Baby’s zijn minder vanzelfsprekende wezens dan ze lijken. Ja, hun eisenpakket is kort en duidelijk: ze hebben voedsel, slaap en regelmatige luierwissels nodig. En ze maken hun wensen op een even directe manier kenbaar – met een oorverdovend gejammer dat even moeilijk te verdragen als onmogelijk te negeren is.

Maar dan is er ook nog de behoefte om geknuffeld te worden. Eten en slapen zijn niet-onderhandelbare activiteiten als je wilt blijven leven, en een natte luier kan onmogelijk ongemakkelijk zijn. Tenzij een baby het koud heeft, zou knuffelen echter optioneel moeten zijn – iets dat gebeurt als de verzorger tijd heeft, misschien, en als de baby zich verveelt of kribbig is. Maar zo werkt het niet. Baby’s willen, verlangen zelfs naar de ervaring om vastgehouden te worden, en volwassenen zijn over het algemeen blij om dat te kunnen. Nu werpt een studie over te vroeg geboren baby’s, gepubliceerd in het tijdschrift Biological Psychiatry, een nieuw licht op de reden waarom onze soort zo sterk op knuffelen is ingesteld – en biedt nieuw inzicht in de beste manieren om voor te vroeg geboren baby’s zelf te zorgen.

Het is geen geheim dat wat artsen en ouders steeds vaker kangoeroezorg (KC) noemen – of de eenvoudige zaak om baby’s zo veel mogelijk vast te houden in plaats van ze in hun wieg of box te laten liggen – echte ontwikkelingsvoordelen kan hebben. Baby’s die voortdurend worden geknuffeld, slapen beter, kunnen beter met stress omgaan en vertonen betere autonome functies, zoals de hartslag. Maar omdat je moeilijk een experiment op lange termijn kunt uitvoeren waarbij je de ene groep ouders opdraagt hun baby’s vast te houden en de andere groep ouders hun baby’s op zichzelf laat passen, is er nooit een manier geweest om deze voordelen nauwkeurig te meten. Bijna 18 jaar geleden dacht Ruth Feldman, professor in de psychologie en neurowetenschappen aan de Bar-Ilan universiteit in Tel Aviv, dat ze misschien een oplossing had.

(MORE: The Mystery of Why More Black Babies than White Babies Die in Infancy)

Hoewel kangoeroezorg tegenwoordig standaardbehandeling is in neonatale intensive care units (NICU’s) – ten minste voor baby’s die tijd buiten de couveuse kunnen doorbrengen – was dat in de jaren ’90 niet het geval. De meeste ziekenhuizen vonden dat het risico om premature baby’s en andere kwetsbare pasgeborenen bloot te stellen aan ziektekiemen zwaarder woog dan de niet-gedocumenteerde voordelen van het vasthouden van de baby’s. In 1996 stelde Feldman twee groepen samen van elk 73 baby’s in twee verschillende Israëlische ziekenhuizen. De ene groep kreeg een standaardbehandeling, wat inhield dat er geen KC werd gegeven; in de andere groep hielden de moeders hun baby’s gedurende 14 dagen één uur per dag vast. De baby’s hadden een gemiddelde zwangerschapsduur van 30 weken – wat betekent dat ze tien weken te vroeg geboren waren – en een gemiddeld gewicht van 2,8 lbs. (

“Vandaag,” zegt Feldman, “zou het onthouden van KC aan een groep te vroeg geborenen een ethisch probleem zijn. Toen waren de voordelen echter nog niet bewezen, dus vroegen we gewoon aan één ziekenhuis of we het daar mochten introduceren.”

