In het begin van de jaren negentig, toen ze 15 jaar oud was, beleefde Mayim Bialik een levensveranderende ervaring. Ze was de ster van Blossom, een sitcom over Blossom Russo, de enige dochter van een Italiaans-Amerikaans gezin met drie kinderen. Blossom, wier moeder het gezin had verlaten om carrière te maken, was creatief en eigenzinnig – niet anders dan de actrice die haar portretteerde.

Maar Bialiks leven is niet veranderd door haar rol als tv-ster. Het was een biologieleraar op de set die Bialiks interesse in de wetenschap aanwakkerde en haar het vertrouwen gaf om door te gaan. “Ik was een ijverige student, maar wetenschap kwam niet van nature in me op,” zegt ze. “Daarom dacht ik niet dat het een carrière voor me was.” Die levensles is Bialik bijgebleven, die denkt dat veel meisjes op een zijspoor worden gezet van de wetenschap omdat hun interesse niet wordt gevoed.

Crushing on Science

Dankzij die biologieleraar ging Bialik na Blossom naar UCLA om een undergraduate graad in neurowetenschappen na te streven met een minor in Hebreeuwse en Joodse studies, voordat ze in 2007 haar doctoraat in de neurowetenschappen behaalde. Maar school bleef een uitdaging. “Ik was niet de beste van de klas op de universiteit of op de graduate school,” zegt ze. Ze zette echter door, omdat de wetenschap haar boeide.

“Ik werd specifiek verliefd op de actiepotentiaal en de elektrische eigenschappen van het neuron toen ik in mijn eerste semester aan de UCLA was,” legt ze uit. “Ik hou van het begrijpen van de manier waarop we denken en voelen en communiceren – en neurowetenschappen is de wetenschap van dat alles.”

Na haar promotie ging Bialik ervan uit dat ze op weg was naar een hoogleraarschap. Maar nadat ze getrouwd was en twee zonen had gekregen, wilden zij en haar nu ex-man, Michael Stone, hun kinderen opvoeden zonder de hulp van babysitters of kinderdagverblijven, en een lesrooster bood niet de flexibiliteit die ze nodig had. Ze was niet van plan om weer te gaan acteren, maar haar binnenkort aflopende ziektekostenverzekering bracht haar op andere gedachten.

Connecting with a Character

Misschien, dacht Bialik, kon ze een paar acteerrollen op zich nemen en zich verzekeren via de Screen Actors Guild. Ze had haar teen op de televisie gehouden en verscheen in afleveringen van Bones, een misdaaddrama dat tot 2017 op Fox werd uitgezonden, en Saving Grace, een drama dat tot 2010 op TNT werd uitgezonden. Later in 2010 kreeg Bialik van haar manager een auditie voor The Big Bang Theory, een serie die ze nog nooit had gezien, maar waarmee ze zich meteen verbonden voelde. Het onderwerp beviel haar, en de uren waren ideaal: de opnames lopen van augustus tot april, en alleen tijdens “schooluren.”

En in een griezelig geval van kunst die het leven imiteert, was de rol bijna te mooi om waar te zijn: ze zou Dr. Amy Farrah Fowler spelen, een laat bloeiende, slimme, mode-uitgedaagde, sociaal onhandige neurobiologe. Bialik identificeert zich niet volledig met haar tv alter ego, maar ze voelt zeker een connectie.

“Ik hou ervan dat Amy een laatbloeier is,” zegt Bialik. “Ze is er niet verlegen over, en ze probeert echt van haar leven te genieten met alle dingen die ze sociaal heeft geleerd met deze nieuwe groep vrienden.”

