Een base is elk molecuul dat een proton accepteert, terwijl een zuur elk molecuul is dat een proton afgeeft. Om deze reden wordt ammoniak als basisch beschouwd omdat het stikstofatoom een elektronenpaar heeft dat gemakkelijk een proton accepteert. Ammoniak wordt echter geclassificeerd als een zwakke base, wat een chemische verbinding is die in een waterige oplossing niet volledig uiteenvalt in ionen. Wanneer moleculen uiteenvallen in ionen wordt dit proces dissociatie genoemd. Hierdoor wordt een andere chemische structuur gevormd en wordt het ofwel een zwakke base ofwel een sterk zuur en omgekeerd.

Ammoniak bevat aanvankelijk geen hydroxide-ionen, maar wanneer het in water wordt opgelost, krijgt het waterstofionen uit het water om hydroxide- en ammoniumionen te produceren. In een oplossing wordt ammoniak echter niet volledig omgezet in hydroxide- en ammoniumionen, en daarom wordt het beschouwd als een zwakke base. Wanneer het uit elkaar valt, verandert het in positief geladen ammoniumionen (NH4+) en negatief geladen hydroxide-ionen (OH-), maar sommige van de ammoniakmoleculen zijn nog steeds aan elkaar gebonden. Omdat niet alle moleculen uit elkaar zijn gevallen, wordt de dissociatie als onvolledig beschouwd, omdat slechts een zeer minuscuul percentage daadwerkelijk hydroxide-ionen heeft gevormd uit de ammoniakmoleculen.

Nu, wanneer basen of zuren worden geclassificeerd als sterk of zwak, is deze classificatie alleen zinvol met betrekking tot hoe de concentraties van de reactie van een bepaalde chemische stof wordt bepaald. Het beschrijft niet hoe reactief, oxiderend, of bijtend ze zijn. Sterke basen kunnen net zo bijtend en gevaarlijk zijn als sterke zuren. Neem watervrije ammoniak als voorbeeld: het heeft een pH-waarde van ongeveer 11,6 en toch bezorgt het mensen chemische brandwonden en veroorzaakt het ernstige irritatie van de slijmvliezen, de huid en de ogen, net zoals de blootstelling aan zoutzuur (pH van 0) corrosief is voor diezelfde gebieden.