Prednison heeft veel bijwerkingen. Niet iedereen wordt op dezelfde manier beïnvloed. Ik ben erg dankbaar voor dit medicijn; het werkt om de ontsteking te verminderen die gepaard gaat met mijn astma-aanvallen. En zoals ik steeds te horen krijg, is het echt het enige dat kan worden gebruikt.
Ik begin meestal op drie dagen van 50mg en verminder dan over negen dagen.
Ik weet dat prednison me humeurig maakt, maar dat hoort er gewoon bij.
De bijwerkingen worden ’s nachts erger. (Opmerking: nu neem ik dit middel ’s morgens om de slapeloosheid te verminderen).
Als de nacht aanbreekt, is dit wat ik ervaar:
Ik voel me hyped. Ik zou graag opstaan en kasten opruimen, zoals sommige vrienden van me doen als ze dit middel nemen. Maar ik neem het omdat ik niet goed kan ademen, dus ik ben wel gehypet maar heb niet de energie om op te staan en iets lichamelijks te doen. In plaats daarvan zit ik rechtop met mijn gehypete hersenen die tekeergaan.
Soms kijk ik films; soms zijn mijn hersenen zo verstrooid dat ik het plot niet eens kan volgen.
Ik raak gemakkelijk gefrustreerd, en word prikkelbaar en geagiteerd.
Ik voel me uitgehongerd! En natuurlijk krijg ik trek in al dat voedsel dat ik normaal niet eet, zoals chocolade. Prednison lijkt de “hunkerschakelaar aan te zetten.”
Dus terwijl ik de hele nacht door knabbel, rechtop zit, tabletspelletjes speel of inkleuring, draaien mijn gedachten rond.
Mijn gedachten nemen me mee door elke vreselijke ervaring in mijn leven. Waarom kan mijn geest niet alle mooie herinneringen selecteren – zoals trouwen, de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen?
Gelukkig word ik niet de hele nacht gekweld met al die rotherinneringen. Alle slechte ervaringen passeren de revue in Technicolor – zelfs diegenen die al lang vergeten waren. Ze komen allemaal aan de beurt. Nu ik erover nadenk, waarom is het geheugen zo verdomd goed met het oproepen van al die trauma’s? Je zou denken dat ziek zijn al genoeg emotionele bagage is om rekening mee te houden, maar dan komen al die pijnlijke herinneringen en moeilijke tijden in mijn leven opborrelen als een heksenbrouwsel. Ik wou dat dit niet gebeurde. Maar dat doet het wel, elke keer dat ik dit medicijn neem.
Om ze uit mijn hoofd te krijgen, besluit ik een koptelefoon te gebruiken, naar wat jazz te luisteren en erover te schrijven.
Mijn nacht met prednisongas is inmiddels 3 uur ’s nachts geworden, en ik ben wakkerder dan ik gewoonlijk ben rond ontbijttijd. Maar het schrijven houdt die demonen tenminste op afstand.
Het schrijven wordt gecompliceerd, want zowel de prednison als mijn astmaverlichters veroorzaken dat ik tril.
Maar de demonen zijn er nog steeds. Alleen wat minder, en wat beter beheersbaar.
En zodra ik probeer te slapen, komen ze terug om me te treiteren.