De dingo is de enige hondachtige soort die inheems is in Australië.

Dotterende ouders maar felle roofdieren, dingo’s zijn dieren die goed zijn aangepast aan de barre en gevarieerde klimaten van Australië en de Pacific regio. Deze schepsels worden beschouwd als een wild type hond en vertonen gelijkaardig roedelgedrag en jachtstrategieën als de nauw verwante wolf. Zij kunnen van gelijkaardige hondachtigen worden onderscheiden door hun bijna vurige rode vachtkleur.

5 Ongelooflijke Dingo Feiten!

• De dingo is een dier dat een kleine rol schijnt te spelen in de mythologische en godsdienstige overtuigingen van sommige inheemse Australiërs.
• Dingo’s zijn in staat tot kruising met gedomesticeerde honden, hetgeen problemen heeft opgeleverd met het behoud van de wilde dingo-lijn.
• Dingo roedels lijken strikte sociale hiërarchieën te hebben. Zij worden bijeengehouden door het leiderschap en de sluwheid van de alfamannetjes en alfavrouwtjes, die de rest van de roedel moet respecteren en eerbiedigen. De alfa’s hebben ook het exclusieve fokrecht.
• Dingo’s zijn dieren die de neiging hebben een groot aantal parken en reservaten binnen de meest onbewoonde delen van het eiland te bewonen.
• Door de invasie van menselijke nederzettingen kunnen sommige populaties in een paar gebieden in de nabijheid van mensen leven.

Wetenschappelijke naam

De wetenschappelijke naam van de dingo is Canis lupus dingo. Lupus, zoals velen al weten, is het Latijnse woord voor wolf, terwijl de naam dingo is ontleend aan de lokale Dharug taal van de inheemse Australiërs rond de omgeving van Sydney. Over de taxonomische classificatie van de dingo wordt echter hevig gediscussieerd. Het dier wordt momenteel geclassificeerd als een ondersoort van de grijze wolf, maar sommige taxonomen zijn van mening dat er genoeg fysieke en genetische verschillen zijn om het dier als een geheel aparte soort in te delen. Hoe dan ook, de dingo maakt deel uit van het geslacht Canis, waarmee hij ook nauw verwant is aan de coyote, de Afrikaanse gouden wolf en de Ethiopische wolf. Het oudste fossiel van de dingo dat ooit is opgegraven is ongeveer 3500 jaar oud, maar studies suggereren dat de ondersoort waarschijnlijk al veel eerder in Australië is aangekomen. De overheersende opvatting is dat de dingo’s door de mens werden meegebracht na de domesticatie van de hond, waardoor zij wellicht de eerste van vele placentale zoogdieren zouden zijn die opzettelijk in Australië werden geïntroduceerd. Niet alle deskundigen zijn het echter met deze zienswijze eens. De alternatieve opvatting is dat de dingo’s mogelijk duizenden jaren eerder op eigen houtje zijn gemigreerd toen de zeespiegel tussen het eiland en het continent veel lager was.

