Bron: Free Photo

Om welke reden dan ook, of misschien wel helemaal geen goede reden, valt uw partner u lastig. Wat moet u doen? Toegegeven, veel therapeuten zouden u aanraden om gewoon weg te gaan. Want, als een kwestie van persoonlijke waardigheid en respect, ben je nauwelijks verplicht om dergelijk misbruik te tolereren. Maar hoewel een dergelijke reactie gerechtvaardigd is, kan het ook gevaarlijk zijn – en ongeacht hoe lomp of wreed je partner je misschien behandelt.

Of de kwetsende woorden die ze naar je slingeren nu juist of onjuist zijn (en het is veilig om aan te nemen dat ze op zijn minst overdreven zijn), woedende mensen hebben wanhopig behoefte om gehoord te worden. Dus tenzij je zo ontregeld bent door zo’n afranseling dat je niet meer helder kunt denken of emotioneel hun sterk geladen vijandigheid kunt verdragen, is het bijna altijd het beste om vol te houden en te proberen “in je op te nemen”-vs. te reageren op-datgene waarvoor ze tegen je schreeuwen.

Maar eerst een cruciaal voorbehoud: Noch jij noch iemand anders zou herhaaldelijk zulk misbruik moeten verdragen. En als het gebeurt meer dan een keer of een paar keer – en lijkt eindeloos – dan moet je zeker om jezelf af te vragen waarom je blijft in een dergelijke relatie, en of je misschien professionele hulp nodig hebt om jezelf te bevrijden. Niettemin, als deze persoon die vatbaar is voor woede en razernij zijn probleem kan “bezitten” (in plaats van het defensief op jou te projecteren of jou de schuld te geven voor het uitlokken ervan) dan – als hij bereid is om uitgebreide therapie te volgen – kan zijn onaanvaardbare raaskallende gedrag uiteindelijk tot het verleden gaan behoren.

Nogmaals, niemand verdient het om onderworpen te worden aan voortdurend misbruik. Maar, als je wegkijkt van je aanvaller, of ronduit de scène verlaat, hier is het probleem: Je verbale aanvaller kan heel goed concluderen dat je hem niet serieus neemt, dat je niet eens bereid bent om naar hem te luisteren. En hun waarschijnlijk fragiele ego, niet in staat om te gaan met wat voelt als regelrechte afwijzing – wat veel pijnlijker voor hen kan zijn dan je je kunt voorstellen, of waar ze zich zelfs bewust van zijn (of bereid zijn om toe te geven) – kan ertoe leiden dat ze je volgen terwijl hun geagiteerde tirade blijft escaleren. Er zijn momenten waarop weglopen van je “aanvaller” de situatie zo kan verergeren dat wat verbaal begon, fysiek wordt. En, als het enigszins mogelijk is, moet een dergelijke gewelddadige intensivering uiteraard worden vermeden.

Maar toch, je wilt zeker niet hun beledigende woorden “ter harte” nemen – als in “ze absorberen” – vooral omdat in bijna alle gevallen hun woorden verdraaid, hyperbolisch, of volledig zonder verdienste zijn. Als je jezelf op voldoende emotionele afstand weet te houden van de verbale aanval van je partner, kun je naar hem luisteren terwijl je er tegelijkertijd in slaagt dat zijn woorden je niet doorprikken. En wat hierbij kan helpen is een paar keer diep ademhalen en tegen jezelf het woord “kalm” uitspreken, en misschien ook een zin als: “Dit voelt echt eng, maar ik kan het aan.” Bovendien kan het nuttig zijn om hun blik niet frontaal te ontmoeten, maar om hun giftige energie beter af te weren – draai je lichaam in een hoek van 45 graden van hen vandaan. Een dergelijke herpositionering kan u helpen te voorkomen wat anders zou kunnen aanvoelen als een “frontale aanval.”

Bedenk dat de woede naar alle waarschijnlijkheid veel meer zegt over die persoon en de ernst van zijn onopgeloste problemen dan over u. Daarom is het altijd nuttig om in je bewustzijn te houden dat je zo ontstoken antagonist misschien wel helemaal niet op jou reageert. Onbewust zien ze je misschien als een spook uit hun verleden. Het is dus het beste om hun gedrag te zien als een soort “tijdelijke krankzinnigheid,” want het lijkt er zeker op dat ze hun zinnen hebben verzetten, hun greep op de werkelijkheid volkomen hebben verloren.

