Wij vinden het vanzelfsprekend dat frisdrankblikjes cilindrisch zijn – de vorm is gemakkelijk vast te houden en de blikjes kunnen goed op elkaar worden gestapeld. Maar hoe is het huidige ontwerp van blikjes standaard geworden? Cilindrische blikjes pakken immers niet zo goed in elkaar als kubusvormige blikjes, en ze gebruiken meer metaal dan bolvormige blikjes.
Een nieuwe video van Bill Hammack, een professor chemische technologie aan de Universiteit van Illinois die een YouTube-kanaal heeft met de naam “engineerguy,” legt de wetenschap uit hoe het moderne frisdrankblikje is ontstaan.
Een bolvormig blikje gebruikt misschien de kleinste hoeveelheid verpakking, maar het zou natuurlijk van tafel rollen – dus dat is uit. Een kubusvormig blikje zou niet werken omdat de randen zwakke punten zijn, en de wanden zouden veel dikker moeten worden gemaakt om de druk van de koolzuurhoudende drank erin te weerstaan. (Het is ook niet erg gemakkelijk om vast te houden of uit te drinken.)
Een cilindrisch blikje combineert de beste eigenschappen van een bol en een kubus. Verpakt in een doos nemen cilinders ongeveer 90 procent van de beschikbare ruimte in beslag, en hun ronde vorm is bestand tegen een behoorlijke druk. Moderne aluminium blikjes zijn minder dan een tiende millimeter dik, maar kunnen vloeistof vasthouden tot 90 pond per vierkante inch (ongeveer zes keer de normale atmosferische druk).
Het aluminium of vertinde blikje begint zijn leven als een platte schijf van een paar centimeter doorsnee, en wordt mechanisch in een ondiepe bekervorm geperst en vervolgens in een hogere beker die dezelfde diameter heeft als het uiteindelijke blikje. De bodem van de beker wordt dan in een holle koepelvorm geperst, waardoor het blikje bestand is tegen grotere druk dan wanneer het plat zou zijn. Het hele proces duurt slechts een zevende van een seconde, waardoor een enkele machine ongeveer 100 miljoen blikjes kan produceren in een periode van zes maanden.
Krijg de Monitorverhalen die u belangrijk vindt in uw inbox.
Door u aan te melden, gaat u akkoord met ons privacybeleid.
Ten slotte wordt de buitenkant van het blikje versierd, en de binnenkant wordt bespoten met een coating die voorkomt dat de frisdrank een metaalsmaak aanneemt. De nog open bovenkant van het blikje is taps toelopend, en zodra het blikje met soda of sap is gevuld, doet een afzonderlijke machine onmiddellijk de bovenkant op het blikje en verzegelt het aan het lichaam. Soda, legt Dr. Hammack uit, wordt onder druk gezet met kooldioxide, terwijl sap onder druk wordt gezet met stikstof. Die interne druk maakt het blikje relatief sterk ondanks zijn dunne wanden – bedenk hoe gemakkelijk het is om een leeg blikje met je hand te pletten tegenover hoe moeilijk het zou zijn om hetzelfde te doen met een ongeopend blikje.
In het moderne frisdrankblikje zit ook een klein lipje dat de bovenkant van het blikje opent zonder zelf los te komen. Vandaag de dag is deze functie alomtegenwoordig, maar tot de jaren 1970, blikjes voorzien van een pull-tab die loskwam van het blikje, en stranden werden vaak bezaaid met weggegooide pull-tabs.
De meesten van ons interactie met moderne drank blikjes elke dag, maar het is gemakkelijk om te vergeten dat ze zorgvuldig zijn ontworpen en vervaardigd met een ongelooflijke mate van precisie. De drankenindustrie maakt ongeveer 100 miljard blikjes per jaar, dankzij een ontwerp dat resulteert in sterke, betrouwbare, efficiënte blikjes.