Bialik is er ook trots op dat de show, die in 2019 eindigt na 12 seizoenen, veel vrouwelijke wetenschappers toont, zoals microbioloog Bernadette Rostenkowski-Wolowitz, gespeeld door Melissa Rauch, en Sara Gilbert’s Leslie Winkle, een experimenteel fysicus. “

How to Be a Girl

Een paar jaar nadat ze de rol van Dr. Fowler had aangenomen, werd Bialik benaderd door een uitgever om een boek te schrijven voor pubermeisjes en hun ouders. Genaamd Girling Up: How to Be Strong, Smart and Spectacular, het boek, dat in 2017 werd gepubliceerd door Penguin Random House, biedt gezond verstand advies voor tieners en biologische verklaringen voor alledaagse voorvallen, zoals waarom je vlinders in je buik voelt als je je crush tegenkomt. Ze haalde veel van de inspiratie voor het boek uit haar eigen jaren als nerdy tween en tiener, worstelend met normale puberzaken zoals haar veranderende lichaam en jongens.

“Er zijn veel boeken over puberteit, maar waar ik als meisje en als jonge vrouw in geïnteresseerd zou zijn geweest, zou meer gaan over de volledige ervaring van vrouw-zijn-psychologie en sociologie en lichaamsbeeld en al die dingen,” zegt ze. Dat is het boek dat ze wilde schrijven.

Encouraging Science

Bialik is ook toegewijd aan het inspireren van meisjes om wetenschap als een carrière te overwegen. “Ik gebruik mijn zichtbaarheid om meisjes en jonge vrouwen aan te moedigen belangstelling te tonen voor wetenschap en hen een dieper begrip te geven van wat ze in die wereld kunnen doen,” zegt ze.

Ze was “absoluut in de minderheid” in al haar wetenschapslessen. Om dit te proberen te bestrijden, ging ze in 2013 samenwerken met DeVry University in Downers Grove, IL, en het HerWorld Initiative om middelbare schoolmeisjes enthousiast te maken voor wetenschap, technologie, engineering en wiskunde, of STEM. Mannen behalen meer bachelordiploma’s in bijna elk wetenschaps- en ingenieursdomein. Op sommige gebieden, zoals natuurkunde en computerwetenschappen, behalen vrouwen slechts 20 procent van de bachelordiploma’s, volgens een rapport uit 2015 van de American Association of University Women. Als undergraduate en graduate student, zegt Bialik dat ze zich soms “pijnlijk bewust” was van de verschillen tussen hoe mannen en vrouwen werden behandeld.

Nerd Power

De populariteit van The Big Bang Theory heeft Bialik een unieke kans gegeven om haar waarden met een grotere gemeenschap te delen. Daartoe richtte ze in 2015 GrokNation.com op, een website die hedendaagse kwesties op een directe, welbespraakte en “unapologetically nerdy” manier behandelt.

Bialik begon de site nadat ze een aantal jaren had geschreven, voornamelijk over ouderschap en jodendom, voor de Joodse website Kveller. Ze zocht een groter platform, en besloot het zelf te doen. Op een willekeurige dag kan de site artikelen bevatten over mode en veganistische lippenstift naast verhalen over geestesziekten, een onderwerp waar Bialik vaak over schrijft.

Zij is heel open over haar eigen worstelingen met depressie, die ze zowel met medicatie als meditatie onder controle heeft gekregen. Ze is ook een voorstander van psychotherapie; ze benadrukt het belang van het krijgen van counseling en werkt aan de bestrijding van het stigma rond therapie.

Over de jongens

Het succes van Girling Up leidde, misschien onvermijdelijk, tot een metgezel boek voor jongens. Het heette Boying Up: How to be Brave, Bold and Brilliant, geeft het boek no-nonsense advies aan tienerjongens over hun reis van jongen naar man, inclusief gezichts- en lichaamshaar en relaties. Het boek is “een nuchtere spiegel die realiteit en respect weerspiegelt, geen verbijsterde verlegenheid,” merkt een Kirkus-recensie op die in mei 2018 werd gepubliceerd.

Terwijl haar eerste boek gebaseerd was op haar eigen adolescentie, put haar tweede boek uit haar ervaring met het ouderschap van de 9-jarige Frederick en de 13-jarige Miles, aan wie ze toegeeft dat ze aanvankelijk als meisjes verwant was. “Ik probeerde hen als meisjes te laten functioneren,” zegt ze. “Als ze overstuur waren, was mijn neiging als ouder en als moeder om te knuffelen en erover te praten. Maar hun natuurlijke neiging was om te overwinnen. Dit is iets wat ze uitbeelden in hun spel.” Ze werkt hard om de communicatielijnen open te houden, zelfs wanneer haar zonen terughoudend kunnen zijn om te praten.

