Veel Democratische presidentskandidaten voor 2020 hebben de rol benadrukt van historische en hedendaagse discriminatie bij het creëren en in stand houden van ongelijkheden tussen zwarte en blanke Amerikanen. Dit discours onderstreept de cruciale verantwoordelijkheid van alle publieke stemmen – met inbegrip van onderzoekers, beleidsmakers, praktijkmensen en journalisten – om hun platforms consequent te gebruiken om de onderliggende oorzaken van raciale ongelijkheden aan de kaak te stellen.

Wanneer we het historische en hedendaagse beleid en de praktijken benoemen die raciale ongelijkheden creëren en in stand houden, kunnen we schadelijke stereotypen en verhalen aanvechten die vorm geven aan de manier waarop mensen van kleur worden waargenomen en behandeld.

Het maken van deze consistente praktijk kan helpen effectieve oplossingen te produceren door de verantwoordelijkheid voor ongelijke resultaten terecht te verschuiven van mensen van kleur naar systemen van onderdrukking.

Contextualisering van ongelijkheden daagt schadelijke verhalen uit

Amerika’s dominante culturele lens en verhaal centreren zich op blanke mensen en schilderen het verleden van het land voornamelijk af als een verhaal van sociale innovatie en vooruitgang.

In dit verhaal zijn moderne problemen zoals armoede en misdaad individuele en gemeenschappelijke tekortkomingen, en, in het verlengde daarvan, zijn raciale ongelijkheden een indicatie van slechte keuzes of gedragspatronen, niet van historische en voortdurende discriminatie. Dit verhaal minimaliseert of wist de impact uit van de mensenhandel en slavernij van mensen van Afrikaanse afkomst en de daaropvolgende terreur en vernedering van zwarte mensen door middel van geweld, de Black Codes en Jim Crow. En het bestendigt impliciet de overtuiging dat blanken het beter doen omdat ze van nature beter zijn of harder werken, waarmee de basis wordt gelegd voor blanke suprematie.

“We weten dat de generatiediefstal van de nakomelingen van slaven een deel is van waarom alles, van huisvesting tot onderwijs tot gezondheid tot werkgelegenheid, ons in feite in twee verschillende landen plaatst.”

-Mayor Pete Buttigieg

De historische context van raciale ongelijkheden op elk gebied – gezondheid, huiseigenaarschap, onderwijs, en daarbuiten – onthult een nauwkeuriger nationaal verhaal waarin door de overheid gesanctioneerd beleid en praktijken de opwaartse mobiliteit van blanke Amerikanen hebben vergemakkelijkt en belemmeringen voor de mobiliteit van zwarte Amerikanen hebben gecreëerd.

Beleid – meer dan keuzes, cultuur of genen – verklaart de ongelijke resultaten omdat ras geen biologische basis heeft en uitsluitend is gecreëerd om systemische onderdrukking te rechtvaardigen en te vergemakkelijken.

Door consequent context te bieden, kunnen we helpen een nieuw verhaal te vormen dat de systemen aanklaagt die onrechtvaardigheden hebben gecreëerd, in plaats van de mensen die door hen worden onderdrukt.

Rustige verhalen kunnen helpen vooroordelen uit te dagen

Narratieven worden versterkt door populaire cultuur, de nieuwsmedia en politieke retoriek, die onze vooroordelen (PDF) over gekleurde mensen subtiel bevestigen of uitdagen.

We hebben allemaal vooroordelen, en of we ze nu bewust onderschrijven of niet, ze beïnvloeden hoe we anderen waarnemen en behandelen. Onderzoek toont aan dat negatieve raciale vooroordelen tot uiting kunnen komen in regelrecht racisme of kunnen leiden tot discriminerende behandeling van gekleurde mensen bij aanwerving (PDF), onderwijs (PDF) en in het strafrechtelijk systeem.

Het plaatsen van ongelijkheden in hun juiste context kan helpen deze vooroordelen aan de kaak te stellen door de schuld af te schuiven op individuele mensen en gemeenschappen van kleur. Onderzoekers kunnen bijvoorbeeld melding maken van hogere arrestatiecijfers onder zwarte mannen dan onder blanke mannen. Op het eerste gezicht kunnen deze statistieken racistische stereotypen van zwarte mannen als gewelddadig en geneigd tot criminaliteit bevestigen.

Maar als we de rol bespreken van bestraffend politiewerk (PDF) (zoals stop and frisk en raciaal discriminerende drugswetten) en beleid dat zwarte mannen heeft geconcentreerd in arme buurten waar het risico op overtreding en arrestatie hoger is (zoals redlining en de bouw van gesegregeerde openbare huisvesting) in het creëren van deze ongelijkheden, kunnen we mensen sonderen om de stereotypen die ze hebben in twijfel te trekken.

Robuuste verhalen vergemakkelijken effectieve oplossingen

is niet alleen een kwestie die gisteren begon…. We hebben systemisch racisme dat onze natie uitholt van gezondheidszorg tot het strafrechtelijk systeem.

-Senator Cory Booker (D-NJ)

Wanneer we geconfronteerd worden met een raciaal probleem – zoals gentrificatie, rechteloosheid (PDF), politiegeweld, of discriminatie op de arbeidsmarkt – hangt het identificeren van effectieve oplossingen af van een juiste diagnose van de onderliggende oorzaken. Zonder context kan het echter gebeuren dat we geen goed beeld krijgen van de vele factoren die aan de basis liggen van de ongelijkheid of dat we onszelf en ons publiek beletten te leren van fouten uit het verleden. Dit kan leiden tot de introductie van ineffectieve of zelfs schadelijke beleidsoplossingen.

