Wanneer mensen aan gebouwen in Manhattan denken, is de kans groot dat ze denken aan groot en brutaal, wolkenpiercing wolkenkrabbers voor toeristen om zich aan te vergapen.

Maar de borough is ook de thuisbasis van de veel bescheidener Dyckman Farmhouse, een witte gevelplaat huis gebouwd in 1765. Het is de oudste boerderij in de stad, en net buiten 204th Street in Inwood, ooit de thuisbasis van de Nederlandse boer William Dyckman, zijn familie en hun slaven.

Het is nu bekend als de Dyckman Farmhouse Museum en dit najaar tot de volgende, het is eren een over het hoofd geziene geschiedenis in een tentoonstelling genaamd Unspoken Voices: Honoring the Legacy of Black America.

Er zijn kunstwerken te zien van drie lokale kunstenaars, allemaal vrouwen, die reageren op de erfenis van de boerderij en haar slavernijverleden. Het is een manier om onvertelde verhalen te vertellen, zegt Meredith Horsford, de uitvoerend directeur van het museum.

“Ook al zijn we een historische site, we relateren de geschiedenis aan onze huidige tijd, en die verbinding is noodzakelijk om over ras te praten,” zei Horsford. “Het kan ongemakkelijk zijn, maar het moet nog steeds gebeuren.”

Slavernij, zegt Horsford, is een onderwerp waar museumbezoekers nieuwsgierig naar zijn, maar terughoudend. “Ze denken, oh we zijn in het noorden, dat was hier niet aan de orde,” zegt ze. “Vanuit mijn perspectief is het werken met kunstenaars rond dit onderwerp een conversatiestarter, het is een onderwerp dat meestal moeilijk is om over te praten.”

De tentoonstelling, die gedeeltelijk werd gefinancierd door de Upper Manhattan Empowerment Zone, begon allemaal toen Horsford een oproep deed aan kunstenaars. Elke kunstenaar besloot het thema slavernij op een andere manier te benaderen en de lagen van de geschiedenis af te pellen. “Mensen die tot slaaf zijn gemaakt, zijn gewoon zo geportretteerd, maar ze zeggen niet veel meer,” zei ze.

Op de Dyckman Farmhouse woonden ongeveer zeven tot slaaf gemaakte mensen, kort nadat het huis was gebouwd. Uit gegevens blijkt dat Francis Cudjoe een tot slaaf gemaakte man was die later in 1809 zou worden vrijgelaten, en anderen die alleen bekend waren onder hun voornamen; Will, Gilbert, Harey en Blossum. Een vrije zwarte vrouw genaamd Hannah, die een bevrijde afstammeling van slaven was, werkte als kok voor het huishouden.

Er was ook een begraafplaats voor slaven in de buurt, bekend als de Inwood Slave Burial Ground, waar meer dan 30 slavenfamilies woonden (vandaag de dag is het een parkeerplaats voor een school aan 212th Street).

“We wilden mensen een stem geven en ervoor zorgen dat het overkwam dat we het over veelzijdige individuen hebben, mensen die hun eigen leven en families hebben toen ze in deze afschuwelijke situaties terechtkwamen,” voegt Horsford toe. “We willen nooit zeggen: ‘deze mensen waren gewoon slaven,’ want er zit zoveel meer in het verhaal dan alleen dat.”

In de tentoonstelling heeft kunstenares Gwendolyn Black levensgrote figuren gemaakt, die enkele van de vroegere bewoners van de boerderij voorstellen. Een ervan stelt Hannah voor, de kokkin, die in de familiekeuken staat als een manier om de erfenis en wortels van de Afro-Amerikaanse keuken te vieren.

“Ik wilde 3D-figuren, zodat mensen ze kunnen voelen en zien, en wij, de generaties van vandaag, zijn menselijk,” zei Black. “Dat is iets wat eerder niet gevoeld werd. Elk van hen heeft fantastische verhalen te delen, dus ik wilde er zeker van zijn dat hun geschiedenis zal worden herinnerd.”

