Score: 9.5/10
New York, 7 september 2001: Wie had dat kunnen denken. Wie had kunnen denken dat de wereld binnen een paar dagen getuige zou zijn van een van de grootste tragedies uit de geschiedenis. Wie had kunnen denken dat Michael Jackson op het punt stond zijn laatste concert ooit te geven? Alles begon voor mij in april 2001 toen Michael’s toenmalige assistente, Evvy Tavasci, me vertelde dat ze voor mij en een paar mensen van onze staf kaartjes op de eerste rij kon reserveren voor een nog onaangekondigd concert dat Michael Jackson voor die maand in de planning had. Toen ik hoorde hoe groot het hele project was, en me realiseerde dat ik unieke tickets in premium stijl aangeboden kreeg, dacht ik geen twee keer na en accepteerde het voorstel. Binnen een paar weken kreeg ik mijn ticket om de openingsavond bij te wonen van de Michael Jackson 30th Anniversary Special Show in de Madison Square Garden in New York, een evenement om Michael’s solocarrière te vieren, met een reünie op het podium van The Jacksons in hun originele line-up en andere artiesten die Michael’s hits vertolkten. Ik had Michael gemist, ik had hem slechts een jaar eerder ontmoet, maar ik had hem niet meer live zien optreden sinds 1999, toen ik het Michael Jackson & Friends concert in München had bijgewoond.
Mijn ervaring (en niet alleen de mijne) met zijn concerten tot dan toe had veel weg van een militaire kamptraining: vroeg opstaan (en als ik vroeg zeg bedoel ik 4 uur ’s ochtends) om er zeker van te zijn dat je de eerste in de rij zou zijn, buiten de zaal wachten in de zon, de regen, de sneeuw totdat, na 14 uur van uitputtend wachten, de poorten open zouden gaan en je zou merken dat je meer voor je eigen leven moest vechten dan voor de eerste rij. Als je het geluk en de kracht had om de waanzin van de fans te overleven, verdiende je eindelijk je eigen – heel kleine – plekje, greep je de eerste hindernissen vast en liet je niet meer los tot de dood je in de steek liet. Als de dood je niet te pakken zou krijgen, zouden de 30.000 mensen achter je dat waarschijnlijk wel proberen en uiteindelijk misschien wel lukken.
Dus ja, naar een concert van Michael Jackson gaan was een ervaring die zijn weerga niet kende, in alle opzichten.
Nu, daar stond ik dan, met een kaartje in mijn hand dat sprak van een droom waar ik altijd al van gedroomd had: vanaf de eerste rij te kunnen genieten van tenminste een concert van hem, zonder te hoeven vechten, slaan, rennen of mijn leven te riskeren. Het ging gebeuren, ik kon het niet geloven. En wat er gebeurde overtrof alle verwachtingen: niet alleen waren de zitplaatsen op de eerste rij, maar het podium was zo dichtbij dat ik Michael op een paar meter afstand voor me zag optreden. Een tweede droom die in minder dan twee jaar uitkwam (lees voor de eerste hoe ik hem ontmoette).
De poorten gingen open om 7 uur ’s avonds, dus we kwamen (ik was met onze medewerker Alessandro Capuano) op tijd voor de opening. Er was een gereserveerde ingang voor onze tickets, dus het was vrij snel en probleemloos voor ons om onze plaatsen te bereiken. Eenmaal daar, genoten we van glazen champagne van het huis en slaagden we er ook in om een snel praatje te maken met Dionne Warwick en Gina Lollobrigida die 4 rijen achter ons zaten.
Na een tijdje was de legendarische Madison Square Garden al vol, iedereen wachtend op de onvervangbare King of Pop. Toen de lichten uitgingen, realiseerde ik me dat ik Michael Jackson, The Jacksons, Quincy Jones, Ray Charles, Marlon Brando, Elizabeth Taylor, Whitney Houston, Al Jarreau, Yoko Ono en Liza Minnelli (om er een paar te noemen) allemaal op hetzelfde podium zou gaan zien op dezelfde avond. Een deel van de geschiedenis van het Amerikaanse entertainment, allemaal daar, zo dicht bij ons. Toen acteur Samuel L. Jackson het podium opliep en Whitney Houston, Usher en Mya aankondigde om “Wanna Be Startin’ Something” uit te voeren, ging het publiek uit zijn dak, even dacht ik dat de zaal op het punt stond te ontploffen. Het optreden was verbazingwekkend, Whitney Houston leek erg dun en zwak, ze was die dag niet in haar beste vorm, maar vocaal en artistiek leverde ze een perfect optreden, een die ik me altijd zal herinneren in mijn leven.
Tijdens het optreden van de andere artiesten zat Michael met een deel van zijn familie, Maculay Culkin en Elizabeth Taylor in een hokje aan de rechterkant van het podium. Na het eerste optreden was de humanitaire toespraak van Marlon Brando op het podium een scharniermoment van de show. Daar stond hij, een ware legende, met ons te praten. Ik vroeg Alessandro om me nog eens te knijpen, je weet maar nooit.Daarna volgde een reeks goede optredens: het ontroerende liedje “Ben” (een van Michaels favorieten) uitgevoerd door Billy Gilman, Gloria Estefan en James Ingram’s duet op “I just can’t stop loving you”, Marc Anthony’s super-melodische versie van “She’s out of my life”, Al Jarreau die “Ease on down the road” uitvoerde met Jill Scott, Monica en Deborah Cox, die ook “Heal The World” uitvoerde met Mya, Tamia en The Brooklyn Youth Choir. Hoe meer we Michael’s songs live hoorden, hoe meer we hem op het podium wilden, maar we moesten wachten want er stonden ons nog minstens 3 of 4 onvergetelijke momenten te wachten. Het eerste was Liza Minnelli die het podium opliep en haar eigen versie van “You are not alone” ten gehore bracht, gevolgd door een van de mooiste liedjes uit de geschiedenis, “Over the rainbow”. Mijn lichaam zat onder de rillingen en het was behoorlijk warm daarbinnen. Tijd voor meer knijpbewegingen.
