voelt het alsof je gevangen zit in een oneindige Sisypheaanse nachtmerrie? Voelt uw persoonlijke hel onbeduidend vergeleken met de eeuwig uitdijende woestenij van de kosmos? Heb je het gevoel dat het leven op aarde, ondanks zijn gebrek aan kosmische betekenis, uitputtend is, alles in beslag neemt en op het punt staat om tot een einde te komen?

Als je vaak denkt dat de mensheid de rancuneuze apocalyps heeft verdiend die net achter de horizon op de loer ligt, lijdt je misschien aan existentiële dread.

De meest voorkomende vorm van existentiële dread, Acute Existentiële Dread (AED), is een intens gevoel van inconsequentheid dat wordt opgewekt door externe stimuli. Ik sprak met Tina, die lijdt aan AED. Ze vertelde me dat de angst snel op je af kan komen: “Het is alsof je naar de sterren kijkt en denkt aan de enorme omvang van dit alles – maar in je achterhoofd hoor je nog steeds Donald Trump hardop zijn tweets voorlezen – en plotseling heb je zoiets van: ‘fuck it… misschien verdienen mensen echt niet zo’n ongelooflijke planeet als de aarde.

AED is een bekende bijwerking van psychedelische drugs zoals LSD en psilocybine, maar het kan ook worden getriggerd door het openen van je ogen, het horen van kabelnieuws-soundbites, en het vangen van je eigen oogcontact in de spiegel terwijl je je tanden poetst. Tina zegt dat AED je op elk moment kan overvallen. “Soms loop ik buiten op een mooie zomerdag, maar de hitte herinnert me eraan dat alle ijskappen aan het smelten zijn en dat over 30 jaar deze hele stad onder water zal staan. Het maakt me verdrietig – maar tegelijkertijd doet niets er echt toe – dus misschien moet ik kalmeren en accepteren dat we allemaal zullen sterven in een teleurstellende Waterworld-achtige apocalyps, niet een echt slechte zoals The Terminator.” Toen ik Tina eraan herinnerde dat het volgens Elon Musk nog steeds allebei zou kunnen zijn, krulde ze zich op tot een bal en huilde.

De meest voorkomende vorm van existentiële angst, Acute Existentiële Dread (AED), is een intens gevoel van inconsequentheid dat wordt uitgelokt door externe stimuli.

Gelukkig voor Tina kunnen de meeste gevallen van AED worden overwonnen door afleiding, dronkenschap, het kopen van spullen of het vasthouden van een puppy. Tina kon het hoofd boven water houden door haar driedubbele mokka te mengen met Valium en een scheutje CBD-olie. Rode ogen van het staren naar onheilspellende Twitter-momenten op haar telefoon, vertelde ze me, “op deze manier kan ik blijven werken, maar kan het me niet zo veel schelen dat niets ertoe doet en dat we allemaal zullen sterven.”

Maar niet alle existentiële angst is acuut.

Chronic Existential Dread (CED) is een aandoening waar meer mensen mee worstelen. Herhaaldelijke blootstelling aan de monotone stukken betekenisloze saaiheid die ons elk wakker uur vullen, heeft velen doen afvragen: “Wat is het nut van al deze onzin? Is het leven echt alleen maar een absurd zinloos melodrama dat nooit eindigt, totdat het plotseling wel eindigt?”

Cedric lijdt al sinds de jaren ’70 aan CED. Hij vertelde me, “aan de buitenkant zie je er normaal uit, maar aan de binnenkant zit je gevangen in het gedoemde USS Callister ruimteschip uit die aflevering van Black Mirror.” Hij wijt de toename van existentiële angst aan de globalisering. “Als je ziet hoe andere mensen leven in plaatsen als Syrië, maar je bent nog steeds boos omdat de barista vergat kurkuma toe te voegen aan je kurkuma latte, uiteindelijk krijgt de cognitieve dissonantie je te pakken.” Hij zei: “Het is alsof… je weet dat je latte zinloos is in het licht van een grenzeloos wereldwijd aanbod van lijden, maar je bent nog steeds boos.” Na ons gesprek staarde Cedric een tijdje in zijn kunstig gemerkte koffiekopje, en ik kon het niet helpen me af te vragen of het schuimige beige drankje naar hem terugstaarde.

Als je denkt dat je misschien lijdt aan existentiële angst, probeer jezelf er dan van te overtuigen dat er een god is die van je houdt, in plaats van stil te staan bij de wrede ironieën van het leven. Religie heeft duizenden jaren lang miljarden mensen geholpen om de confrontatie met de kosmische trivialiteit van de mensheid uit de weg te gaan. Beschouw die paar duizend jaar niet als een oneindig klein deel van de meer dan 13 miljard bestaansjaren van het universum – troost je gewoon met het feit dat sommige oude boeken je een perfecte eeuwigheid beloven als je je maar aan een paar eenvoudige regels houdt, zoals je onthouden van schelpdieren, kontseks en tatoeages.