Om onze inspanningen te steunen kunt u door onze winkel bladeren (boeken met medicinale info, etc.).
Honingmesquiet is een bladverliezende, kleine boom die een hoogte van 9 meter kan bereiken. De kroon spreidt zich uit over een afstand gelijk of meer aan de hoogte. Het is een lid van de peulvruchtenfamilie, waartoe ook pinda’s, luzerne, klaver en bonen behoren. Perfect aangepast aan zijn droge omgeving, is de mesquite een winterharde boom die meer voorkomt in de zuidelijke gebieden van de V.S. Het woord mesquite is een Spaanse bewerking van de Azteekse naam mizquitl. De Apache en Isleta brachten eens het sap van de bladeren van de honing mesquite op oogleden aan als behandeling tegen irritatie. De Comanche kauwden op de bladeren en slikten het sap in als antacidum. De Navajo gebruikten het hout van honingmesquiet voor het maken van bogen.
Stam/Bast
Honingmesquiet heeft een pronkvolle stam; zowel op de stam als op de takken zijn doornen aanwezig. Ze kunnen een meerstammige structuur hebben en neigen naar een grijsachtige sculpturale stam. Typisch is dat een eenstammige boom die gekapt is, al snel meerstammig wordt.
Takken/twijgen
Twijgen zijn gewapend met scherpe doornen tot 10 cm lang, vooral bij jonge planten. De takken hebben de neiging te gaan hangen naarmate de boom groeit, waardoor een bladerdak ontstaat.
Hoogte
De honingmesquietboom kan een hoogte bereiken tot 9 meter (30′).
Bladeren/Naalden
De bladeren zijn afwisselend, tweevleugelig, en hebben bladstelen. Er zijn meestal één gepaarde afdeling (pinnae) per blad en 6 tot 15 deelblaadjes per pinna. De deelblaadjes zijn 1 tot 6 cm lang en glad.
Bloemen
Gele bloemen staan in okselstandige aren die 7 tot 9 cm lang zijn. De kelk heeft een ondiepe, komvormige vorm. Elke bloem heeft 10 meeldraden en witte, wollige eierstokken.
Vruchten
De peulvruchten zijn recht en bijna even dik als ze breed zijn, 7 tot 20 cm lang. De peulvruchten zijn roodachtig bruin en ingesnoerd tussen de zaden. De zaden zijn 6 tot 6,5 mm lang en bruinachtig van kleur.
Habitat
Honingmesquiet is inheems in Noord-Amerika, in het noorden van Mexico en het zuiden van de USA van de Pacifische kust tot de Golf van Mexico. Hoewel zeer wijd verspreid over de wereld, is honingmesquiet vrij algemeen in Australië en zuidelijk Afrika. Hij komt voor in delen van Zuid-Europa, het Midden-Oosten, delen van Azië en in Cuba.
Eetbare delen
De zaaddozen en zaden worden gekookt, gemalen, water toegevoegd, dan laten gisten en als drank gebruikt. Onrijpe zaaddozen worden gekookt en het sap wordt eruit geperst, waarna ze net als melk als zomerdrank worden geconsumeerd. Rijpe peulen kunnen zonder enige bewerking worden gegeten. De zaden worden tot poeder vermalen en gebruikt om brood of pannenkoeken te maken. De wortels worden gebruikt om dranken smaak te geven. De bloemen worden gebruikt om thee te maken. Mark van Foraging Texas waarschuwt dat tot 20 procent van de mesquite peulen besmet is met de zeer gevaarlijke aflatoxine-producerende schimmel. Pluk alleen peulen die nog aan de boom hangen en niet zijn aangetast door boorkevers.
Andere naam
Glandulaire mesquite.
Een speciaal woord van dank aan Mark Merriwether van ForagingTexas (https://www.foragingtexas.com/) voor het leveren van de foto’s om de honingmesquite mogelijk te maken op onze website.