Velen van ons zijn bekend met de veelgeprezen HBO-dramaserie, “Six Feet Under”, waarin een fictief familiebedrijf in begrafenissen in Los Angeles centraal staat. Maar zelfs als je nog nooit van de show hebt gehoord, heb je waarschijnlijk alleen al uit de titel goed geraden dat het iets te maken heeft met de dood en begrafenissen.

Het wijdverbreide geloof dat alle graven zes voet diep worden gegraven, zit diep verankerd in onze cultuur. Maar is het waar? Laten we dit nu tot op de bodem uitzoeken.

Waarom begraven we onze doden eigenlijk ondergronds?

Hoewel de exacte geschiedenis achter het begraven van onze doden in een 6 voet diep graf onder de grond en hoe deze gewoonte begon een mysterie blijft, zijn er veel dingen die we wel weten.

Op de eerste plaats is er archeologisch bewijs dat we onze doden al minstens 100.000 jaar begraven.

Begravenis wordt door sommige antropologen beschouwd als een van de vroegste vormen van religieus ritueel. Al in 4000 v. Chr. begonnen de Schotten en Ieren hun doden te begraven in dolmens en cairns die op astrologische gebeurtenissen en kenmerken waren afgestemd. Pas rond 2000 v. Chr. begonnen zij houten doodskisten te gebruiken als onderdeel van hun begrafenisritueel.

Andere deskundigen geloven dat de mens in de oudheid meer seculiere (en praktische) redenen had om de overledene diep onder de grond te laten rusten. Het hield bijvoorbeeld aaseters en ziekteverspreidend ongedierte op afstand. Het hielp ook om de onaangename aanblik en geuren van het natuurlijke ontbindingsproces tegen te gaan.

Hoewel we nooit de exacte reden zullen kennen waarom we onze doden sinds het begin van de beschaving begraven, is één ding zeker – het is een praktijk die vandaag de dag nog springlevend is!

De oorsprong “zes voet onder de grond”

Vorige dingen eerst: wat betekent de uitdrukking “zes voet onder de grond”, en waar komt het vandaan?

Zoiets als “het loodje leggen” en “de madeliefjes omhoog duwen”, is “zes voet onder de grond” een poëtische manier om te zeggen dat iemand dood en begraven is. Etymologische woordenboeken suggereren dat de uitdrukking een letterlijke begrafenisinstructie kan zijn geweest. Als eufemisme voor de dood is het echter pas in de 20ste eeuw ontstaan.

Dus dat roept de vraag op: waarom iemand begraven in een 6 voet diep graf, en niet 5 voet onder? Of 11 voet onder? Er zijn verschillende theorieën die ons de antwoorden kunnen geven die we zoeken. Zullen we eens wat dieper graven?

Zes theorieën achter zes voet graven

De Londense Pest van 1665

De vroegste vermelding van een zes voet diep graf vond plaats in de 17e eeuw tijdens de Grote Pest van Londen. Tijdens de pest stelde John Lawrence, de burgemeester van Londen, in een pamflet getiteld “Orders Conceived and Published by the Lord Major and Aldermen of the City of London Concerning the Infection of the Plague” een verordening op dat de lichamen van pestlijders “ten minste zes voet diep” moesten worden begraven. Dit was gebaseerd op de onjuiste veronderstelling dat overleden pestslachtoffers nog steeds dragers van de ziekte waren, en dat het begraven van hun lichamen zes voet onder de grond zou voorkomen dat de pest zich verder zou verspreiden. (Ze wisten niet dat de eigenlijke vector de vlooien waren die op besmette stadsratten leefden.)

Hoewel het zeker mogelijk is dat de noodverordening van de burgemeester van Londen de “norm” van zes voet graven vaststelde, is het onwaarschijnlijk. De waarheid is, dat er waarschijnlijk zeer weinig aanhangers van deze noodverordening waren, gezien de enorme hoeveelheid doden. Om ongeveer 100.000 pestslachtoffers te kunnen begraven, moesten de ambtenaren hun toevlucht nemen tot massabegrafenissen in zogenaamde “pestkuilen” om aan de vraag te kunnen voldoen.

Veiligheid boven alles

Hoewel de bodemgesteldheid over de hele wereld sterk varieert, theoretiseren sommige deskundigen dat een zes voet diep graf de maximale diepte is waarop iemand veilig een graf kan graven zonder een of andere vorm van versteviging, voordat de zijkanten beginnen in te storten en in te storten. Dit geldt vooral voor zandgrond.

