Kasturba Gandhi, de pittige vrouw wier geduld Gandhi’s oproep tot satyagraha inspireerde

Kasturba Gandhi leek misschien een volgzame, gehoorzame echtgenote voor de Mahatma, maar had in werkelijkheid veel meer vuur in haar | Commons
Tekstgrootte:A- A+

New Delhi: Kasturba Gandhi’s leven was te zeer verankerd in dat van haar man – Mohandas Karamchand Gandhi – om het uit elkaar te kunnen halen. Geboren op 11 april 1869 als Kastur Kapadia, is er weinig bekend over haar leven voor haar huwelijk. Maar de beschikbare glimpen schetsen het portret van een vrouw met een buitengewoon geduld en een onwrikbare wil.

Haar zwijgen tegenover Gandhi’s grootmoedigheid wordt vaak gelezen als onderwerping, of absolute toewijding, aan haar echtgenoot. Dat kan heel goed het geval zijn geweest – ze stond immers hoe dan ook standvastig aan zijn zijde.

Maar Kastur, zoals ze voor haar huwelijk bekend stond, was geenszins een passieve volgeling van de wil van haar man. Zoals haar kleinzoon Arun Gandhi ons vertelt in zijn biografie Kasturba: A Life, ontleende Gandhi aan zijn vrouw de inhoud van een beweging die veel groter werd dan hen beiden.

Over satyagraha, Gandhi’s beroemde leer van geweldloosheid, schreef Arun: “Mijn grootvaders eigen geschriften leveren impliciet bewijs van zijn afhankelijkheid van zijn vrouw en zijn intimi van zijn identificatie met haar. Hij getuigde bijvoorbeeld herhaaldelijk dat zijn basisfilosofie van geweldloosheid gewoon een weerspiegeling was van de basiskwaliteiten van Kasturba’s karakter – ‘een uitbreiding van de regel van satyagraha die zij in haar eigen persoon beoefende’.”

Zoals vaak gebeurt met vrouwen, is Kasturba’s rol in de vrijheidsstrijd en haar invloed op Gandhi’s leven naar de schaduw verbannen. Maar zonder haar “niet aflatende medewerking”, zo gaf Gandhi zelf ooit toe, “had ik misschien in de afgrond gestaan.”

Lees ook: De twee familieleden van Mahatma Gandhi die het met hem oneens durfden te zijn

Een ware metgezel

Kastur Kapadia werd geboren in een relatief welgestelde familie in Porbandar, Gujarat, en was in 1883 met Gandhi getrouwd. Het paar werd met maanden verschil geboren, en zij was 14 toen ze trouwden en Gandhi 13.

Terwijl ze aan het rommelen waren, de volwassenheid en het huwelijksleven ontdekkend, begon Gandhi – met de hulp van een pamflet waarin de eigenschappen van een ‘goede’ echtgenoot werden uitgelegd, zo laat zijn kleinzoon weten – een voorliefde voor controle te ontwikkelen die hij nooit echt heeft afgeworpen.

Aan het begin van hun relatie zou deze behoefte aan controle zich hebben geuit in vlagen van jaloezie. Hoewel hij zelf nog een kind was, legde hij haar onredelijke beperkingen op en vroeg hij haar telkens om zijn toestemming als ze het huis uit wilde.

Zoals in die tijd gebruikelijk was, volgde ze zijn moeder, bij wie ze toen woonden, naar de tempel, om later te worden berispt door Gandhi, die boos was dat ze zijn bevelen niet opvolgde.

De jonge Kastur besloot dat ze er niets van wilde weten en legde hem het zwijgen op met een vraag: “Suggereer je dat ik jou moet gehoorzamen en niet je moeder?” vroeg ze, zoals in de biografie van hun kleinzoon staat.

Deze koppigheid, die Gandhi een groot deel van zijn leven met tegenzin bejegende, hield Kasturba in hun tumultueuze relatie aan de grond. Gandhi’s vele, snel veranderende avatars – van een ongeduldige, jaloerse adolescent tot ‘de mahatma’, en van een ‘wellustige’ jongeman tot een celibatair tegen de tijd dat hij halverwege de dertig was – maakten Kasturba duidelijk dat ze haar achterstand moest inhalen.

