“De UDC was erg op de toekomst gericht,” aldus Karen Cox, historica, professor aan de Universiteit van North Carolina in Charlotte en auteur van talrijke artikelen en boeken over de zuidelijke geschiedenis en cultuur, waaronder “Dixie’s Daughters: The United Daughters of the Confederacy and the Preservation of Confederate Culture.” “Hun doel, in al het werk dat ze deden, was om toekomstige generaties blanke zuiderlingen voor te bereiden op het respecteren en verdedigen van de principes van de Confederatie.” Het waren niet alleen de Confederatie monumenten. Ze verwierpen ook elk schoolboek waarin stond dat slavernij de centrale oorzaak van de Burgeroorlog was; ze prezen de Ku Klux Klan en hielden toespraken die de wreedheid van de Amerikaanse slavernij verdraaiden en slavenhouders verdedigden.

Van ongeveer 1920 tot begin jaren 1940 was er een tweede golf van standbeeldenbouw. Jane Dailey, hoogleraar Amerikaanse geschiedenis aan de Universiteit van Chicago, zei dat deze periode van de bouw samenviel met de strijd van meer zwarte Amerikanen voor burgerrechten en het terugdringen van wijdverspreide lynchpartijen in het Zuiden. “Zwarte soldaten die net voor hun land hebben gevochten en de wereld veilig hebben gemaakt voor democratie, komen terug naar een Amerika dat vastbesloten is hen te lynchen,” zei Dailey. “slang waren heel duidelijk witte supremacistische monumenten en zijn ontworpen om te intimideren, niet alleen om te herdenken.”

En een aanzienlijk deel van die monumenten werd opgericht op gerechtsgebouwterreinen. Volgens Lecia Brooks van het Southern Poverty Law Center, was het plaatsen van deze monumenten op gerechtsgebouwen, vooral in de jaren ’50 en ’60, bedoeld om zwarte Amerikanen te herinneren aan de strijd en onderwerping waarmee ze te maken zouden krijgen in hun strijd voor burgerrechten en gelijke bescherming onder de wet.