Het idee dat betekenis en waarden zonder fundament zijn, is een vorm van nihilisme, en het existentiële antwoord op dat idee is op te merken dat betekenis niet “een kwestie is van contemplatieve theorie,” maar in plaats daarvan “een gevolg van betrokkenheid en engagement.”

In zijn essay Existentialism is a Humanism schreef Jean-Paul Sartre “Wat bedoelen we met te zeggen dat het bestaan voorafgaat aan de essentie? Wij bedoelen dat de mens allereerst bestaat, zichzelf ontmoet, oprijst in de wereld – en zichzelf daarna definieert. Als de mens zoals de existentialist hem ziet niet definieerbaar is, dan is dat omdat hij in het begin niets is. Hij zal niets zijn tot later, en dan zal hij zijn wat hij van zichzelf maakt.” Hier wordt duidelijk gemaakt wat existentialisten bedoelen als zij zeggen dat zingeving “een gevolg is van betrokkenheid en engagement”.

De theorie beoogt de menselijke situatie te beschrijven om een levensperspectief te creëren en zingeving tot stand te brengen, wat is samengevat als: “Strut, fret, and delude ourselves as we may, our lives are of no significance, and it is futile to seek or to affirm meaning where none can be found.” Existentiële nihilisten beweren dat, om eerlijk te zijn, men de absurditeit van het bestaan onder ogen moet zien, dat men uiteindelijk zal sterven, en dat zowel religie als metafysica slechts resultaten zijn van de angst voor de dood.

Volgens Donald A. Crosby, “is er geen rechtvaardiging voor het leven, maar ook geen reden om niet te leven. Degenen die beweren zin in hun leven te vinden zijn ofwel oneerlijk ofwel misleid. In beide gevallen gaan zij voorbij aan de harde realiteit van de menselijke situaties”.