Gemiddelde lengte van een volwassen man

Deze theorie suggereert dat een gemiddelde doodgraver niet dieper kan gaan dan 2 meter en er toch nog in slaagt om met alleen zijn bovenlichaam en een schop het vuil uit het graf te scheppen. Nog dieper, en hij zou ook een ladder nodig hebben om er in en uit te komen.

Het is ook mogelijk dat “zes voet onder” gewoon een lang vergeten vuistregel was dat de overledene zo diep begraven moest worden als hij lang was. Aangezien de gemiddelde man ongeveer 1,80 meter lang is, werden graven vermoedelijk standaard 1,80 meter diep gegraven.

Grafrover remedie

Grafroof is vandaag de dag misschien relatief zeldzaam, maar het was eeuwenlang een ernstig probleem over de hele wereld.

In Egypte waren graven het doelwit van dieven die kostbare schatten wilden plunderen die in de piramiden verborgen lagen. In China roofden rovers vaak traditionele jaden grafkleden van de lichamen van vorsten. In Europa haalden grafrovers niet alleen het metaal uit doodskisten om te verkopen, maar ze verkochten ook de kadavers aan medische studenten voor anatomische studie en dissectie.

Deze praktijk stond bekend als “body snatching”, en het was een ernstig probleem in het begin van de 19e eeuw, vooral in Schotland en Engeland. In deze ondergrondse handel tussen lijkenrovers en medische scholen was de vraag naar lichamen zo groot, dat begraafplaatsen gedwongen werden hun toevlucht te nemen tot steeds creatievere technieken om diefstal tegen te gaan.

Daaronder vielen onder meer klokkentorens met ingehuurde nachtwakers, vergrendelde bovengrondse gewelven, mausolea, stenen kisten en zware platen. Ze gebruikten zelfs metalen constructies die bekend stonden als “mortsafes”, geïmproviseerde kooien die doodskisten en hun inhoud beschermden.

Het spreekt voor zich dat hoe dieper een lichaam onder de grond was begraven, hoe moeilijker het voor grafrovers zou zijn geweest om erbij te komen. Hoe harder ze hadden moeten werken, hoe langer de klus zou hebben geduurd, waardoor de kans groter werd dat ze zouden zijn gepakt.

Een graf van minstens een meter diep, of de lengte van een volwassen man, zou bijna onmogelijk zijn voor een enkele dief om het tijdig op te graven voordat iemand, misschien letterlijk, alarm zou slaan.

Aaseterafweermiddel

Mensen moeten er al vroeg achter zijn gekomen dat het begraven van stoffelijke resten diep onder het vuil hielp om de geur van ontbinding te onderdrukken die anders ongewenste dierlijke aandacht zou trekken. Hoewel deze theorie zeker steek houdt, verklaart zij nog steeds niet de redenering achter een diepte van precies zes voet. (Sommige honden kunnen een kadaver zo diep als 15 voet onder de grond nauwkeurig detecteren!)

Voorkomen van ontlasting

Sommigen geloven dat zes voet diep genoeg is om te voorkomen dat boeren per ongeluk resten van overledenen opgraven als zij hun velden ploegen. Vroege kolonisten in de Verenigde Staten begroeven hun doden meestal in de buurt van de plek waar ze stierven, dus ze zouden al het mogelijke hebben gedaan om ervoor te zorgen dat hun verwanten ongestoord op hun laatste rustplaats zouden liggen.

Dus, is het waar dat graven echt zes voet diep zijn?

Niet noodzakelijk, althans niet in de Verenigde Staten. Geloof het of niet, maar er zijn geen federale voorschriften voor de diepte van graven. Elke staat bepaalt de minimum- en maximumdiepte van begraafplaatsen binnen zijn grenzen, of laat het aan de plaatselijke gemeenten of de begraafplaatsen zelf over om hierover te beslissen.

Om die reden zijn de meeste graven in de VS helemaal geen zes voet diep. Sommige staten eisen slechts een minimum van 18 inches grond boven op de kist!