Dat wil zeggen dat uw partner tot nu toe nooit de gelegenheid heeft gehad om emotioneel in het reine te komen met zijn oorspronkelijke boosheid, of om die te laten rusten. Ondanks dat u onbedoeld hun woede hebt “aangewakkerd”, is het zeer twijfelachtig of u de bron ervan bent. In hun verhitte tirade tegen jou, zijn ze waarschijnlijk teruggevallen in hun kind-zelf. Dus waar ze je ook zo fel van beschuldigen, hoewel je het er nauwelijks mee eens hoeft te zijn, is het niet zo’n goed idee om hen te laten weten dat hun uitbarsting brutaal, onnodig of absurd is. Want in hun ernstig onderdrukte toestand kan het voor hen nog volkomen rationeel aanvoelen.

Zo tegen-intuïtief als het misschien lijkt, is hun zelfingenomen woede over het algemeen het best te zien als een verwoede verdediging voor hen, als onbewust bedacht om veel pijnlijker-en kwetsbaarder-gevoelens die gevaarlijk dicht bij de oppervlakte komen (zoals het gevoel hulpeloos, gebrekkig, afgewezen, beschaamd, of niet geliefd te zijn) af te wenden. Dus op het moment zelf kritiek leveren op hun slechte humeur kan door hen worden ervaren als niets minder dan een directe aanval op hun (laatste wanhopige) poging om hun kwetsbaarheid te beschermen, en hen zo aanzetten om nog woedender te worden.

Bijkomend, mensen die emotioneel al overkoken kunnen niet horen wat je zegt. Dus het is niet alleen een verspilling van adem om jezelf te verdedigen, te rechtvaardigen, of uit te leggen. In hun overprikkelde toestand zal dat alleen maar het gevoel geven dat je de echtheid van hun klachten afwijst.

Pas als je hen in staat hebt gesteld hun woede volledig te uiten zonder je ertegen te verzetten – wat, eerlijk gezegd, geen geringe prestatie is – kan die afnemen. Pas als hun woede is uitgeput, kunnen ze worden “hersteld” in hun meer redelijke volwassen zelf. Voor die tijd, wat je ook zegt, en ongeacht hoe je het zegt, zal je weerwoord waarschijnlijk alleen maar hun woede versterken.

Bron: Anger, from , Used with Permission

Toch zou ik nalatig zijn als ik er niet aan toevoegde dat als rageaholics zo gestoord zijn dat ze voldoen aan de criteria voor een volwaardige persoonlijkheidsstoornis (narcistisch, borderline, paranoïde of sociopathisch), het mogelijk is dat ze, als er echt op hun knoppen wordt getrapt, urenlang kunnen razen en dan nog niet afkoelen. En in dergelijke gevallen moet je serieus overwegen om de relatie te verlaten, of op zijn minst een ultimatum stellen dat tenzij ze hun probleem toegeven en ermee instemmen om er professionele hulp voor te krijgen, je hen zult verlaten.

Maar in het algemeen zijn woedende individuen in staat om het vermogen om te luisteren en na te denken over een ander gezichtspunt dan hun eigen te herwinnen, als je eerst in staat bent om hen te laten voelen dat ze gehoord worden, en zelfs (tot op zekere hoogte) met hen meeleven.

Om werkelijk te begrijpen wat hen in de eerste plaats heeft aangezet, moet je hen natuurlijk vragen stellen en dat met de nodige tact en diplomatie doen. Want als zij uw vragen ervaren als “ondervragingen”, of als betuttelend, kunnen de resterende sintels van hun woede weer ontbranden. Als u echter nauwkeurig kunt vaststellen waar hun woede vandaan kwam en dit op een meelevende, niet-bedreigende manier kunt overbrengen, is er een behoorlijke kans dat zij u een wederdienst bewijzen en naar u luisteren zoals u – zo genereus – hebt geprobeerd voor hen te doen.

Het is zeker niet altijd waar, maar de meeste mensen hebben wel een gevoel voor fair play. Dus als je in staat bent geweest om hun beledigende tirade te tolereren, kunnen ze inderdaad bereid zijn om te luisteren naar, en waarderen, uw ervaring – evenals valideren de gerechtigheid van uw standpunt ten opzichte van wat de oorzaak was dat ze zo boos op je.

Zoals ik graag benadrukken om mijn klanten, evenals in veel van mijn berichten voor Psychology Today, meer dan iets anders mensen nodig hebben om zich begrepen voelen. Dus als je erachter kunt komen hoe je ze het gevoel kunt geven dat ze echt worden gehoord, zal hun irrationele strijd met jou waarschijnlijk – gelukkig – tot een einde komen.