Feldman en haar team voerden de studie twee keer uit – een keer in 1996 en nog een keer in 1998 – waarbij ze wisselden tussen ziekenhuizen die wel en die geen kangoeroezorg gaven, om dat als variabele te neutraliseren. Daarna volgden zij alle baby’s, onderzochten hen toen zij 3, 6, 12 en 24 maanden oud waren, en opnieuw toen zij 5 en 10 jaar oud waren. Over het geheel genomen, ontdekte ze, presteerden de kinderen in de KC-groep op een aantal manieren beter dan de andere groep. Als baby hadden ze beter georganiseerde of voorspelbare slaappatronen, een gelijkmatiger ademhaling en hartslag, en een betere affectieve aandacht – het vermogen om hun blik en handelingen op een doel te richten. Al deze voordelen waren tien jaar later nog steeds zichtbaar. De 10-jarigen die KC hadden gekregen, konden ook beter met stress omgaan, zoals werd vastgesteld door het cortisolniveau – een stressgerelateerd hormoon – in hun speeksel wanneer ze werden geconfronteerd met een angstopwekkende situatie, zoals het geven van een presentatie op school.

(MORE: 14 Toys That Will Make Your Kid Smarter)

“Elk zoogdier moet in de eerste dagen en weken van zijn leven worden geknuffeld en in de nabijheid van zijn moeder zijn,” zegt Feldman. “Dit bouwt de lichaamssystemen op die gevoelig zijn voor een fysieke aanwezigheid.” Bij menselijke premature kinderen, zegt Feldman, is de behoefte extra acuut. “We denken aan prematuriteit als een proxy voor ontkenning door de moeder, omdat baby’s maandenlang buiten de baarmoeder en weg van hun moeders zijn.”

Het meest opmerkelijke van Feldmans bevindingen is misschien wel hoe weinig KC-14 uur in totaal in 14 dagen nodig had om zulke diepgaande effecten teweeg te brengen. Zij en haar collega’s suggereren een reeks mechanismen die deze resultaten kunnen verklaren.

(MORE: Exercise During Pregnancy Boost Babies’ Brain Activity)

Oxytocine – het feel-good, bindingshormoon – stijgt zowel bij moeders als baby’s tijdens knuffelsessies, en het zal waarschijnlijk ook in moedermelk op dezelfde manier stijgen, waardoor baby’s een extra stimulans krijgen elke keer dat ze borstvoeding geven. Bovendien zijn de meeste systemen die door KC worden verbeterd, systemen die heen en weer schakelen tussen wat bekend staat als opwinding en remming – slaap versus waakzaamheid, versnelde versus constante hartslag, stress versus kalmte. Al deze systemen kunnen ook worden geregeld door lichamelijk contact. Als baby’s eenmaal voelen wat dat reguleringsproces inhoudt, leren ze het uit zichzelf te doen. “Tijdens gevoelige periodes in de rijping van bepaalde vaardigheden,” schrijven de onderzoekers, “hebben zelfs kleine inputs grote effecten.”

Feldman blijft in contact met de meeste van haar steekproefgroep en wil hen op zijn minst volgen tot ze 17 zijn, wanneer ze hoopt scans van hun hersenen uit te voeren en te zien of ze ook daar blijvende effecten van het lang geleden knuffelen kan detecteren. In de meeste NICU’s in de ontwikkelde wereld zullen noch deze resultaten noch die in het huidige artikel de standaardpraktijk veel veranderen, omdat kangoeroezorg al wordt aanbevolen. Voor degenen die er nog niet mee beginnen, is het nieuwe werk echter een krachtig argument om ermee te beginnen. En voor ouders van gezonde, voldragen baby’s geldt die wijsheid ook. Baby’s hebben ons altijd al laten weten wat ze het hardst nodig hebben, gewoon door te reiken om te worden opgepakt. Nu weten we waarom.

(MORE: New-and hopefully improved-Definition of ‘Term Termancy Pregnancy’)

Ontvang onze Space Nieuwsbrief. Meld u aan om het nieuws van de week in de ruimte te ontvangen.

Dank u!

Voor uw veiligheid hebben wij een bevestigingsmail naar het door u opgegeven adres gestuurd. Klik op de link om uw inschrijving te bevestigen en onze nieuwsbrieven te ontvangen. Als u de bevestiging niet binnen 10 minuten ontvangt, controleer dan uw spam-map.

Schrijf naar Jeffrey Kluger op [email protected].