Vuur was een basis van de moderne mensheid en een katalysator voor de expansie van onze voorouders voorbij de grenzen van Afrika. Het gaf ons de kracht om te overleven in barre omgevingen, voedsel te verwerken, en de vorm van de omgeving waarin we leven te veranderen. Naarmate de millennia verstreken en de mensheid geavanceerd gereedschap begon te ontwikkelen en de eerste neolithische beschavingen begon te vormen, werd het vermogen om voedsel te scheppen gemeengoed over de hele wereld. Dat proces was echter nog traag, onbetrouwbaar en afhankelijk van vele omstandigheden (regen, wind, weinig draagbaarheid). Vanwege deze problemen hebben veel wetenschappers, chemici en ingenieurs van de vroege menselijke beschavingen (Mesopotamië, Egypte, India, China, Griekenland en Rome) geprobeerd een manier te vinden om vuur gemakkelijk te maken, draagbaar en betrouwbaar. Omdat het hun aan kennis van scheikunde en natuurkunde ontbrak, waren hun eerste pogingen vruchteloos. Het enige relatief succesvolle voorbeeld van de vroege beheersing van vuur kwam uit het China van de 5e eeuw na Christus, waar met zwavel bedekte houten stokjes werden gebruikt als katalysator om vuur te maken. Tegen de 10de eeuw was de vervaardiging van deze “lichtbrengende slaven” of “vuurduimstokken” in alle delen van China te vinden, maar de zelfontbrandende lucifer werd niet gevonden.
1000 jaar gingen voorbij, en wetenschappers kwamen nog steeds niet in de buurt van het vinden van een manier om een zelfontbrandende vuurbron te maken die betrouwbaar door de bevolking kon worden gebruikt (er waren enkele onpraktische en zeer gevaarlijke chemische reacties aanwezig). De basis van de moderne lucifer- en aanstekertechnologie werd gelegd door niemand minder dan de alchemist Hennig Brandt in de tweede helft van de 17e eeuw, die er zijn hele leven van droomde goud te maken uit andere metalen. Tijdens zijn loopbaan slaagde hij erin zuiver fosfor te winnen en de interessante ontvlambare eigenschappen ervan te testen. Hoewel hij fosfor in zijn alchemistische experimenten terzijde schoof, bleken zijn notities een belangrijke springplank voor toekomstige generaties uitvinders.
De eerste lucifer werd in 1805 gemaakt door Jean Chancel in Parijs. Deze ruwe lucifer leek in niets op de moderne “slag “lucifers die we vandaag gebruiken. In plaats van fosfor te gebruiken, koos Chancel ervoor een houten stokje te bekleden met kaliumchloraat, zwavel, suiker en rubber, en dat stokje vervolgens in een klein asbestflesje gevuld met zwavelzuur te dopen. De verbinding tussen het zuur en het mengsel op het stokje zou het vuur aanwakkeren en zeer nare dampen in het gezicht van de gebruiker vrijgeven.
Geschiedenis van de lucifers
In de afgelopen 200 jaar zijn wetenschappers en ingenieurs van over de hele wereld erin geslaagd lucifers te maken waar we vandaag allemaal van houden en die we gebruiken. Hier kunt u meer te weten komen over deze uitvinders, hun levens- en werkverhalen, en de manier waarop hun wapenfeiten de manier waarop we vandaag leven veranderden.
Uitvinders van lucifers
Tijdens de geschiedenis van het vuur slaagden verschillende uitvinders erin om apparaten en procedures te creëren die een diepgaande invloed hadden op de ontwikkeling van onze cultuur en onze manier van leven. Zij waren John Walker, Charles Sauria en Gustaf Erik Pasch.
Maken van lucifers
In het begin van de lucifergeschiedenis was gevuld met verschillende ontwerpen en manieren waarop lucifers vuur kunnen maken. Nu de “safety match” erin geslaagd is de wereldmarkt te veroveren met zijn veilige en betrouwbare ontwerp, kunt u hier zien hoe het gemaakt wordt.
Aanstekergeschiedenis
De geschiedenis van de aanstekers begon in de jaren 1920 met de prestaties van de chemicus en uitvinder Johann Wolfgang Döbereiner. Zijn apparaat genaamd “Döbereiner’s lamp” diende als een uitstekende springplank voor de creatie van de moderne aansteker industrie en de technologieën die vandaag gebruikt worden in elke aansteker over de hele wereld.
Met de opkomst van de moderne chemie, was het niet vreemd om te zien dat de eerste aansteker werd gemaakt vóór de eerste frictie lucifer. De beroemde Duitse scheikundige Johann Wolfgang Dobereiner creëerde zijn “Döbereiner lamp” in 1823, die de chemische reactie tussen zink en zwavelzuur gebruikte om zeer ontvlambaar waterstofgas te creëren. Hoewel deze uitvinding werkelijk opmerkelijk was en vele andere uitvinders ertoe heeft aangezet nieuwe aanstekers te ontwikkelen, was het in 1826 de introductie van de eerste wrijvingslucifer door de Engelse chemicus en drogist John Walker die er werkelijk in slaagde de manier waarop wij vuur maken te veranderen. Na hem voegden vele andere uitvinders hun bijdragen en verbeteringen toe, wat uiteindelijk leidde tot het wereldwijde fenomeen van de witte fosfor lucifers, gecreëerd door de Fransman Charles Sauria. Hoewel dit type lucifers erg populair was, werd witte fosfor uiteindelijk verboden voor publiek gebruik vanwege zijn giftige eigenschappen.
De definitieve moderne lucifer werd halverwege de 19e eeuw geboren door de Zweedse chemicus Gustaf Erik Pasch. Zijn “veiligheids lucifer” ontwerp verplaatste het fosfor weg van de lucifer zelf en op een veilig trefvlak, waardoor het mogelijk werd om veel veiliger, gemakkelijker te gebruiken en goedkopere lucifers te maken. Zijn uitvinding werd sterk gepopulariseerd door de Zweedse industrieel en uitvinder John Edvard Lundström, die met de eerste massaproductie van dit type lucifers begon.