame demonstraties voor burgerrechten in het zuiden in de jaren 1960 kan als begonnen worden beschouwd op 1 februari 1960, toen vier zwarte eerstejaarsstudenten van het North Carolina Agricultural and Technical College na het winkelen voor schoolbenodigdheden in een Woolworth warenhuis in Greensboro, N.C., vroegen om te worden bediend aan de gesegregeerde lunchtrommel van het warenhuis. Het basisplan van de sit-ins was dat een groep studenten naar een lunchtrommel zou gaan en zou vragen om te worden bediend. Als ze werden bediend, gingen ze naar het volgende loket. Als ze niet bediend werden, gingen ze niet verder tot ze wel bediend werden. Als ze gearresteerd werden, nam een nieuwe groep hun plaats in. De studenten bleven altijd geweldloos en respectvol. Sommige studenten in noordelijke steden sloten zich uiteindelijk bij de protesten aan en in augustus 1961 had de beweging meer dan 70.000 deelnemers getrokken en geresulteerd in meer dan 3.000 arrestaties.

Voortbouwend op het succes van de “sit-ins”, werd een ander type protest gepland met behulp van “Freedom Riders”. De Freedom Riders waren een vrijwillige groep mannen en vrouwen, zwart en blank, jong en oud (velen van de universiteit en hogeschool campussen) in het hele land die in bussen, treinen en vliegtuigen stapten op weg naar het diepe zuiden om verouderde wetten en praktijken aan te vechten en de niet-naleving van de regio van een beslissing van het Amerikaanse Hooggerechtshof dat segregatie verbood in alle interstatelijke openbaar vervoer faciliteiten. De meest opmerkelijke Freedom Ride was er een die Washington DC verliet op 4 mei 1961 en gepland was om in New Orleans, LA aan te komen op 17 mei. Deze Freedom Riders hebben New Orleans nooit gehaald: velen brachten hun zomer in de gevangenis door. Maar hun inspanningen waren niet tevergeefs. De regering Kennedy werd gedwongen een standpunt in te nemen over burgerrechten, wat in de eerste plaats de bedoeling was van de Freedom Rides. Ook verbood de Interstate Commerce Commission, op verzoek van procureur-generaal Robert Kennedy, segregatie in het interstatelijk busvervoer.

Deze en andere demonstraties voor burgerrechten bewogen president John F. Kennedy om op 19 juni 1963 een wetsvoorstel voor burgerrechten naar het Congres te sturen. De voorgestelde wetgeving bood federale bescherming aan Afrikaanse Amerikanen die wilden stemmen, winkelen, uit eten wilden gaan en onderwijs wilden volgen onder gelijke voorwaarden. Om te profiteren van de groeiende steun van het publiek voor de burgerrechtenbeweging en om druk uit te oefenen op het Congres om de burgerrechtenwet aan te nemen, vormden de belangrijkste burgerrechtengroeperingen een coalitie om een grote nationale demonstratie in de hoofdstad van het land te plannen en te organiseren. Men hoopte honderdduizend mensen te mobiliseren om naar Washington D.C. te komen

De organisatoren

In eerste instantie werd de Mars op Washington gesteund door leiders van de “Grote Zes” burgerrechtenorganisaties: James Farmer, Congres voor Raciale Gelijkheid (CORE); Eerwaarde Martin Luther King, Jr., Southern Christian Leadership Conference (SCLC); John Lewis, Student Nonviolent Coordinating Committee (SNCC); A. Philip Randolph, Brotherhood of Sleeping Car Porters; Roy Wilkins, National Association for the Advancement of Colored People (NAACP); en Whitney Young, National Urban League. De mars was gepland voor 28 augustus 1963 en Bayard Rustin werd benoemd tot hoofdcoördinator van de mars.

Korte tijd later werd het sponsorcomité uitgebreid met religieuze en arbeidsbelangen: Matthew Ahman, Nationale Katholieke Conferentie voor Interraciale Rechtvaardigheid; Eerwaarde Eugene Carson Blake, Commissie voor Rassen Relaties van de Nationale Raad van Kerken; Rabbi Joachim Prinz, Amerikaans Joods Comité; en Walter Reuther, UAW & AFL-CIO. De organisatoren van de mars publiceerden een lijst van hun eisen: het aannemen van zinvolle wetgeving op het gebied van burgerrechten; het opheffen van rassenscheiding in openbare scholen; een grootschalig openbaar-werkprogramma om werkloze arbeiders, “negers” en blanken, werk te verschaffen; het aannemen van een wet die rassendiscriminatie verbiedt bij openbare en particuliere aanwervingen; een minimumloon van 2 dollar per uur; en een nieuwe Executive Order die discriminatie verbiedt in alle huisvesting die door federale fondsen wordt gesteund. Details over het doel, de sponsors en plannen voor de organisatie en het verloop van de mars waren opgenomen in een document met de naam “Organizing Manual No. 2”