Gebruik makend van het voorbeeld over raciale verschillen in arrestaties, zou men zonder de hierboven besproken context kunnen concluderen dat zwarte buurten en zwarte mensen meer toezicht en hardere reacties op criminaliteit nodig hebben.

Maar binnen de context van structureel racisme kunnen we systemische hervormingen overwegen die de historische en hedendaagse wortels van criminaliteit erkennen en verhelpen, zoals het decriminaliseren van marihuana, het investeren in gemeenschappen van kleur, en het vergroten van de lokale economische ontwikkeling (PDF), die veelbelovend blijken te zijn in het doorbreken van de cyclus van criminalisering, armoede en criminaliteit.

Door raciale ongelijkheden consequent in hun historische context te plaatsen, kunnen we onszelf en ons publiek stimuleren om te leren over het specifieke racistische beleid, de praktijken en de systemen die moeten worden ontmanteld en vervangen om deze kloven te dichten.

Waarom is dit nog geen gangbare praktijk?

Te vaak presenteren we raciale verschillen als kale statistieken en geven we in het beste geval een vage knipoog naar “structureel racisme” of “structurele barrières” als afdoende verklaring voor raciale kloven. Om onze praktijken te veranderen, moeten we de redenen erkennen waarom we de neiging hebben deze discussie in ons werk te vermijden.

Eerlijk praten over racisme brengt risico’s met zich mee voor publieksgerichte personen en organisaties, wier status en financiën afhankelijk zijn van de perceptie van financiers, publiek en huidige en toekomstige werknemers.

Het benoemen van de structurele oorzaken van raciale ongelijkheden kan sommigen ongemakkelijk maken en hen wegjagen. Helaas weigeren veel mensen zich bezig te houden met de raciale geschiedenis van de Verenigde Staten, vooral als ze profiteren van blanke suprematie.

Mensen kunnen oproepen om blanke suprematie en onderdrukking te benoemen verkeerd opvatten als bedreigingen voor hun persoonlijke identiteit, geschiedenis, of economische status. Het racistische verleden van Amerika onder ogen zien druist ook in tegen het Amerikaanse exceptionalisme en de vaak beleden waarden van vrijheid en rechtvaardigheid.

Het benoemen van het beleid en de systemen die verantwoordelijk zijn voor raciale ongelijkheid kan een economisch risico vormen voor organisaties, vooral als ze financiering trekken van organisaties die zijn opgericht om blanke macht en rijkdom op te bouwen.

Welwillende publieke stemmen kunnen ook terugschrikken voor het bespreken van de structurele wortels van ongelijkheden om niet bevooroordeeld over te komen of uit angst voor het ontbreken van de nodige kennis om deze kwesties goed te bespreken, en er in plaats daarvan voor kiezen om het discours over te laten aan “deskundigen.”

Sommigen kunnen bang zijn voor een terugslag als gevolg van het verkeerd voorstellen van de geschiedenis en ervaringen van gekleurde mensen. Het is belangrijk dat we deze kwesties met kennis van zaken benaderen, maar door de discussie helemaal te staken, ontstaat een leegte die schadelijke verhalen in stand houdt en het vinden van oplossingen verhindert.

Hoe ziet dit er in de praktijk uit?

Het is van cruciaal belang om de oorzaken van ongelijkheid bij de wortel aan te pakken als het een standaardpraktijk wordt om raciale ongelijkheden in hun context te plaatsen.

De federale overheid heeft de raciale tweedeling in dit land helpen creëren door decennia van actieve, door de staat gesponsorde discriminatie, en dat betekent dat de federale overheid de verantwoordelijkheid heeft om dit te verhelpen.

-Senator Elizabeth Warren (D-MA)

Publieke stemmen hebben schadelijke verhalen in stand gehouden, dus we hebben een verantwoordelijkheid om ze actief te deconstrueren. Dit vereist zorgvuldige overweging niet alleen van de intergenerationele effecten van rassendiscriminatie, maar ook van hoe het ras van een persoon snijdt met andere aspecten van hun identiteit, zoals klasse, geslacht en seksuele geaardheid.

Vele organisaties voor raciale rechtvaardigheid, zoals Advancement Project, Race Forward en Color of Change, hebben hun werk om ongelijkheden weg te werken al decennia lang in de historische context geplaatst, en hun aanpak zou als baken moeten dienen voor iedereen die hetzelfde doel voor ogen heeft.*

Gezien de complexiteit van het onderwerp, kunnen voorbeeldige discussies over dit onderwerp nuttig zijn:

• Ta-Nehisi Coates’s veelgeprezen artikel over herstelbetalingen
• een recent New York Times artikel over zwarte dakloosheid in Los Angeles
• een Urban Institute brief over African American economische zekerheid en een rapport over het vergroten van economische kansen voor jonge mannen van kleur

Onderzoek dat verbanden documenteert tussen hedendaagse ongelijkheden en discriminerend beleid, zoals The Color of Wealth en The Color of Law, kunnen dienen als uitstekende referenties voor ons eigen werk. Toolkits kunnen onderzoekers helpen om een raciale en etnische gelijkheidslens in hun werk te integreren. Organisaties op andere terreinen zouden vergelijkbare richtlijnen moeten bieden.

Het aanpakken van hardnekkige equity-kloven zal meer vergen dan het veranderen van de manier waarop publieke stemmen ongelijkheden contextualiseren. Het vereist een heroverweging van onze waarden, het omzetten daarvan in actie, en het investeren in de activa en het leiderschap van gekleurde gemeenschappen. Maar dit is een belangrijke stap in de goede richting.

*Deze zin is toegevoegd om het werk van organisaties voor raciale rechtvaardigheid in deze ruimte beter weer te geven (bijgewerkt op 3/6/20).