Voor veel prog-rock liefhebbers was 15 augustus 1975 de dag dat Genesis stierf. Op die datum maakte de band, na weken van speculatie, bekend dat Peter Gabriel de gelederen had verlaten.

Volgens een woordvoerder van de platenmaatschappij wilde Gabriel “andere literaire en experimentele interesses buiten de muziek gaan verkennen.” In een latere verklaring aan de Britse muziekpers getiteld, “Out, Angels Out” legde Gabriel echter uit dat hij gedesillusioneerd was over de muziekindustrie.

Die desillusie duurde niet lang. In 1977 bracht hij zijn eerste gelijknamige album uit, dat door de critici werd toegejuicht; het begin van een succesvolle solocarrière die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Genesis kaatste ook terug. Terwijl de muziekpers aannam dat Gabriel’s vertrek de doodsteek was voor de groep, hadden zij andere ideeën. Een publicist vertelde destijds aan Rock Scene: “De jongens zijn momenteel op zoek naar een nieuwe zanger om Gabriel te vervangen en hebben in feite al een idee in hun hoofd.”

Dat ene idee, zo bleek later, was het promoveren van drummer Phil Collins naar de rol van frontman. Collins had het aanvankelijk niet willen overnemen als permanente vervanger en, toen de band de studio inging om hun eerste post-Gabriel plaat op te nemen, was Collins’ plan om de zangpartijen te schrijven en ze dan aan een nieuwe zanger te leren. Maar nadat de zoektocht van de band om een geschikte kandidaat te vinden mislukte, en Collins’ aarzelende studio uitvoering van het nummer ‘Squonk’ indruk maakte op zijn bandgenoten, werd de beslissing genomen.

Het resulterende album, 1976’s “A Trick of the Tail”, was een kritisch en commercieel succes en verhoogde het profiel van de band in de VS.

“Trick…” en de opvolger, 1977’s, “Wind & Wuthering” zette de proggy trend van Genesis’ Gabriel jaren voort. Maar met het vertrek van gitarist Steve Hackett en de release van “… And Then There Were Three…” in 1978, veranderde het geluid van de band dramatisch. Als reactie op de korte en bondige song lengtes van de punk en new wave bewegingen, was “…And Then There Were Three…” verstoken van tien minuten durende epics of song-suites die een kant van het vinyl vulden.

Tesprekend met Melody Maker in 1978, beweerde Collins dat Genesis er niet naar streefde om een “singles band” te zijn en dat, ondanks de verkorte lengte, hun materiaal “fundamenteel hetzelfde” bleef. Maar velen die de leadsingle van de plaat hoorden, “Follow You Follow Me”, waren het daar snel mee oneens. Het was langzamer, sentimenteler en meer ongegeneerd commercieel dan alles wat Genesis ooit had geproduceerd. En met opzet: het nummer was zelfbewust geschreven om de fanbasis van de band uit te breiden.

Het werkte.

Big Time.

“Follow You Follow Me” werd het eerste wereldwijde popsucces van Genesis. Meer dan dat, het definieerde de aanpak van de band voor het volgende decennium. Toen de jaren ’70 overgingen in de jaren ’80, verdubbelde de door Collins geleide Genesis het aantal pop-rock hits. Het resultaat: platen als “Duke” (1980), “Abacab” (1981) en “Invisible Touch” werden multi-platina en stuwden de groep naar mega-sterrendom.

Maar, terwijl Genesis veranderde in een stadionvullende pop-rock steunpilaar, kwamen er steeds meer tegengeluiden van de fans die hun progressieve materiaal koesterden. De beschuldigingen dat Genesis hun wortels had verlaten, of zoals Rolling Stone’s J. D. Considine het uitdrukte, “easy-listening lightweights” waren geworden, klonken luider naarmate het decennium vorderde.

Voordat het te lang duurde, was er een schisma in de fanbase van de band. Zoals rockcriticus Colin Maguire opmerkte, waren er aan de ene kant de tegenstanders van Collins die beweerden dat “de band uitverkocht was en te corporate werd toen Collins in de schijnwerpers trad.” Aan de andere kant stonden degenen die beweerden dat “de Gabriel-jaren saai en moeilijk te verteren waren.”

Vandaag de dag zijn die facties er nog steeds. Zoals Ultimate Classic Rock het formuleerde, “er zijn weinig groepen in de klassieke rock canon met een meer verdeeld discografie dan Genesis … veel succes met het vinden van iemand die even enthousiast is over beide kanten van het verhaal van de band.”

In die zin is Genesis een vreemd geval in de rockgeschiedenis. Zet twee die-hard Genesis fans samen in een kamer en het is heel goed mogelijk dat ze het nergens over eens zijn. Het is bijna alsof ze fan zijn van een andere band.

Maar wat maken jullie, de Thalia getrouwen, van dit alles? Wat is jullie standpunt in het Gabriel vs Collins debat? Bent u gebonden aan Genesis’ prog roots? Bent u voorstander van hun meer commerciële jaren ’80 output? Of behoor je tot het zeldzame ras dat beide kanten van de band even belangrijk vindt?

Laat ons hieronder weten wat je denkt, en deel je Genesis herinneringen met ons!