Depersonalisatiestoornis (DPD) is een chronische en verontrustende aandoening met een prevalentie in de algemene bevolking tussen 0,8 en 2%. Verschillende neurobiologische studies in het laatste decennium hebben aangetoond dat patiënten een onderdrukte limbische activatie hebben bij emotionele stimuli. Dergelijke bevindingen zijn in overeenstemming met een model dat suggereert dat de aandoening wordt opgewekt door een door angst getriggerde, “hard-wired” remmende reactie op dreiging. Een dergelijk mechanisme zou zorgen voor het behoud van adaptief gedrag, tijdens situaties die normaal geassocieerd worden met overweldigende en potentieel desorganiserende angst. Bij DPD zou een dergelijke reactie chronisch en disfunctioneel worden. Depersonalisatie blijft een aandoening waarvoor geen definitieve behandeling bestaat, en waarvoor conventionele medicatie, zoals antidepressiva of antipsychotica, van weinig waarde zijn gebleken. Gelukkig zijn er de laatste jaren enkele veelbelovende lijnen voor farmacologische behandeling uitgezet, hoewel er meer rigoureuze studies nodig zijn. Zo suggereren een aantal studies dat opioïdereceptorantagonisten zoals naltrexon en naloxon nuttig zijn bij ten minste een subgroep van patiënten. Ondanks de aanvankelijke verwachtingen is het gebruik van lamotrigine als enige medicatie niet nuttig gebleken. Onderzoek met open etiketten wijst er echter op dat het gebruik van lamotrigine als add-on behandeling met selectieve serotonine heropname remmers (SSRI’s) bij een aanzienlijk aantal patiënten gunstig is. Evenzo lijkt het gebruik van clonazepam, vooral in combinatie met SSRI antidepressiva, gunstig te zijn bij patiënten met een hoge mate van achtergrondangst. In overeenstemming met het stress-gerelateerde model van depersonalisatie, is bekend dat de neurotransmittersystemen die relevant zijn voor depersonalisatie, een belangrijke remmende rol spelen bij de regulatie van de stressrespons.