Het bovenstaande is allemaal een goede reden om een niet-monogame relatie te hebben. Er is echter geen excuus om dit in het geheim te doen. Als twee mensen echt van elkaar houden, en ze zijn psychologisch in staat om een eerlijk, openhartig gesprek te voeren over hun seksuele verlangens, dan is dat de benadering die ze zouden moeten kiezen.

Overweeg het geval van Sam en Mary. In 2005 werd Mary verlamd vanaf de nek bij een duikongeval. Daarna, was ze niet in staat om seksueel te presteren. Plus, ze verloor alle interesse in seks. Voor Sam was dit een probleem. Omdat ze veel van elkaar hielden en geen interesse hadden in het beëindigen van hun huwelijk, konden ze het eens worden over bepaalde seksuele grenzen. Sam mocht bijvoorbeeld naar porno kijken en masturberen, en als hij echt behoefte had aan lichamelijk seksueel contact mocht hij een escort inhuren. Hij hoefde Mary niet te vertellen over zijn gebruik van porno of escorts, maar hij moest achteraf wel eerlijk zijn als ze hem vroeg waar hij was geweest of wat hij had gedaan. Twaalf jaar later zijn ze nog steeds gelukkig getrouwd.

Mijn punt hier is dat monogamie en traditionele visies op het huwelijk en trouw geen absolute waarden zijn in de wereld van vandaag. Veel paren doen vrolijk mee aan allerlei vormen van seksueel getinte activiteiten met medeweten en instemming van hun primaire partner. Soms zijn deze relaties vanaf het begin open; andere keren schept het leven omstandigheden waarin seks buiten een voorheen monogame relatie zinvol is.

Zolang er geen geheimen worden bewaard en geen leugens worden verteld, kwalificeert dergelijk gedrag niet als bedrog. Zoals hierboven gezegd, is het mijn overtuiging dat er nooit een goede reden is om een partner te verraden door ontrouw te plegen.