Een “Appeal by the March Leaders?”dat voorafgaand aan de mars werd verspreid, stond: “…Het was bedoeld als een uiting van diepe gevoelens van miljoenen blanke en gekleurde Amerikaanse burgers dat de tijd is gekomen dat de regering van de Verenigde Staten van Amerika en in het bijzonder het Congres van die regering, de negerminderheid van onze bevolking volledig gelijkwaardig burgerschap verleent en garandeert…Het zal ordelijk zijn, maar niet onderdanig. Het zal trots zijn, maar niet arrogant. Het zal geweldloos zijn, maar niet timide. Het zal verenigd zijn in doelen en gedrag, niet verdeeld in groepen en individuele concurrenten….”

Het Cincinnati Comité voor de Washington Mars?

Diegenen die de aantrekkingskracht van de mars afkeurden, waren verbaasd te ontdekken dat deze brede steun kreeg uit vele sectoren van het Amerikaanse leven. Plaatselijke religieuze, arbeiders- en burgerorganisaties sloten zich aan bij de grote burgerrechtengroeperingen bij het plannen en bekend maken van de mars en het werven van deelnemers. In Cincinnati, OH (een gebied dat soms “up south” wordt genoemd vanwege zijn conservatieve politiek en behandeling van zwarten) werd bijvoorbeeld een comité voor de mars van Washington gevormd met leiders van de plaatselijke afdelingen van de AFL-CIO, de Katholieke Interraciale Raad, CORE, de Raad van Kerken, het Jewish Community Relations Committee, de NAACP en folders ter promotie van de mars werden op grote schaal verspreid en supporters werden aangemoedigd contact op te nemen met hun vrienden, buren en collega’s in kerken, loges, vakbondszalen en andere organisaties waarvan zij lid waren. De actieve promotie van de mars had tot gevolg dat ongeveer 500 inwoners van Cincinnati zelf betaalden voor een rondreis van twee nachten met een gecharterde trein naar Washington DC. Het contingent uit Cincinnati’s Union Station vertrok op 27 augustus om 17.00 uur en kwam op 28 augustus om 8.15 uur in Washington D.C. aan. Omdat er lange rijen voor de trein stonden, verkoos een aantal Cincinnatianen zich op te frissen in de openbare toiletten van Union Station. Dit bleek een goed voorteken te zijn voor een van de marsdeelnemers.

Na het verlaten van Washington’s Union Station, sloten de demonstranten uit de streek van Cincinnati zich aan bij andere delegaties en liepen naar het terrein van het Washington Monument waar de demonstranten de opdracht kregen zich te verzamelen. De deelnemers droegen verschillende borden en zongen liederen over burgerrechten en hymnes. Bij het Washington Monument was een podium ingericht en beroemde zangers en Hollywoodsterren vermaakten de menigte die wachtte op de mars naar het Lincoln Memorial en het begin van het officiële programma. Onder de entertainers en sterren die ochtend waren: Joan Baez, Peter, Paul en Mary, Odetta, Josh White, Ossie Davis, Marlon Brando, Sammy Davis, Jr.., Sidney Poitier, Lena Horne, Diahann Carroll, Paul Newman, en Harry Belafonte.

The Lincoln Memorial Program

Het formele programma begon vanaf een podium voor het Lincoln Memorial om 14.00 uur. Mevrouw Marian Anderson had vertraging en kon het programma niet openen met het zingen van The National Anthem. Na de invocatie, sprak March Director, A. Philip Randolph, de menigte toe. Na opmerkingen van Dr. Eugene Carson Blake, bracht Bayard Rustin, in afwezigheid van mevrouw Myrlie Evers, hulde aan “Negro Women Fighters for Freedom”. Hij introduceerde verschillende zwarte burgerrechtenleiders en activisten, waaronder Rosa Parks, Daisy Bates, Diane Nash, Gloria Richardson, en mevrouw Herbert Lee (weduwe van de vermoorde Mississippi-activiste), en haalde Myrlie Evers aan, weduwe van Medgar Evers, de vermoorde burgerrechtenleider. Dr. King was de laatste spreker en bracht een welsprekende verwoording van de Amerikaanse droom en zijn hoop dat deze volledig zou worden verwezenlijkt. De toespraak, getiteld “I Have a Dream”, schetste zijn hoop voor een tijd waarin zijn “vier kleine kinderen op een dag zullen leven in een natie waar ze niet zullen worden beoordeeld naar de kleur van hun huid, maar naar de inhoud van hun karakter.”

On Line Resources

https://legacy.npr.org/news/specials/march40th/index.html
http://www.history.com/topics/black-history/march-on-washington