Dingo Uiterlijk en Gedrag

Met zijn magere uiterlijk, puntige oren, korte vacht, borstelige staart, en lange snuit, lijkt het dingo dier in de meeste van zijn prominente kenmerken op een middelgrote hond. Het dier meet ongeveer vier voet tussen het hoofd en het lichaam, terwijl de staart nog een voet aan zijn lengte toevoegt. Het gewicht ligt tussen de 22 en 33 pond. De kleur van de vacht kan variëren van tan, rood tot geel. De individuen hebben de neiging een witte kleur te hebben langs hun buik en binnenpoten, maar zwarte patronen zijn ook in het wild vastgesteld.
De dingo is zeer vergelijkbaar met de wolf in zijn zeer diverse en ingewikkelde sociale regeling. Terwijl jonge mannetjes de neiging hebben solitaire dieren te zijn, bestaat de meest voorkomende sociale regeling uit roedels van maximaal 10 individuen per keer. De roedel bestaat meestal uit het belangrijkste parende paar, de nakomelingen, wat uitgebreide familie en misschien de nakomelingen van het vorige jaar. Mannetjes hebben de neiging dominant te zijn over vrouwelijke leden, en leden met een hogere rang proberen dominantie te verwerven over leden met een lagere rang in de roedel en bewaken hun rang met hand en tand. De roedel biedt bescherming en veiligheid aan elk van zijn leden, ongeacht hun rang. Samen werken de leden met elkaar samen om voedsel te verzamelen, de jongen te beschermen en in het wild te overleven.
Dingo communicatie bestaat uit verschillende vormen van blaffen, janken en grommen. Hun blaffen is zeer verschillend van een hondenblaf en maakt slechts een klein deel uit van hun verbale repertoire. Hun grommen is bedoeld om potentiële gevaren en bedreigingen af te weren, en het wordt ook gebruikt als een middel om dominantie over andere leden van de roedel af te dwingen. Bovendien hebben zij verschillende vormen van huilen, die in klank en intensiteit kunnen variëren naar gelang van het seizoen en het uur van de dag, hoewel het niet helemaal duidelijk is waarom zij huilen. Zoals andere hoektanden hebben ook dingo’s een uitstekend reukvermogen. Ze markeren hun geur op verschillende voorwerpen of plaatsen om informatie aan andere individuen over te brengen.
Dingo’s reizen gewoonlijk niet ver van hun geboorteplaats. Ze leven, jagen en brengen hun familie groot binnen een klein territorium van slechts enkele kilometers per keer. Dingo’s zijn ook nachtdieren; zij brengen het grootste deel van hun wakkere uren ’s nachts door, met een piekactiviteit rond zonsondergang en zonsopgang. Dingo’s kennen korte perioden van activiteit, gevolgd door langere perioden van rust.

Dingo Habitat

Het dingodier komt op grote schaal voor in de gehele Australische landmassa, met uitzondering van bepaalde delen van het zuidoosten en het eiland Tasmanië. Sommige populaties zijn ook te vinden in Zuidoost-Azië en de Stille Oceaan, waaronder de landen Thailand, Laos, Maleisië, Indonesië, Borneo, de Filippijnen en Nieuw-Guinea. Favoriete habitats zijn bossen, vlakten, bergen en bepaalde woestijnen met waterpoelen. Ze hebben de neiging om in grotten, boomstammen of holen te gaan wonen.

Dingo Dieet

Dingo’s zijn het best te omschrijven als opportunistische nachtelijke carnivoren. Ze voeden zich met een willekeurig aantal kleine dieren, afhankelijk van de beschikbaarheid van de lokale fauna op dat moment. Het kan gaan om konijnen, knaagdieren, vogels, reptielen, vissen, krabben, amfibieën, insecten en zelfs sommige soorten zaden en vruchten. De rest van het dieet bestaat uit grotere dieren, waaronder wallaby’s, kangoeroes, schapen, runderen en buidelratten.
Hoewel snelheid en uithoudingsvermogen de belangrijkste troeven van de dingo’s als jagers zijn, moeten zij ook in groepsverband samenwerken om de grootste prooien te verslaan, wat een gevaarlijke aangelegenheid kan zijn voor enkelingen. Hun tactiek bestaat er meestal in de prooi naar de andere roedelleden toe te jagen of de prooi uit te putten door hun pure uithoudingsvermogen. Soms vallen ze ook zieke of gewonde dieren lastig die ver van hun kuddes of groepen zijn afgedwaald. De dingo doodt een prooi meestal door in de nek te bijten en de keel en bloedvaten door te snijden. Het is bekend dat ze ook in de enkels en hielen bijten om prooien te vertragen.

