De Truman Doctrine

In deze gespannen internationale sfeer brak de Amerikaanse president Harry S. Truman met het beleid van zijn voorganger Franklin D. Roosevelt en herdefinieerde hij de richtlijnen van het buitenlands beleid van het land. Op 12 maart 1947 presenteerde de president in een toespraak voor het Amerikaanse Congres zijn doctrine van beheersing, die erop gericht was financiële en militaire hulp te verlenen aan de landen die door de Sovjet-expansie werden bedreigd. De Truman Doctrine, die duidelijk tot doel had de verspreiding van het communisme een halt toe te roepen, positioneerde de Verenigde Staten als de verdediger van een vrije wereld tegenover de agressie van de Sovjet-Unie. Een hulppakket van ongeveer 400 miljoen dollar werd toegekend aan Griekenland en Turkije. Deze nieuwe doctrine vormde een legitieme basis voor het activisme van de Verenigde Staten tijdens de Koude Oorlog.

Toepassing gevend aan de doctrine van beheersing, moedigden de Amerikanen Turkije aan zich te verzetten tegen de aanspraken van de Sovjet-Unie op rechten op marinebases in de Bosporus. Ook zorgden zij voor de terugtrekking van de Russische troepen uit Iran. Intussen werden sinds maart 1947 de inspanningen om de Sovjet-spionage aan te pakken gecoördineerd en richtten de Verenigde Staten hun Central Intelligence Agency (CIA) op. Deze wijzigingen in het buitenlands beleid betekenden een echte ommekeer in de geschiedenis van de Verenigde Staten, die voorheen aan de zijlijn van de Europese geschillen waren blijven staan. Voor de VS was isolationisme niet langer een optie.