“Ik ben opgeleid als neurowetenschapper om het mannelijke en vrouwelijke lichaam te begrijpen,” zegt ze. “Het bleek dat ik veel te leren had over jongens.”

Inzichten in het Prader-Willi-syndroom

Voor haar doctoraat onderzocht Mayim Bialik obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) bij adolescenten met het Prader-Willi-syndroom, een zeldzame genetische aandoening die wordt gekenmerkt door een lage spierspanning en een slechte groei op jonge leeftijd, evenals gedragsproblemen en milde cognitieve stoornissen.

Degenen met de aandoening, die bij ongeveer één op elke 15.000 geboorten voorkomt, hebben een onverzadigbare honger en eten dwangmatig, en ze worden snel zwaarlijvig, zegt Shawn McCandless, MD, sectiehoofd voor klinische genetica en metabolisme bij Children’s Hospital Colorado en de University of Colorado School of Medicine in Aurora. Pasgeborenen met Prader-Willi zijn slapper. Tussen de leeftijd van 2 en 5 jaar, ontwikkelen ze een obsessieve eetlust. Het duurt twee tot drie keer zo lang – en twee tot drie keer zo veel voedsel – voordat het verzadigingssignaal de hersenen bereikt.

Een genetische component “Prader-Willi wordt veroorzaakt door een gebrek aan de vaderlijke kopie van het kleine gebied van chromosoom 15, dat meestal wordt uitgeschakeld in het gebied dat je van de moeder krijgt,” zegt Dr. McCandless. “Het is hetzelfde chromosoom, of je het nu van de moeder of de vader hebt, maar de versie die je van je moeder erft heeft een groep genen die uitgeschakeld zijn. Alles wat je verhindert om een actieve kopie van chromosoom 15 te hebben die je van je vader erft, veroorzaakt Prader-Willi.”

Obsessief-compulsieve neigingen Door haar eigen onderzoek ontdekte Bialik dat OCD ongeveer vier keer meer voorkomt bij adolescenten met Prader-Willi dan in de algemene bevolking.

“Bijna elke persoon met Prader-Willi heeft overdreven obsessief gedrag,” zegt Dr. McCandless. “Ze hamsteren dingen. Ze vragen ook obsessief wanneer het tijd is om te eten.”

Huidige behandeling Humane groeihormoontherapie kan kinderen met Prader-Willi helpen door de groei van spieren en botten te bevorderen, waardoor ze groter worden en er niet zo anders uitzien dan andere kinderen, maar het belemmert hun eetgedrag niet, zegt Dr. McCandless. De hypothalamus, het gebied in de hersenen dat de eetlust regelt, ontvangt geen signalen van verzadiging. “Kinderen met Prader-Willi doen alsof hun lichaam hen vertelt dat ze honger hebben, ook al heeft hun lichaam overgewicht.”

Langer leven Onderzoekers hebben rigide gedragsmanagement en voedselbeheersingstechnieken geleerd die helpen om de massale obesitas te voorkomen en mensen gezond te houden. “Het gaat echt om het controleren van de omgeving, zodat mensen met Prader-Willi geen toegang hebben tot voedsel,” zegt Dr. McCandless. “Vandaag de dag hebben we mensen die tot hun vijftigste en zestigste leven. Mensen met het syndroom kunnen een normale levensduur benaderen als je het gewicht onder controle kunt houden.”

Web Extra

Om meer te weten te komen over het gebrek aan gendergelijkheid op het gebied van neurologie en neurowetenschappen, kunt u terecht op BrainLifeMag.org/GenderGap. Voor meer informatie over het Prader-Willi syndroom, bezoek BrainLifeMag.org/Prader-Willi.