Hier volgen enkele grafdieptevoorschriften in enkele Amerikaanse staten die ze wel hebben:

• New York: Hoewel er geen vereisten zijn voor de grafdiepte in de hele staat, vereist de stad New York dat “wanneer menselijke resten in de grond worden begraven, zonder een betonnen grafkelder, de bovenkant van de kist of kist ten minste drie voet onder het niveau van de grond moet liggen. (Twee voet in het geval van een betonnen grafkelder).”
• Vermont: Voor begraving in een natuurlijke begraafplaats bepaalt de wet van Vermont dat “een menselijk lichaam niet in de aarde mag worden bijgezet tenzij de afstand van de bodem van de uitwendige kist of het lichaam ten minste drie en een halve voet onder het natuurlijke oppervlak van de grond ligt.” Pennsylvania: Volgens de code van Pennsylvania: “De afstand van delen van de bovenkant van de buitenkist die de kist bevat mag niet minder zijn dan 1,5 voet (18 inches) van het natuurlijke oppervlak van de grond.” Voor kisten zonder buitenkist wordt de vereiste diepte vergroot tot 2 voet (24 inch).
• New Jersey: Health and Vital Statistics Law stelt dat “elk lijk dat wordt bijgezet op een begraafplaats in deze staat zo moet worden begraven dat de bovenkant van de buitenkist of -kist ten minste vier voet onder het natuurlijke oppervlak van de grond ligt, en onmiddellijk moet worden bedekt met ten minste vier voet aarde, grond of zand.”

Daarbovenop bieden sommige begraafplaatsen begraafplaatsen met dubbele diepte aan. Bij dit type begrafenis wordt de eerste persoon dieper dan normaal begraven – ongeveer zeven of acht voet – en de tweede persoon wordt op een normale diepte daarboven begraven. Hoewel dit duurder is, kunnen meer familieleden op dezelfde plaats worden begraven.

Bottom line: de meeste graven in de VS zijn niet zes voet diep, wat betekent dat de stijlfiguur “zes voet onder” precies dat is – een stijlfiguur. Niets meer, niets minder.

Dit brengt ons bij de volgende vraag…

Waarom is grafdiepte belangrijk?

Graven moeten zo diep gegraven worden dat toekomstige begrafenissen kunnen plaatsvinden. Met andere woorden, ze moeten niet alleen diep genoeg zijn om de kist in het graf zelf te kunnen plaatsen, maar er moet ook een voldoende hoeveelheid ongestoorde aarde zijn tussen de kist en die ernaast.

Crematie: een groeiende trend

Wat is crematie?

Crematie is het met intense hitte terugbrengen van een overleden lichaam tot zijn essentiële bestanddelen – as tot as, stof tot stof. De moderne crematie zoals wij die kennen begon in de 19e eeuw, en is tegenwoordig populairder dan de traditionele begrafenis – maar dat is niet altijd zo geweest. In 1960 maakte crematie slechts 4% uit van alle lijkbezorging. In 1980 was dat cijfer langzaam gestegen tot ongeveer 10%, maar in 2016 was crematie voor het eerst goed voor meer dan 50%. Dat cijfer zal naar verwachting stijgen tot bijna 80% in 2035!

Waarom groeit crematie in populariteit?

Er zijn verschillende redenen.

• Het is goedkoper dan een traditionele begrafenis omdat er geen behoefte is aan een plot, grafsteen, giftige formaldehyde, of een prijzige kist. Alles wat je nodig hebt is een urn of een ander vat.
• Het lost het probleem op van het gebruik van de grond op begraafplaatsen, waarvoor een steeds groter areaal nodig is om begrafenissen te kunnen herbergen. Crematie neemt minder “ruimte” in beslag en laat een kleinere ecologische voetafdruk achter.
• Het verwijdert ontbinding uit de vergelijking.
• Het is logisch in een steeds mobielere samenleving dat mensen in staat willen zijn om de gecremeerde overblijfselen van hun dierbaren “vast te houden”, ongeacht waar ze wonen, of om ze vrij te kunnen verspreiden, in plaats van ze op een vaste rustplaats achter te laten.

“Groene” begrafenissen: in opkomst

De trend van milieuvriendelijke begrafenissen komt ook snel op gang. Bij deze begrafenismethode worden balseming, grafkelders en andere toeters en bellen achterwege gelaten, zodat het lichaam bij terugkeer in de aarde ten goede komt aan de omringende bomen, planten en dieren.

Als lichamen te diep onder de grond worden begraven, ontbinden ze niet zo snel. Daarom kan de overledene in een ondieper graf worden gelegd, zodat actieve bacteriën en insecten in het vuil het stoffelijk overschot efficiënt kunnen afbreken, zodat de natuur haar werk kan doen.

Velen zien groene begrafenissen als een manier om terug te geven aan de aarde die hen hun leven lang heeft gevoed, en om te blijven “leven” door weer deel uit te maken van de cirkel van het leven.

Conclusie

De volgende keer dat je mensen hoort praten over graven die 6 voet diep zijn, weet je dat het slechts een stijlfiguur is die geen basis heeft in de werkelijkheid. Maar hé, je moet toegeven dat “6 voet onder” beter klinkt dan “3.7 voet onder” of “46 inches onder”.