Napoleon ter redding

Ondertussen is Pedro verbijsterd – afgezien van het feit dat hij al zenuwachtig was voor de toespraak; hij en Napoleon hadden geen idee dat er een “sketch” werd verwacht. Vanuit het perspectief van een nerd op een middelbare school is het al erg genoeg om te moeten spreken voor de leerlingen, maar om te moeten concurreren met een dans van de populairste meisjes op school is afschuwelijk! Berustend laat Pedro zich op het podium zakken en houdt een korte, mompelde toespraak, die eindigt met de uit de lucht gegrepen belofte dat “…als jullie op mij stemmen, al jullie stoutste dromen zullen uitkomen”.

Intussen heeft Napoleon een bandje uit zijn walkman gehaald en aan de geluidsman gegeven, zodat hij, als de sketch wordt aangekondigd, klaar is. Hij staat midden op het podium, geen achtergrond, spijkerbroek en een “Stem op Pedro” t-shirt. Het is bijna het tegenovergestelde van de glitterende blauwe spandex die hem voorging, maar vanaf het begin zit er een kracht in dat soort kwetsbaarheid, en de Napoleon Dynamite dansscène begint.

Wanneer de muziek begint, lijkt hij niet veel “choreografie” te hoeven doen – maar tegelijkertijd is het alsof de muziek geleidelijk zijn lichaam overneemt, en hij gaat van een hoofdschuddende zwaai over in bewegingen die het hele lichaam oversteken. In tegenstelling tot de “Happy Hands” groep, zijn Napoleon’s disco-achtige bewegingen vol energie, volledige extensies en volledige toewijding aan al zijn bewegingen. In plaats van een “hier is mijn dans voor jou” soort stuk, is het een “hier is mijn dans; kijk ernaar als je wilt” gevoel.