Ieder jaar probeer ik ten minste twee dingen met mijn leerlingen te doen. Ten eerste spreek ik ze aan als “filosofen” – een beetje flauw, maar hopelijk stimuleert het actief leren.

Ten tweede zeg ik iets als dit: “U hebt vast wel eens de uitdrukking ‘iedereen heeft recht op zijn mening’ gehoord. Misschien hebt u het zelf wel eens gezegd, misschien om een meningsverschil af te wenden of tot een einde te brengen. Nou, zodra u deze kamer binnenloopt, is dat niet langer waar. U hebt geen recht op uw mening. Je hebt alleen recht op wat je kunt beargumenteren.”

Een beetje hard? Misschien, maar filosofieleraren zijn het onze studenten verplicht hen te leren hoe je een argument opbouwt en verdedigt – en te herkennen wanneer een overtuiging onverdedigbaar is geworden.

Het probleem met “Ik heb recht op mijn mening” is dat het maar al te vaak wordt gebruikt om overtuigingen te beschermen die men had moeten laten varen. Het wordt steno voor “Ik kan zeggen of denken wat ik wil” – en in het verlengde daarvan is blijven discussiëren op de een of andere manier respectloos. En deze houding werkt, volgens mij, de valse gelijkwaardigheid tussen deskundigen en niet-deskundigen in de hand, die een steeds schadelijker kenmerk van ons openbaar discours vormt.

Ten eerste, wat is een mening?

Plato maakte onderscheid tussen mening of algemeen geloof (doxa) en zekere kennis, en dat is vandaag de dag nog steeds een werkbaar onderscheid: anders dan “1+1=2” of “er zijn geen vierkante cirkels” heeft een mening een zekere mate van subjectiviteit en onzekerheid in zich. Maar “mening” varieert van smaken of voorkeuren, via meningen over kwesties die de meeste mensen aangaan, zoals voorzichtigheid of politiek, tot meningen die gebaseerd zijn op technische expertise, zoals juridische of wetenschappelijke meningen.

Over de eerste soort mening valt niet echt te twisten. Ik zou wel gek zijn om te beweren dat je ongelijk hebt als je denkt dat aardbeienijs beter is dan chocolade. Het probleem is dat we soms impliciet lijken aan te nemen dat meningen van de tweede en zelfs de derde soort onbetwistbaar zijn op de manier waarop vragen over smaak dat zijn. Misschien is dat een van de redenen (er zijn er ongetwijfeld nog meer) waarom enthousiaste amateurs denken dat ze het recht hebben om het oneens te zijn met klimaatwetenschappers en immunologen en dat hun opvattingen “gerespecteerd” worden.

Meryl Dorey is de leider van het Australische Vaccinatie Netwerk, dat ondanks de naam heftig anti-vaccin is. Mevr. Dorey heeft geen medische kwalificaties, maar beweert dat als Bob Brown commentaar mag geven op kernenergie ondanks het feit dat hij geen wetenschapper is, zij ook commentaar zou moeten kunnen geven op vaccins. Maar niemand gaat ervan uit dat Dr. Brown een autoriteit is op het gebied van de fysica van kernsplitsing; zijn taak is commentaar te leveren op de beleidsreacties op de wetenschap, niet op de wetenschap zelf.

Dus wat betekent het om “recht” te hebben op een mening?

Als “Iedereen heeft recht op zijn mening” alleen maar betekent dat niemand het recht heeft mensen te beletten te denken en te zeggen wat ze willen, dan is de bewering waar, maar tamelijk triviaal. Niemand kan je tegenhouden te zeggen dat vaccins autisme veroorzaken, ongeacht hoe vaak die bewering is weerlegd.

Maar als ‘recht op een mening’ betekent ‘recht op behandeling van je opvattingen als serieuze kandidaten voor de waarheid’, dan is het vrij duidelijk onjuist. En ook dit is een onderscheid dat de neiging heeft vaag te worden.

Op maandag nam het Mediawatch programma van de ABC WIN-TV Wollongong op de korrel voor het uitzenden van een verhaal over een mazelenuitbraak waarin commentaar was opgenomen van – u raadt het al – Meryl Dorey. In een reactie op een klacht van een kijker zei WIN dat het verhaal “nauwkeurig, eerlijk en evenwichtig was en de standpunten van de medici en van de keuzegroepen weergaf”. Maar dit impliceert een gelijk recht om gehoord te worden over een zaak waarin slechts een van de twee partijen de relevante deskundigheid heeft. Nogmaals, als het hier zou gaan om beleidsreacties op de wetenschap, zou dit redelijk zijn. Maar het zogenaamde “debat” hier gaat over de wetenschap zelf, en de “keuze groepen” hebben gewoon geen recht op zendtijd als dat is waar het meningsverschil wordt verondersteld te liggen.

Mediawatch presentator Jonathan Holmes was aanzienlijk botter: “er is bewijs, en er is bulldust,” en het maakt geen deel uit van de taak van een verslaggever om bulldust evenveel tijd te geven als serieuze expertise.

De reactie van anti-vaccinatie stemmen was voorspelbaar. Op de Mediawatch site, beschuldigde Ms. Dorey de ABC van “openlijk oproepen tot censuur van een wetenschappelijk debat”. Deze reactie verwart het niet serieus genomen worden van je mening met het helemaal niet mogen hebben of uiten van die mening – of om een zin van Andrew Brown te lenen, het “verwart het verliezen van een argument met het verliezen van het recht om te argumenteren”. Opnieuw worden hier twee betekenissen van “recht” op een mening door elkaar gehaald.

Dus de volgende keer dat je iemand hoort verklaren dat hij recht heeft op zijn mening, vraag hem dan waarom hij dat denkt. De kans is groot dat u op die manier een aangenamer gesprek zult hebben.

Lees meer van Patrick Stokes: De ethiek van dapperheid