Darwins vinken hebben ons geleerd dat wat een vogel eet in de loop der tijd de grootte van zijn snavel kan bepalen. Een baanbrekende studie van Peter en Rosemary Grant over Daphne op de Galapagos Eilanden toonde aan dat naarmate kleine en zachte zaden werden vervangen door hardere en grotere zaden op Daphne, de gemiddelde snavelgrootte van een Middelgrote grondvink groter werd. In de loop der tijd is de snavelgrootte geëvolueerd om beter aan te sluiten bij het voedsel dat door elke soort wordt gegeten. Je hebt tenslotte het juiste gereedschap nodig om de klus te klaren.

Nieuw onderzoek dat deze week in het tijdschrift Proceedings of the Royal Society B verschijnt, toont aan dat de grootte en vorm van de snavel van een vogel niet alleen wordt gevormd door wat hij eet.

“Als je met je verrekijker op stap bent, kun je vogels allerlei gedragingen met hun snavel zien doen, dingen als voedsel halen, een nest bouwen, poetsen en zingen”, zegt Nicholas Friedman, hoofdauteur van de studie van het Okinawa Institute of Science and Technology in Japan. “Aangezien een vogel niet kan rondvliegen met een Leatherman als snavel, wilden we weten hoe deze concurrerende druk uitspeelt – wat bepaalt de vorm en grootte van de gesmolten Leatherman van elke soort?” zegt Eliot Miller, co-auteur en Collections Manager bij de Macaulay Library van het Cornell Lab. “In plaats van ons te concentreren op slechts één functie van de snavel, wilden we meerdere functies met elkaar vergelijken, zoals lichaamsgrootte, klimaat en de manier waarop ze voedsel zoeken. En we wilden zien hoe deze functies de grootte en structuur van de snavels van honingeters veranderen, en welke invloed deze evolutie heeft op hoe ze zingen,” zegt Friedman.

Australische honingeters zijn een ongelooflijk diverse groep vogels, van de stompsnavelige Bell Miner tot de grootsnavelige White-streaked Friarbird tot de delicaat gebogen snavel van de Red-headed Myzomela, waardoor ze de perfecte groep vogels zijn om te bestuderen.

Friedman en collega’s gebruikten een bestaande dataset over het foerageergedrag van Australische honingeters en speurden museumcollecties af. Zij maten specimens in het Natural History Museum in Tring, UK en gebruikten de audio-collecties in de Macaulay Library, Xeno Canto, en de Australian National Wildlife Collection – CSIRO om zangkenmerken te beoordelen.

Friedman en collega’s ontdekten dat de dikte van de snavel van een vogel weliswaar verband hield met hoe ze foerageerden en wat ze aten, maar dat het klimaat ook een rol speelde bij het vormen van de snavels van honingeters. Honingeters zoals de zwartkoppige honingeter die in koudere streken van Australië leven, hadden kortere snavels dan hun verwanten. Factoren die de grootte en de structuur van de snavel van een vogel bepaalden, beïnvloedden ook de manier waarop hij zong. Zo zongen soorten met langere snavels, zoals de zanglijster, langzamer, en soorten met langere en smallere snavels zongen met lagere frequenties.

In samenvatting, Friedman en collega’s toonden aan dat niet alleen wat een vogel eet, maar ook hoe hij het eet en waar hij leeft, van invloed zijn op zowel de grootte als de vorm van de snavel van een honingeter. En deze kenmerken beïnvloeden op hun beurt de vogelzang.

Ik moet denken aan het iconische lied van de Rolling Stones, “You can’t always get what you want,” want in de natuur en in het leven gaat het allemaal om afruilen. Vogels ruilen de voordelen van een lange snavel voor het consumeren van nectar, bijvoorbeeld met een verminderd vermogen tot thermoregulatie met een lange snavel.

Omdat vogels de voordelen van de ene eigenschap ruilen ten gunste van een andere, stellen de auteurs dat vogels zich aan deze afwegingen kunnen aanpassen door hun gedrag te veranderen. Miller zegt bijvoorbeeld: “Door hitte gestresste vogels met kleine snavels zouden hun activiteiten kunnen aanpassen om vooral bij zonsopgang en zonsondergang naar voedsel te zoeken, of om regelmatig de waterpoel te bezoeken om af te koelen.”

Deze studie herinnert ons er weer aan dat natuurhistorische collecties, inclusief digitale geluidsarchieven, van fundamenteel belang zijn om ons te helpen meer over onze wereld te leren. Dank aan alle mensen die hun opnamen hebben gearchiveerd in de Macaulay Library; zonder jullie zouden studies als deze niet mogelijk zijn.

Reference

Friedman, N. R., E. T. Miller, J. R. Ball, H. Kasuga, V. Remes, and E. P. Economo (2019). Evolution of a multifunctional trait: shared effects of foraging ecology and thermoregulation on beak morphology, with consequences for song evolution. Proceedings of the Royal Society B 286:20192474 https://royalsocietypublishing.org/doi/10.1098/rspb.2019.2474

Voor deze studie is gebruik gemaakt van opnamen van de volgende Macaulay Library contributors. Hartelijk dank voor het delen van uw opnamen en uw bijdrage aan de wetenschap.

Andersen, Michael J
Beehler, Bruce M
Brown, Eleanor D
Bruner, Phillip L
Class, Alexandra M
Clock, Benjamin M
Connop, Scott
DeCicco, Lucas
Dzielski, Sarah
Freeman, Benjamin G
Greig, Emma I
Heaton Crisologo, Taylor
Hill, Samuel
Katz, Mary
Kerr, Donald J
Loetscher, Jr., Fred W
Macaulay, Linda R
Mack, Andrew L
Mathers-Winn, Cedar A
McCartt, David A
McNeill, Roger D
Medler, Matthew D
Mittermeier, John C
Orenstein, Ronald I
Pratt, H. Douglas
Pratt, Thane K
Recordist
Robbins, Mark B
Ward, William V
Watson, Mark
Zimmerman, Dale A; Edwards, Martin