Vorige week zag ik deze tot nadenken stemmende post van Gini Dietrich op haar blog SpinSucks. Daarin gaat ze in op de vraag wat public relations is.

Ik was geïntrigeerd door het stuk, omdat ik heb gemerkt dat PR in allerlei verschillende contexten wordt gebruikt, maar dat er geen gemeenschappelijke betekenis voor de term lijkt te zijn. Gini wijst erop dat de belangrijkste bron van verwarring de relatie tussen de term “public relations” en “communicatie” lijkt te zijn. Persoonlijk zie ik mijzelf als een communicator en heb ik nooit affiniteit gevoeld met de term public relations, ook al is er duidelijk veel overlapping tussen de twee. Ook vind ik dat “public relations” een term is die meer wordt gebruikt in een bedrijfsomgeving (vaak om onderscheid te maken met “investor relations”), maar het heeft zeer weinig tractie in de publieke, para-publieke of verenigingssector.

Hoewel definities misschien niet het meest sexy onderwerp zijn, denk ik dat het eigenlijk meer uitmaakt dan we denken. Inzicht in het werk dat we doen en de waarde die we bijdragen is van fundamenteel belang voor het scheppen van verwachtingen – een gebied vol moeilijkheden voor zowel communicatoren als PR-beoefenaars.

Gini stelt dat er eigenlijk geen verschil is tussen PR en communicatie – haar definitie voor public relations omvat alles van mediarelaties, tot relaties met belanghebbenden, tot reputatiemanagement, crisiscommunicatie, interne communicatie en social media outreach.

Hoewel ik het eens ben met de uitleg van de post dat de reikwijdte van public relations aanzienlijk is gegroeid, ben ik er niet zeker van dat de voorgestelde bijzonder brede definitie zo nuttig is als het zou kunnen zijn.

In het bijzonder denk ik niet dat de meeste van onze klanten zouden denken dat interne communicatie binnen de reikwijdte van public relations valt, wat een sterke externe connotatie heeft. Dit zou kunnen leiden tot een riskante situatie van onduidelijke rollen en verantwoordelijkheden of een kloof tussen de dienstverlening en de verwachtingen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat al deze externe en interne activiteiten in één ongedifferentieerde emmer worden gegooid, waardoor de unieke vaardigheden en focus van interne communicatie worden ondergewaardeerd.

Bovendien is interne communicatie verwant aan verschillende verwante functies, zoals veranderingscommunicatie en werknemerscommunicatie – componenten die nuttiger kunnen worden gelabeld onder de algemene noemer “bedrijfscommunicatie”. De term corporate communicatie – dat wil zeggen, de opzettelijke verbinding en afstemming van zowel interne als externe communicatie om organisatorische doelstellingen te bevorderen – is een nuttige term die duidelijkheid en waarde toevoegt aan de functie.

Ik zou geneigd zijn om de termen public relations en communicatie heel anders te gebruiken: in mijn gedachten is alle public relations communicatie, maar niet alle vormen van communicatie zijn PR. Zoals zo vaak het geval is, is de uitdaging niet alleen om de termen die we gebruiken te definiëren, maar ook om uit te leggen hoe ze zich tot elkaar verhouden.

Ik waardeer het dat Gini dit onderwerp op de radar heeft gezet als een uitnodiging voor beroepsbeoefenaars om dit gesprek te voeren en te helpen bij het verfijnen van hoe we ons werk definiëren. Een andere industrieleider, Shel Holtz, heeft onlangs ook veel waardevol werk verricht op dit gebied, met name gericht op het definiëren van de reikwijdte van werknemerscommunicatie. Deel alsjeblieft andere definities die je suggereert om deze belangrijke termen te helpen vormgeven.