Een ander opmerkelijk optreden was “Bootylicious” van Destiny’s Child. Gehuld in witte glanzende korte rokjes en topjes, enkele witte paillettenhandschoenen en witte hoedjes, dansten en zongen ze op de tonen van hun hit gemixt met “Billie Jean”. Op dat moment keek ik naar Michael in de cabine en ik moet zeggen dat hij verbaasd leek door zoveel schoonheid en talent; geloof me vrienden, hij genoot VEEL van het uitzicht.
Toen was het tijd voor Ray Charles, ja dames en heren, Mr. Ray Charles, om de piano te pakken en een monumentale uitvoering te geven van “Crying time”, met Cassandra Wilson.
Toen Elizabeth Taylor het podium opliep, wisten we dat het zover was. Michael stond op het punt het podium op te lopen… (nog een klein, klein kneepje, alsjeblieft). Je kon nauwelijks horen wat Elizabeth zei, want het was een van die momenten waarop het publiek geen controle meer heeft.
Toen ze eindelijk de woorden zei: “Dames en heren, Michael Jackson en The Jacksons” en de explosie van het vuurwerk door de zaal denderde, stond de tijd stil, de rest van de wereld bestond niet meer. We waren op een andere planeet.
Daar stond hij, stil, zijn rug toegekeerd. De buitenaardse gevallene van een andere planeet: gekleed in totaal wit, met een gouden helm, was zijn aanwezigheid op het podium genoeg om ieder levend wezen in de zaal op zijn minst gek te maken. De stille, verlegen man die in het hokje rechts van het podium zat, was helemaal verdwenen. Een paar seconden en hij doet zijn handschoenen en helm uit, draait zijn rug naar ons in het publiek, mijn hart begint zo snel te kloppen dat ik denk dat ik op het punt sta een ervaring na het leven te hebben. Zijn broers voegen zich bij hem vanaf de achterkant van het podium, dan doen ze allemaal, inclusief Michael, hun jas uit. Kathrine Jackson lacht, blij, vanaf de tribune. Michael neemt een van zijn beroemde poses aan (linkerhand op zijn kruis, rechterarm omhoog), de muziek begint: de groove van “Can You feel it” dendert over het podium. Randy begint te zingen, te interageren met het publiek, maar wanneer Michael het nummer inloopt is het de hemel in onze oren. Hij is een tijger vol energie, rent van de ene kant naar de andere, zijn stem klinkt hard. Hij is het scene stelende, podiumdier dat we zo goed hebben leren kennen. En we zijn getuige van dit alles op zo’n korte afstand dat knijpen niet meer nodig zou zijn: I knew I was living a dream come true.
Voor het nummer “Dancing Machine” werden Michael en zijn broers op het podium vergezeld door toenmalig grootste boyband rond ‘N Sync, wiens lid Justin Timberlake probeerde Michael’s moves te evenaren. Hoewel het feit dat Michael voor het eerst sinds de Victory tour in 1984 weer met zijn broers op het podium stond al opwindend genoeg was, moest het beste nog komen. En dat kwam het ook. Na een duet met Britney Spears op “The way you make me feel” waar de mooie blonde zangeres het qua stem erg slecht deed (maar we hadden ogen en oren alleen voor Michael, dus laat maar), was het tijd voor “Billie Jean”. Ik denk dat dit zeker een van zijn beste uitvoeringen ooit van dit nummer was. Ooit. De energie en wat onderdrukte woede in zijn bewegingen maakte het uniek, maakte het magisch, maakte het onbereikbaar. Alsof het nog niet genoeg was, voegde Guns ‘N Roses legendarische gitarist Slash zich bij hem op het podium voor een elektriserende rock uitvoering van “Black or White” en “Beat it”, gevolgd door “You rock my world” – het was de eerste en laatste keer dat dit nummer live werd uitgevoerd – wat de gelegenheid bracht voor een frisse choreografie en een mind blowing dans “uitdaging” tussen Michael en Usher, vergezeld door acteur/komiek Chris Tucker.
Net toen we dachten dat Michael het podium had verlaten, was het tijd voor de laatste grote verrassing: een all-star uitvoering van “We are the world” geregisseerd door Quincy Jones. Ze waren allemaal op het podium: Michael, Quincy, Ray, Dionne, Kenny, Al, Yoko… Tijdens het lied omhelsde Michael Quincy Jones en Yoko Ono, en schudde de hand van alle artiesten op het podium, waarbij hij zachtjes het gezicht van Ray Charles streelde in zijn onmiskenbare zachtheid. “We Are The World” was het laatste afscheidslied. We zagen hem het podium verlaten. Nooit ter wereld hadden we gedacht dat – afgezien van de volgende show op 10 september – dat het laatste concert van zijn leven zou zijn geweest. Wie had dat gedacht.
Vergeef me dus als ik, nadat ik zo’n onaards talent live heb mogen meemaken, moeilijk onder de indruk kan zijn van Bruno Mars of J. Timberlake.
Net zoals de Twin Towers, die 4 dagen later werden neergehaald, nooit meer de skyline van Manhattan zullen vullen, zal er geen ster meer zijn zo glanzend als Michael die de popscene vult. Hoe hard ze het ook proberen, er zal altijd iets ontbreken aan de horizon.