We graven in de kluis van Far Out om terug te blikken op een stukje filmgeschiedenis. Ondanks dat hij op de set stond van een van de meest nonchalant coole films aller tijden, maakte Quentin Tarantino er toch een beetje een goofy van.

Tarantino’s Pulp Fiction wordt tot op de dag van vandaag beschouwd als een van de meest moeiteloos coole stukjes cinema ooit gemaakt. De cast is gewoonweg voortreffelijk, met de benijdenswaardige eigenschap dat ze allemaal tegelijk hun hoogtepunt bereiken. Twee namen in de hoed als de beste prestaties zijn John Travolta als ‘Vince Vega’ en Uma Thurman als ‘Mia Wallace’.

De optredens van het duo worden algemeen beschouwd als enkele van hun beste, op de vreemde zwaardvechten in geel pak na. Maar wat de aandacht van het publiek trok was hun chemie, smeulend en ondergedompeld in gevaar als het was, met name tijdens hun nu iconische dansscène. Wallace en Vega betreden het podium van een jaren ’50 diner en voeren een gelikte en stijlvolle dans uit om een wedstrijd te winnen.

Een onwelkom feit is dat een van de coolste dansscènes in de moderne cinema niet hetzelfde niveau had kunnen bereiken zonder een beetje vader dansen, van niemand minder dan Quentin Tarantino zelf. De serie goofball, nooit beroemd om zijn suave houding, neemt duidelijk diezelfde energie op de dansvloer.

We zijn er vrij zeker van nu we allemaal weten dat Tarantino niet echt schelen wat mensen denken over hem of, in feite, zijn films. Als hij dat deed, wel, dan hadden we waarschijnlijk niet zijn catalogus van moderne meesterwerken. Het is een ethos dat hem zeer goed heeft gediend, dus het is niet verwonderlijk dat hij bereid was om zich opnieuw uit te geven om ervoor te zorgen dat hij de centrale scène van de film zou pakken.

Een achter de schermen clip die een paar jaar geleden online opdook toont Uma Thurman, John Travolta, en Tarantino allemaal op de set voor de opnames van de ‘Jack Rabbit Slims twist wedstrijd’ scène van Pulp Fiction. Thurman en Travolta zien er zo perfect uit als je je maar kunt voorstellen, en als regisseur Tarantino bij de opnamen betrokken is, zie je hem losgaan op de jivende beats van Chuck Berry’s ‘You Never Can Tell’.

Het was de film die Tarantino’s plaats in Hollywood verstevigde. Het bewees dat een nietsnut die toevallig veel films keek, een regisseur kon zijn en een van de grootste. In 1994, dacht Tarantino na over wat een deel van de mainstream zou kunnen zijn: “Mijn integriteit zal altijd hetzelfde zijn. Ik bedoel, ik zou kunnen falen,” zei hij. “Maar ik vind het bijna onmogelijk om te geloven dat ik ooit een film zal doen om de verkeerde redenen, want – het is gewoon te moeilijk om een film te maken! Het duurt te lang! Het is een jaar van je leven! En ik kan niet geloven dat ik ooit iets helemaal voor het geld zal doen, want ik verdien nu genoeg geld. Ik wil nooit dat mijn overhead zo groot wordt dat ik dingen moet doen die me niet interesseren.”

“Een film maken waar je niets om geeft zou erger zijn dan achter een toonbank werken. Het zou de dood betekenen! Toen ik achter een toonbank werkte, ging ik vooruit. Een slechte film maken zou achteruitgang zijn.” Dat heeft hij sindsdien nooit meer gedaan.

Jij doet het, ik doe het, Tarantino doet het. Superb.