De posterieure cingulate cortex (PCC) wordt vaak gebruikt als een zaadgebied voor het sonderen van default-mode network (DMN) connectiviteit. Er zijn echter aanwijzingen voor een functionele segregatie tussen de dorsale (dPCC) en ventrale (vPCC) subregio’s, wat suggereert dat d-/vPCC een verschillende rol speelt in het reguleren van cognitieve eisen. Ons paradigma omvatte functionele magnetische resonantie beeldvorming metingen voor baseline rusttoestand, affectieve of cognitieve taken, en post-task rusttoestand. We onderzochten het effect van taakeisen op intra-PCC koppeling en d-/vPCC netwerk toewijzing aan belangrijke intrinsieke connectiviteitsnetwerken (ICNs), die werd geschat via randgewichten van een grafisch netwerk dat DMN, dorsaal-attentienetwerk, en centraal-executief netwerk (CEN) omvatte. Hoewel PCC subregio’s functioneel gekoppeld waren tijdens zowel rusttoestand condities als cognitieve taken, waren ze ontkoppeld tijdens affectieve stimulatie. Voor dPCC was de functionele verbindingssterkte (FCS) met CEN hoger dan met de andere twee ICNs; terwijl voor vPCC, FCS met DMN het hoogst was. Daarom definieerden wij CEN en DMN als de canonieke netwerken in rust voor respectievelijk dPCC en vPCC. Omschakelen van rust naar affectieve stimulatie induceerde echter de sterkste effecten op de relatieve netwerktoewijzing tussen niet-canonieke netwerken van dPCC en vPCC. Hoewel vPCC een duurzame functionele connectiviteit (FC) met DMN vertoonde, speelde dPCC een cruciale rol tijdens wisselingen van FC tussen netwerken, afhankelijk van cognitieve versus affectieve taakvereisten. Onze resultaten onderstrepen dat het cruciaal is voor toekomstige op zaad gebaseerde FC studies om deze twee subregio’s afzonderlijk te beschouwen in termen van zaadlocatie en bespreking van de bevindingen. Ten slotte benadrukken onze bevindingen het functionele belang van connectiviteitsveranderingen in de richting van regio’s buiten de canonieke netwerken.