De eerste keer moeder worden was een van de moeilijkste periodes in mijn leven. En hoewel ik weet dat veel moeders zich nu zo voelen, was ik me daar toen totaal niet van bewust. Dankzij de sociale media zag ik alleen maar lachende, gelukkige, gelukzalige foto’s van vrienden met hun nieuwe baby’s. Dus dacht ik dat het voor mij ook meteen gelukzalig zou zijn. Toen ik zwanger was, keek ik ernaar uit om moeder te worden, maar ik had geen idee hoeveel druk ik zou voelen toen ik er eindelijk een werd.

Meteen voelde ik me ontoereikend in het moederschap. Ik liet me door mijn gynaecoloog dwingen tot een keizersnede, ik faalde in het geven van borstvoeding, mijn zoon had een razende reflux en mijn baby blues barstte uit zijn voegen. Als mijn zoon niet huilde van de pijn, huilde ik omdat ik hem niet kon troosten of hem niet goed kon voeden. Mijn angst kwam in de hoogste versnelling – iets waar ik nooit mee had geworsteld voordat ik moeder werd.

Ik herinner me nog levendig dat een van mijn broers van buiten de stad op bezoek kwam om wat tijd met mijn eerstgeborene door te brengen. Het werd tijd dat ik rustte (iets wat mijn man me ’s avonds probeerde te geven), maar ik wilde niet toegeven. Ik zat op de bank terwijl een voetbalwedstrijd op de achtergrond speelde. Mijn zoon sliep op mijn borst terwijl mijn broer en man praatten. Ik wilde mijn zoon niet verlaten omdat mijn angst me aan hem gekluisterd hield. Uiteindelijk was er iets in me dat me deed opstaan. Ik gaf mijn zoon aan mijn broer om hem vast te houden en haastte me naar de badkamer. Ik ging op het toilet zitten, vouwde mijn gezicht samen en snikte. De druk om de perfecte moeder te zijn was letterlijk te veel voor mij om aan te kunnen.

Naïef, stelde ik me voor dat het moederschap van een leien dakje zou gaan. Ik zou mijn baby borstvoeding geven, hem snel in zijn eigen wiegje leggen en hem een slaapschema geven. Ik had al mijn onderzoek gedaan en wist wat de maatschappij van me verwachtte: dat ik weer mezelf zou worden en dat het moederschap moeiteloos zou verlopen.

Alleen, ik faalde. Totdat ik eindelijk na vijf lange weken besloot om op mijn moederlijke intuïtie te vertrouwen. Na een traag herstel van mijn keizersnede, pogingen om mijn zoon ten minste in een wiegje naast me te laten slapen, en kolven, nam ik het heft in eigen handen. Eerst besloot ik om mijn melk te laten opdrogen. Ik koos wat het beste was voor ons gezin, en dat was het belangrijkste. Vervolgens stopte ik met stressen over hoe ik mijn zoon in zijn wiegje of wiegje kon laten slapen, omdat ik dacht dat hij dat wel op zijn tijd zou doen. Als mijn zoon niet alleen wilde slapen, legde ik hem gewoon op mijn borst (als het veilig was en nooit midden in de nacht). Tenslotte gaf ik mijn lichaam genade. Dus wat als ik niet in staat was om lange wandelingen met mijn zoon te maken kort nadat ik, je weet wel, geopereerd was? Wat dan nog. Ik gaf mijn lichaam de tijd om te genezen en te herstellen, en wat bleek, dat was alles wat het nodig had.

Leren moeder te zijn de eerste keer is moeilijk – echt verdomd moeilijk. Je weet niet hoe je lichaam zal reageren, en je weet al helemaal niet hoe je hormonen zullen reageren. Het kan makkelijk gaan, of helemaal mis. Hoe dan ook, je moet jezelf genade en tijd gunnen. Je weet ook niet wat voor baby je krijgt. De meesten van ons hebben niet het geluk om zo’n droombaby te krijgen, dus het is belangrijk om ook hen wat respijt te geven. Ze zijn wel negen maanden in je gegroeid – ze zijn nogal gehecht. Tot slot, vertrouw op je intuïtie, niet op de maatschappij. Niemand weet beter hoe je je baby moet opvoeden dan jijzelf.