Hier volgt hoe het zou kunnen gebeuren. Ten eerste, de niet-Trumpistische factie van de partij – belichaamd door senatoren als Mitt Romney en Lisa Murkowski, verschillende paarse en blauwe gouverneurs en het grootste deel van de overgebleven Acela corridor conservatieven, van advocaten en rechters tot lobbyisten en medewerkers – dringt aan op een volledige afwijzing van Trump en al zijn werken, die verder gaat dan impeachment en ook steun omvat voor sociale-mediaverboden, F.B.I. surveillance van het MAGA universum en meer.
Tegelijkertijd radicaliseren juist deze maatregelen delen van de basis van de partij, en bieden schijnbaar bewijs dat Trump gelijk had – dat het systeem hen niet slechts tegenwerkt maar actief vervolgt. Met dit gevoel van vervolging op de achtergrond en de Trump-familie als partijleiders, wordt de mythologie van kiezersbedrog een lakmoesproef in veel congresverkiezingen, en barokke samenzweringstheorieën doordringen primaire campagnes.
In dit scenario wordt wat overblijft van de centrumrechtse voorstadsstem en het G.O.P.-establishment op zijn minst net zo NeverTrump als Romney, zo niet het Lincoln Project; ondertussen wordt de kern van Trump’s steun net zo paranoïde als Q-aanhangers. Misschien leidt dit tot meer loze gewelddaden, waardoor centrum-rechts verder radicaliseert tegen rechts, of misschien leidt het er gewoon toe dat de Republikeinse voorverkiezingen veel meer kandidaten opleveren zoals Marjorie Taylor Greene uit Georgia, tot het punt waarop een groot deel van de G.O.P. in het Huis niet alleen een andere tactische realiteit bezet dan de elite van de partij, maar een compleet ander universum.
Hoe dan ook, onder deze omstandigheden kan die partij echt instorten of echt breken. De ineenstorting zou gebeuren als Trumpisten met een dolchstoss-verhaal en een sterke Q-vibe nominaties beginnen te winnen voor senaatszetels en gouverneurschappen in staten die op dit moment alleen Republikeins zijn. Een partij die krankzinnig en radioactief is gemaakt door samenzweringstheorieën kan dieprode districten blijven winnen, maar als de steun van het bedrijfsleven afhaakt, de overgebleven technocraten het schip verlaten en de professionals in de voorsteden de partij beschouwen als de partij van de opstand, kan het gemakkelijk een consistente verliezer worden in 30 staten of meer.
Als alternatief kan een partij die wordt gedomineerd door de Trump-familie aan de basis, met Greene-achtige figuren als haar voetsoldaten, echt onhoudbaar worden als een thuis voor centristische en niet-Trumpistische politici. Dus na de herbenoeming van Trump zelf of de nominatie van Don Jr. in 2024 zou een groep figuren (senatoren als Romney en Susan Collins, blue-state gouverneurs als Larry Hogan in Maryland) het schip wel eens kunnen verlaten om een onafhankelijke minipartij te vormen, waardoor de G.O.P. als een 35-procent propositie overblijft, een rump in het binnenland.
Niets van dit alles is een voorspelling. In de Amerikaanse politiek is de terugkeer naar het vastgelopen gemiddelde al vele jaren een veilige gok – in dat geval zou je verwachten dat de MAGA-extremen terugkeren naar hun fantasiewereld, de dreiging van geweld afneemt, Trump vervaagt zonder zijn Twitter-feed en de combinatie van Biden-administratie liberalisme en Big Tech-overreach om de blokkerende coalitie van rechts op tijd voor 2022 weer bij elkaar te brengen.
Maar als Biden voorzichtig regeert, als Trump niet rustig gaat, als MAGA-fantasieën rechtse orthodoxies worden, dan kunnen de spanningen op de Republikeinse Partij en het conservatisme te groot worden om te dragen.