Dingo Roofdieren en Bedreigingen

Als top roofdier in het Australische ecosysteem heeft een volwassen dingo weinig andere natuurlijke roofdieren, vooral wanneer hij door de hele roedel wordt beschermd. Grote roofdieren zoals krokodillen, jakhalzen en roofvogels kunnen echter nog steeds de jongste en meest onbeschermde dingo’s doden wanneer zij kwetsbaar zijn voor predatie. Ook is bekend dat dingo’s sterven door slangenbeten en aanvallen van buffels of vee.
Mensen vormen een grotere bedreiging voor het voortbestaan van de dingo. Net als de wolven in Noord-Amerika en Europa worden dingo’s door sommige boeren als ongedierte beschouwd omdat ze gedomesticeerde dieren aanvallen en doden. Om verdere vernietiging van de veestapel te voorkomen, zijn verschillende maatregelen genomen om de dingo te bestrijden, waaronder een groot hek rond de belangrijkste gebieden in Zuidoost-Australië waar schapen worden gehouden. Als een dingo in dat gebied ronddwaalt, kan hij worden gedood tegen een premie. Vergiftiging is een andere mogelijke methode om dingo-aanvallen af te schrikken. Gelukkig, aangezien dingo’s bijna de gehele Australische regio bezetten (zelfs de plaatsen die grotendeels onherbergzaam zijn voor menselijke nederzettingen), worden de meeste populaties zelden bedreigd door menselijke activiteit.
Een andere potentiële bron van gevaar komt ook uit een onverwachte hoek. Van dingo’s is bekend dat zij zich voortplanten en hybridiseren met gedomesticeerde honden. Hierdoor verdwijnt langzaam de genetische diversiteit van de dingo populatie. Aangenomen wordt dat grote populaties dingo’s nu uit hybriden bestaan (vooral in de buurt van grote menselijke nederzettingen), en zelfs de wilde populaties hebben kleine elementen van genetische hybridisatie in zich. Deskundigen debatteren over de implicaties van dit verlies en over de manier om het om te keren. Sommige biologen zeggen dat het het resultaat is van onvermijdelijke genetische verandering en helemaal niet kan worden teruggedraaid.

Dingo voortplanting, baby’s, en levensduur

Dingo’s hebben een strikt en regimenteel paringssysteem. Ze hebben de neiging zich slechts eenmaal per jaar voort te planten, rond dezelfde tijd. Na een draagtijd van ongeveer twee maanden produceert het wijfje een nest van gemiddeld vijf pups, maar het kunnen er ook 10 tegelijk zijn. De pups hebben ongeveer twee maanden nodig om volledig te worden gespeend. Daarna leren zij belangrijke vaardigheden, zoals jagen en communiceren, die noodzakelijk zijn voor hun overleving. Enkele maanden later worden de pups volledig onafhankelijk. In plaats van er alleen op uit te trekken, kunnen de pups in de buurt blijven en hun ouders helpen bij het grootbrengen van de volgende worp jongen.
Dingoes zijn ongeveer twee jaar na hun geboorte geslachtsrijp. Dan trekken ze er meestal alleen op uit en leiden een eenzaam bestaan. Als een mannetje en een vrouwtje eenmaal gepaard zijn, paren ze meestal voor het leven met elkaar en vormen ze een nieuwe roedel. De dingo’s kunnen tot 10 jaar in het wild leven en mogelijk tot 13 of 14 jaar in gevangenschap.

Dingo Populatie

Dingo populatie aantallen zijn moeilijk te schatten, maar men gelooft dat zuivere dingo populaties afnemen, mogelijk als gevolg van kruisingen met lokale honden. De Rode Lijst van de Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur (IUCN), die de bedreigde status van verschillende soorten bijhoudt, had ze eerder als potentieel kwetsbaar op de lijst gezet, maar heeft de dingo’s later van de lijst geschrapt omdat ze moeilijk te definiëren waren. Hij beschouwde ze als een verwilderde hond.
De dingo is momenteel beschermd in uitgestrekte nationale parken en reservaten. Ze hebben weinig wettelijke bescherming buiten deze gebieden, maar verschillende organisaties zijn gewijd aan de bescherming van de zuivere dingo lijnen.

Bekijk alle 30 dieren die beginnen met D