Nnamdi Azikiwe, (geboren 16 november 1904, Zungeru, Nigeria- overleden 11 mei 1996, Enugu), eerste president van onafhankelijk Nigeria (1963-66) en prominent nationalistisch figuur.

Azikiwe bezocht verschillende lagere en middelbare missiescholen in Onitsha, Calabar, en Lagos. In 1925 kwam hij aan in de Verenigde Staten, waar hij verschillende scholen bezocht. Azikiwe behaalde meerdere certificaten en graden, waaronder een bachelor- en masterdiploma aan de Lincoln University in Pennsylvania en een tweede masterdiploma aan de University of Pennsylvania. In 1934 ging hij naar de Goudkust (nu Ghana), waar hij een nationalistische krant oprichtte en een mentor was voor Kwame Nkrumah (later de eerste president van Ghana) voordat hij in 1937 terugkeerde naar Nigeria. Daar stichtte en redigeerde hij kranten en raakte hij ook direct betrokken bij de politiek, eerst bij de Nigeriaanse Jeugdbeweging en later (1944) als oprichter van de Nationale Raad van Nigeria en de Kameroen (NCNC), die zich na 1951 steeds meer ging identificeren met de Igbo-bevolking van Zuid-Nigeria. In 1948 werd Azikiwe, gesteund door de NCNC, gekozen in de Nigeriaanse Wetgevende Raad, en later was hij premier van de oostelijke regio (1954-59).

Azikiwe leidde de NCNC naar de belangrijke federale verkiezingen van 1959, die voorafgingen aan de Nigeriaanse onafhankelijkheid. Hij slaagde erin een tijdelijke regering te vormen met het machtige Northern People’s Congress, maar de plaatsvervangend leider daarvan, Abubakar Tafawa Balewa, kreeg de belangrijke post van premier. Azikiwe kreeg de grotendeels eervolle posten van voorzitter van de Senaat, gouverneur-generaal en, ten slotte, president.

In het conflict over Biafra (1967-70) steunde Azikiwe eerst zijn mede-Igbo en reisde hij in 1968 uitgebreid om erkenning van Biafra en hulp van andere Afrikaanse landen te verkrijgen. In 1969 echter, toen hij de hopeloosheid van de oorlog inzag, gaf hij zijn steun aan de federale regering. Nadat Olusegun Obasanjo in 1979 de regering had omgevormd tot een burgerregering, stelde Azikiwe zich zonder succes kandidaat voor het presidentschap als kandidaat van een nieuw opgerichte Nigeriaanse Volkspartij (NPP). Vóór de verkiezingen van 1983 maakte de NPP deel uit van een officieuze coalitie van oppositiepartijen die bekend stond als de Progressieve Partijen Alliantie (PPA). De coalitie, die op zijn zachtst gezegd zwak was, kon het niet eens worden over één presidentskandidaat en besloot er twee aan te wijzen-Azikiwe, als vertegenwoordiger van de NPP, en Obafemi Awolowo, als vertegenwoordiger van de Eenheidspartij van Nigeria (UPN). Awolowo, de leider van de UPN, was een politieke rivaal van Azikiwe, met wie hij vaak in conflict was. Tegen de tijd van de verkiezingen was de coalitie grotendeels verslechterd, en Azikiwe noch Awolowo won.

Een belangrijke figuur in de geschiedenis van de politiek in Nigeria, Azikiwe had brede interesses buiten dat rijk. Van 1961 tot 1966 was hij rector van de Universiteit van Nigeria in Nsukka en hij was voorzitter van verschillende sportorganisaties voor voetbal, boksen en tafeltennis. Onder zijn geschriften zijn Renascent Africa (1937) en een autobiografie, My Odyssey (1970).