Black creëerde deze figuren van mannequins die op 5ft 3in hoog staan, maskers geïnspireerd op Afrikaanse maskermakerij en elk draagt kleding uit die tijd, ontworpen door Wilma Ann Sealy, die vintage gingham, calico, kant en knopen uit die tijd voor elke outfit gebruikte.Op de achtergrond zoemt het lied Like Leaves door de boerderij, mede geschreven door Emme Kemp en Milton Polsky, opgedragen aan ex-slaaf Henry Box Brown, en hier uitgevoerd door Black en Kemp.

“We moeten leren van de geschiedenis; het goede, het slechte en het lelijke, zodat we als samenleving stappen kunnen blijven zetten om systemisch racisme uit te roeien om ervoor te zorgen dat iedereen zich vrij kan voelen, vrij kan zijn om van het leven te genieten,” zei Black. “Niet alleen bepaalde mensen.”

Ondertussen gebruikt kunstenares Rachel Sydlowski de eerste verdieping van het huis voor een kunstinstallatie die bezoekers door middel van UV-licht terug in de geschiedenis laat kijken. Haar kunstwerken liggen verspreid over de open haard in de “front parlor”, een ontspanningsruimte waar slaven niet mochten komen. Gezeefdrukt gebladerte op papier loopt door achter het bureau en voor een grootvaderklok.

De kamer wordt verlicht door een UV-lamp en bevat twee UV-reactieve ersatzkaarsen, die bezoekers kunnen gebruiken als lichtbron om door het gebladerte heen te zoeken naar verborgen beelden. Het laat informatie oplichten “die betrekking heeft op het leven van de slaven dat overal in de kamer verborgen is”, aldus Sydlowski. “Deze beelden zijn niet zichtbaar onder de omstandigheden van normale verlichting, en deze onthulling van informatie is vergelijkbaar met de handeling van het onderzoeken van verloren geschiedenissen.”

Sydlowski’s werk wordt vergezeld door ceremoniële kleding gemaakt door Marquise Foster, “speciaal gemaakt voor degenen die tot slaaf gemaakt waren”, zei ze. “De salon is omgetoverd tot een ruimte voor de erkenning van hun levens en bijdragen; ik heb deze kamer gekozen omdat het voelde als de meest krachtige in de boerderij, een plaats voor ceremonie en afrekening.”

Het legt een voortdurende strijd vast. “New York City was verdeeld over de slavernij en was verbonden met het kapitalisme en de opbouw van rijkdom in dit graafschap”, zegt Sydlowski. “Mijn installatie gaat in op de moeilijke waarheden over het slavernijverleden van de Dyckman Farmhouse, de stad, het land en de blijvende effecten waar we vandaag de dag nog steeds mee te maken hebben.”

Een serie expressieve schilderijen, mixed-media portretten en een video-installatie zijn overal in de boerderij te vinden, gemaakt door kunstenaar Sheila Prevost, wiens werk inspeelt op het nationale monument African Burial Ground in Lower Manhattan.

“Het benadrukken van deze begraafplaatsen vergroot het bewustzijn en begrip van de tot slaaf gemaakte geschiedenis van Afrikanen via geïnstitutionaliseerd racisme tot in de huidige tijd,” zei Prevost.

“Vandaag worden we herhaaldelijk geconfronteerd met brutaliteit en het doden van ongewapende zwarte mannen door de rechtshandhaving, en het is essentieel om de rode draad te herkennen binnen het verhaal van onze vroegere en huidige ideeën, gedrag en leiderschap met betrekking tot ras en gelijkheid,” voegt ze eraan toe.

“Na onze recente verkiezingen hebben we geleerd hoe verdeeld het land nog steeds is met betrekking tot ras en gelijkheid; velen die beweren extreem pro-life te zijn, erkennen nog steeds niet dat zwarte levens ertoe doen.”

• Unspoken Voices: Honoring the Legacy of Black America is te zien in het Dyckman Farmhouse Museum tot september 2021

• Share on Facebook
• Share on Twitter
• Share via Email
• Share on LinkedIn
• Share on Pinterest
• Share on WhatsApp
• Share on Messenger