Dikwijls deed ze dat zonder klagen, maar ze nam er altijd de tijd voor. Ze was bijvoorbeeld traag met het aanvaarden van de gelijkheid van kasten.

Interessant is dat Gandhi’s besluit om in 1906 het celibaat te aanvaarden een besluit was waartegen ze zich niet verzette – althans volgens Gandhi. Hij vertelde haar aanvaarding ronduit in zijn autobiografie The Story of my Experiments with Truth: “Ze had geen bezwaar”.

Ook te lezen: Deze leider dwong Mahatma Gandhi zijn opvattingen over kaste te veranderen

Vrijheidsstrijd

Kasturba werd in 1913 voor het eerst gearresteerd in Durban omdat ze protesteerde tegen het besluit van het Kaapse Hooggerechtshof om de huwelijken uit religies die polygamie toestonden – waaronder het hindoeïsme – nietig te verklaren (polygamie in het hindoeïsme werd in India pas in 1955 verboden).

Ondanks de ontmoediging van haar echtgenoot, die haar onder meer vertelde dat haar deelname schandelijk zou zijn als het haar gezondheid zou verzwakken, “was mevrouw Gandhi niet te bewegen”, schreef Indian Opinion, een nieuwsbrief opgericht door Gandhi, in 1913.

Ze deed mee, en het verwoestte ook haar gezondheid, maar niets weerhield haar ervan zich aan satyagraha te wijden.

Ze werd na terugkeer in India nog drie keer gearresteerd, waaronder in 1939, toen de vrouwen van Rajkot haar vroegen met hen te protesteren tegen de Britse overheersing. Het leverde haar een maand eenzame opsluiting op.

“Ze had grote moed, zowel fysiek als moreel, zoals blijkt uit de ernstige ziekten die ze leed en overwon, de ontberingen van haar eerste dagen in Zuid-Afrika en tijdens haar gevangenschap,” schreef historica Aparna Basu in haar biografie van Kasturba Gandhi (getiteld Kasturba Gandhi). “In feite was zij een bron van kracht voor haar vrouwelijke medegevangenen.”

Nadat zij in 1915 naar India was teruggekeerd, raakte Kasturba’s zachte overtuigingskracht het leven van veel vrouwen, en zij bewees een cruciaal instrument te zijn in het bevorderen van de beweging.

Als Gandhi vrouwen wenkte zich bij de beweging aan te sluiten, was het Kasturba die hen overtuiging gaf. Terwijl Gandhi in de gevangenis zat, hield zij op 9 augustus 1942 een toespraak in het kader van de Quit India-beweging, waarin zij zei: “De vrouwen van India moeten hun dapperheid bewijzen. Zij moeten allen aan deze strijd deelnemen, ongeacht kaste of geloof. Waarheid en geweldloosheid moeten onze leuzen zijn.”

Haar laatste gevangenisstraf kwam in 1943, toen ze 74 was. Haar gezondheid ging snel achteruit, en ze kreeg twee hartaanvallen in de loop van een week.

Ze overleed uiteindelijk op 22 februari 1944, drie jaar voor de Onafhankelijkheid waar ze vurig voor vocht en vier jaar voor haar man werd doodgeschoten tijdens een gebedsbijeenkomst in Delhi.

Lees ook: Mahatma Gandhi’s tweede zoon Manilal was een gehoorzame man met onderdrukte dromen

Subscribe to our channels on YouTube & Telegram

Waarom nieuwsmedia in crisis zijn & Hoe je het kunt oplossen

India heeft vrije, eerlijke, niet-hyphenated en vragende journalistiek nog meer nodig nu het met meerdere crises wordt geconfronteerd.

Maar de nieuwsmedia bevinden zich in een crisis van zichzelf. Er zijn brutale ontslagen en loonsverlagingen geweest. Het beste van de journalistiek krimpt, en zwicht voor primitief prime-time spektakel.

De krant heeft de beste jonge verslaggevers, columnisten en redacteuren voor zich werken. Om journalistiek van deze kwaliteit in stand te houden, moeten slimme en weldenkende mensen zoals u ervoor betalen. Of u nu in India of overzee woont, u kunt het hier doen.

Steun onze journalistiek

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.